άγιος οίστρος!...

(Στον Μακαριστό π. Αυγουστίνο Καντιώτη)

Για να μπορέσεις άξια
Κάποιον να εγκωμιάσεις,
Σε ύψη, που εκείνος έφτασε
Πρέπει και συ να φτάσεις.


Τόση όμως φλόγα, πού να βρεις
Και τόσο άγιο πάθος;
Στα τρίσβαθα ποιου ουρανού
Και ποιας ψυχής το βάθος!


Ποια γλώσσα ν' αναμετρηθεί
Ποια γλαφυρή γραφίδα
Μ' όσα εκείνος πάλεψε
Για πίστη και πατρίδα!


Χρυσόστομος, Πατροκοσμάς
Και πύρινος Ηλίας!
Απ' το λήθαργο θανάσιμης
Μας ξύπναγ' υπνηλίας.


Και σαν την αλογόμυγα
Του δηκτικού Σωκράτη
Σπιρούνιζε της Εκκλησιάς
Το ράθυμο το άτι.


Μπορεί η σπείρα των νωθρών,
Των δόλιων κι αφρόνων
Τον άγιο οίστρο, υπερβολή
Να λέει, των σωφρόνων.


Όμως ο χρόνος κι ο Θεός.
Που δίκαια δικάζουν
Τ' αντίδωρα στους κάλπικους
Κι αληθινούς μοιράζουν.


Παπα-Ηλίας