Ο πολυσυζητημένος ελληνικής καταγωγής αυστραλός συγγραφέας μιλάει για τη σημερινή Αυστραλία, τον έρωτά του για την Ελλάδα και την απογοήτευσή του από την Ευρώπη
O πιο «καυτός» Αυστραλός αυτή τη στιγμή, περισσότερο από την Εργατική Τζούλια Γκίλαρντ και τον Συντηρητικό Τόνι Αμποτ, οι οποίοι θα κονταροχτυπηθούν στις εκλογές του ερχόμενου Σαββάτου, είναι ο 45χρονος ελληνικής καταγωγής μυθιστοριογράφος Χρήστος Τσιόλκας, που με την υποψηφιότητά του για το εφετινό Βραβείο Μπούκερ έχει διχάσει αναγνωστικό κοινό και κριτικούς.
Προκλητικός, ακραίος, αθυρόστομος, προσβλητικός και μισογύνης για κάποιους και αριστουργηματικός τεχνίτης του πεζού λόγου για άλλους, ξεκίνησε από μυθιστορήματα στις παρυφές της γκέι λογοτεχνίας και θεωρείται πλέον ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σύγχρονου αγγλόφωνου κοινωνικού μυθιστορήματος. Το «Τhe Slap» («Το χαστούκι») δεν έκανε ξαφνική προσγείωση στο Μπούκερ. Με ρεκόρ πωλήσεων είχε προηγουμένως κερδίσει το βραβείο του Καλύτερου Βιβλίου Συγγραφέων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας για το 2009 και ήταν υποψήφιο την ίδια χρονιά και για το κορυφαίο αυστραλιανό λογοτεχνικό βραβείο Μiles Franklin. Με αφορμή ένα χαστούκι σε ένα παιδί στο πλαίσιο μιας φιλικής συγκέντρωσης ο συγγραφέας ανατέμνει το πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας. «Δεν έγραψα ένα βιβλίο για το αν είναι σωστό ή λάθος να χαστουκίζεις ένα παιδί, αλλά ένα βιβλίο για τη γενιά μου, η οποία μέσα στον πλούτο και στην ευμάρειά της έχει αναπτύξει και μεγάλο εγωισμό» διευκρινίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Guardian».
Με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου του «Νεκρή Ευρώπη», μας είχε εξομολογηθεί ότι η αίσθηση που είχε μεγαλώνοντας ότι ήταν ξένος στην αυστραλιανή κοινωνία ήταν αυτή που τροφοδότησε το γράψιμό του. «Στο πρώτο μου μυθιστόρημα ο πρωταγωνιστής κάθεται σε μια παραλία της Αυστραλίας και επιθυμεί να βρίσκεται στην άλλη άκρη του ορίζοντα, που για μένα σήμαινε στην Ελλάδα. Είχα έρωτα με την Ελλάδα και νόμιζα ότι μόλις βρεθώ εκεί επιτέλους θα κατανοήσω τον εαυτό μου, θα ολοκληρωθώ. Στην Ελλάδα ανακάλυψα μια ελευθερία έκφρασηςπου έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την ψυχρότητα της αγγλοσαξονικής κουλτούρας, η οποία μου είναι πολύτιμη. Ανακάλυψα την επιμονή και το πάθος για την οικογένεια.Αλλά στο τέλος ανακάλυψα ότι ήμουν μη Ελληνας Ελληνας. Ενας ξένος και στην Αυστραλία και στην Ευρώπη».
Οσο για την Ευρώπη, την εποχή που η συζήτηση για την κρίση, οικονομική και πολιτική, ήταν έντονη, μας είπε: «Πιστεύω ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να συμβάλουν στον διάλογο για τη δημοκρατία και τις μορφές της εξουσίας. Εχουν, λόγω βιωμάτων, τον φόβο του ολοκληρωτισμού και επιπλέον δεν συγκατατίθενται στον αρπακτικό καταναλωτισμό και στην ανελέητη πολιτική της αγοράς των Αμερικανών. Εκεί που οι Ευρωπαίοι με απογοητεύουν ξανά και ξανά είναι στην αποτυχία τους να ξεπεράσουν το ακόμη υφιστάμενο ταξικό σύστημα, στον φόβο τους απέναντι στο διαφορετικό». «Εχουν γίνει όλοι εαυτούληδες»
Για την «αυστραλιανή ουτοπία» ο συγγραφέας, στο πλαίσιο της Εκθεσης Βιβλίου που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο Εδιμβούργο, σχολιάζει: «Η τελευταία φορά που ένιωσα περήφανος για την Αυστραλία ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Είχα επιστρέψει από την Ευρώπη, όπου το Τείχος είχε μόλις καταρρεύσει, και άκουγα συνέχεια ρατσιστικά σχόλια για τους μετανάστες. Η πολυπολιτισμικότητα της Αυστραλίας μού φαινόταν υγιέστερη τότε. Αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ολοι έχουν γίνει εγωιστές και εαυτούληδες. Και δεν γίνεται να διαχωρίσεις την οικονομική πολιτική από τα πολυπολιτισμικά ζητήματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου