…και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης.

Σα σεμνή κόρη που περίμενε χρόνια

τον αρραβωνιαστικό της απ’ τα ξένα

και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά’

και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο

κι ευφράνθη στα γεράματά της!

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,

πριν ν΄ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, από την Παναγίτσα στο Πυργί)