Καλοκαίρι 2010. Στο καφενεδάκι του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου. Κάθομαι διαβάζοντας την κυριακάτικη εφημερίδα μου παρέα με έναν παγωμένο καφέ. Που και που ρίχνω κλεφτές ματιές προς τη θάλασσα.
Έντεκα ακριβώς αρχίζει να ξετυλίγεται μπροστά μου μία αναπάντεχη ιεροτελεστία. Ένα παιδάκι, ίσως εννιά χρονών, καταφθάνει στην ξύλινη αποβάθρα σέρνοντας ένα μικρό ιστιοπλοϊκό Optimist. Κάνει μία αριστοτεχνική περιστροφή 180 μοιρών, σπρώχνει το φορτωμένο τρέιλερ μέχρι την άκρη της αποβάθρας. Ανασηκώνει το τρέιλερ, ρίχνει το βαρκάκι στο νερό, μπαίνει μέσα και φεύγει. Το τρέιλερ μένει πίσω…
Ωραία, σκέπτομαι. Τώρα ο επόμενος τι θα κάνει; Πως θα ρίξει τη δική του βάρκα; Φτάνει το επόμενο παιδάκι. Αφήνει το σκαφάκι του στην άκρη για μία στιγμή, παίρνει το τρέιλερ του προηγούμενου, το οδηγεί σε μία άκρη, ξαναπιάνει το δικό του Optimist, το ρίχνει στο νερό με τον ίδιο τρόπο και φεύγει προς τ’ ανοιχτά. Πάλι ξανά, μένει ένα τρέιλερ εμπόδιο στην άκρη της αποβάθρας.
Καταφθάνει το επόμενο παιδάκι. Κάνει το ίδιο. Το επόμενο το ίδιο και ούτω καθεξής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ούτε ένας ενήλικας μπροστά. Σιγά σιγά, στην άκρη έχει μαζευτεί ένα μικρό τραινάκι από τρέιλερ…
Περιμένω να δω τι θα γίνει με το τελευταίο τρέιλερ. Αναρωτιέμαι ποιος θα το μαζέψει. Θα αναγκαστεί να το τακτοποιήσει ο τελευταίος, εγκαταλείποντας το βαρκάκι του για μια στιγμή και διακινδυνεύοντας έτσι να του το πάρει ο άνεμος;
Μα τι χαζός που είμαι! Η απάντηση είναι ολοφάνερη. Βλέπω το τελευταίο τρέιλερ να μένει εκεί στο χείλος της αποβάθρας, να περιμένει τα παιδιά όταν γυρίσουν, να επαναλάβουν τις ίδιες κινήσεις από την αρχή, αλλά αντίστροφα! Πως δεν το σκέφτηκα; Δεν έχει σημασία ποιό τρέιλερ θα πάρει ο καθένας αρκεί όλοι να κάνουν τη δουλειά τους ανεξαρτήτως με τη σειρά που θα επιστρέψουν.
Ίσως αυτά τα απλά που είδα εκείνο το πρωί, να είναι αυτονόητα για το χώρο της ιστιοπλοΐας. Μπορεί. Κάποιος με πείρα, θα σκέφτηκε και έμαθε στα παιδάκια, πως αντί να τσακώνονται για τα τρέιλερ, υπάρχει τρόπος να συνεργάζονται.
Γιατί να μην συνεργαζόμαστε και οι μεγάλοι, ω Έλληνες, με τον ίδιο απλό και αυτονόητο τρόπο; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε ιστιοπλοΐα; Στο κάτω κάτω, παντού όλο θάλασσα έχουμε…
ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου