Οταν η διαδραστική τέχνη... βρίσκει τοίχο

Ο καλλιτέχνης του δρόμου με το ψευδώνυμο Βleeps εκθέτει σε κοινή θέα όλα όσα περνούν από το μυαλό και τα μάτια του

Με τα έργα του δεν έχετε προγραμματισμένο ραντεβού σε κάποια γκαλερί. Θα πέσετε αναπάντεχα πάνω τους περπατώντας σε κάποιον κεντρικό δρόμο της Αθήνας, του Μάντσεστερ, του Παρισιού ή όπου αλλού ταξίδεψε και ταξιδεύει. Η υπογραφή του, μοναδική: theΒLΕΕΡS.gr. Δεν υπογράφει με το πραγματικό του όνομα, ούτε μας αφήνει να φωτογραφίσουμε το πρόσωπό του. Διότι η ζωγραφική με στένσιλ, όπως και κάθε απεικονιστική μέθοδος street art, είναι παράνομη καθώς θεωρείται ότι φθείρει ξένες περιουσίες.

Από τις χαρακτηριστικότερες δημιουργίες του με στένσιλ είναι ένα κορίτσι με τρομπέταθα το βρει κανείς να σαλπίζει σε διάφορα σημεία στην Αθήνα, στην περιφέρεια και στο εξωτερικό- ενώ εντύπωση προκαλεί το έργο του με τίτλο «Χέρι». Πρόκειται για ένα λευκό αντίγραφο χεριού το οποίο βρήκαμε στο site του δημιουργού να παίζει με τις εντυπώσεις ενός μικρού κοριτσιού, ενός γατιού που το περιεργάζεται, ενός παππού ή μιας κυρίας που, βυθισμένη στις σελίδες ενός βιβλίου, δεν του δίνει καμία σημασία, και άλλοτε κρατώντας ένα φύλλο ή ένα τριαντάφυλλο δημιουργεί την πάντα εύλογη απορία: τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης; «Εχει περισσότερο να κάνει με την έννοια του διαδραστικού. Ηθελα να δω πώς θα αντιδράσει ο κόσμος στη θέα ενός άψυχου αντικειμένου. Το τοποθετούσα, κρυβόμουν και “αιχμαλώτιζα” με τον φακό τις αντιδράσεις» λέει ο ίδιος.

Γιατί «λερώνει» όμως τους τοίχους; Γιατί τους γεμίζει με την έμπνευσή του και δεν επιλέγει να την «αδειάσει» πάνω σε έναν καμβά; «Δεν δραστηριοποιούμαι μόνο στους ξένους τοίχους. Ζωγραφίζω και σε καμβά ή μουσαμά με λάδι, έχω συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Αγγλία και τώρα προετοιμάζομαι για μια ατομική έκθεση στο τέλος του χρόνου».

Στις εκθέσεις που συμμετέχει δεν εμφανίζεται ποτέ ο ίδιος αλλά μια συνεργάτις του ιστορικός τέχνης και art curator, η Μαρία Μιγάδη, η οποία «συνομιλεί με τους επισκέπτες και τους αγοραστές και μέσα από τη διαλεκτική αυτή διαδικασία προσπαθούμε να γίνει η μεταλαμπάδευση της σημασίας του έργου». Τον κυνήγησε ποτέ η αστυνομία επειδή έδωσε ζωή σε κάποιον τοίχο; «Με έχει σταματήσει η αστυνομία δύο φορές. Τους άρεσε και δεν μου έκαναν τίποτε. Ζωγράφιζα κάτι που πιθανώς να διέγειρε την αισθητική ή τα συναισθήματά τους. Το να είσαι αστυνομικός δεν σημαίνει αυτόματα ότι δεν έχεις γούστο».

Τι ακριβώς επαγγέλλεται ο Βleeps; «Αυτή είναι η κανονική μου δουλειά τα επτά τελευταία χρόνια, αν και δεν το βλέπω ακριβώς σαν δουλειά. Απλώς τυχαίνει να βγάζω και χρήματα από αυτό που μου αρέσει να κάνω». Σπούδασε τέχνες στο βρετανικό Βristol Αrt College, ανέπτυξε ωστόσο μια ολόδική του τεχνική, με βάση τη μεταμοντέρνα αισθητική. Χρησιμοποιεί μάλιστα τα περισσότερα εκφραστικά εικαστικά μέσα, με κυριότερα το λάδι σε μουσαμά και το σκίτσο ενώ αρκετά έργα του έχουν γίνει με ψηφιακό τρόπο (digital art). Τι τον εμπνέει; «Αυτό που γράφω και στο site μου:οι κοινωνικές εξελίξεις, η πολιτική... Συχνότερα αντλώ έμπνευση από το ενδότερο σύμπαν του ατόμου,τις υπαρξιακές του ανησυχίες, τα αδιέξοδα, την παιδικότητα, κτλ. Από εκεί και πέρα, προσπαθώ να δημιουργώ εικόνες με διττά νοήματα, να μεταφράζονται δηλαδή με ποικίλους τρόπους, ανάλογα με τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί τους».

«Θέλω να διδάξω από το πεζοδρόμιο»
Ποιο θεωρεί ο Βleeps το σημαντικότερο έργο του; «Είναι τρία. Το πρώτο είναι εμπνευσμένο από το έργο του Ροντέν, το “Τhinker”, στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος της Νέας Φιλαδέλφειας. Το δεύτερο είναι στο Γκάζι, στην Ιερά οδό. Απεικονίζεται το άγαλμα της θέας Ηρας που κρατάει ένα πλακάτ και γράφει “ψήφος σε κανέναν”. Και το τρίτο βρίσκεται στην Εθνικής Αντιστάσεως στη Νέα Ιωνία. Απεικονίζει μια κλασική Ελληνίδα μέσης ηλικίας που απλώνει τρία t-shirts (κόκκινο, πράσινο, μπλε) και από κάτω γράφει “όλοι τους είναι ίδιοι... όμως κι εγώ...”».

Υπάρχουν τοίχοι στην Αθήνα που... παρακαλούν να τους γεμίσει με έμπνευση και δημιουργία; «Δεν θα σου έλεγα για τοίχους, όσο για πεζοδρόμια. Το ξεκίνησα πέρυσι και θα το συνεχίσω εφέτος πιο δυναμικά. Θέλω να δημιουργηθεί ένας διδακτικός “δρόμος”. Θέλω ο διαβάτης να παίξει κουτσό ψάχνοντας τη χαμένη αθωότητά του ή να δει εικόνες που αξίζουν, να μάθει για προσωπικότητες που έχουν υπερκεραστεί από την τσιχλόφουσκα των φανταχτερών διαφημίσεων. Ξεκίνησα να κάνω street art γιατί ήθελα να έχει ενδιαφέρον η εικαστική στον αστικό χώρο- να έχει και μια διδακτική πλευρά. O χι μόνο να βλέπεται ο τοίχος αλλά και να διαβάζεται».