Στον Γέροντα Ιγνάτιο Διονυσιάτη, τα μετά θάνατον σημεία, που ο πανάγαθος Θεός ευδόκησε να δείξει, μας πληροφορούν για την άγια και ενάρετη ζωή που είχε ο ευλογημένος αυτός Μοναχός, ο οποίος για αντιμισθία της υπακοής και των πολλών πνευματικών του κόπων, έλαβε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Δηλαδή, προείδε και προείπε την κοίμηση του, και από την συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή της μακάριας και ζωτικής αυτής ευχής, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησαν με» η οποία είχε κολλήσει και είχε γίνει ένα με την αναπνοή του, έλαβε την αγιαστική χάρη, όπως τα οστά και η αγία κάρα του, κατά την ανακομιδή, να ευωδιάζουν και να εκπέμπουν πνευματική και άρρητη ευωδία τόσο που όλοι οι Μοναχοί της Κοινοβιακής αυτής Μονής, έδωσαν δόξα στο Θεό, ο οποίος και στον Μοναχό αυτόν επιβεβαίωσε τα ιερά λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος που λέγει: «οπού ενδημήσει ο υπέρ φύσιν Θεός, υπέρ φύσιν λοιπόν και τα πράγματα γίνονται».
Ο ευλογημένος αυτός Μοναχός δεν είναι από την χορεία των παλαιών εκείνων μεγάλων Αββάδων, αλλά είναι από τους σύγχρονους Πατέρες και Μοναχούς, διότι με την χάρη του Θεού κοιμήθηκε τον Ιούνιο του 1953 σωτήριο έτος και κατέταξε αυτόν ο Θεός στη χορεία των οσίων Αγιορειτών Πατέρων για να δοξάζει με τους αγίους Αγγέλους και όλους τους Αγίους τον πανάγαθο Θεό, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, τον οποίον από νεότητος αγάπησε και λάτρευσε.
Οι Διονυσιάτες Αββάδες Ιγνάτιος και Λάζαρος
Ο σεβαστός και αγαπητός μου, Διονυσιάτης Μοναχός Γέρων Λάζαρος, κοιμηθείς τον αιώνιο ύπνο πριν από λίγα χρόνια και τώρα βρίσκεται στην μακάρια χορεία των αγιορειτών Πατέρων, παρά τω αθανάτω και αιωνίω Βασιλεί και Θεώ ημών, μου διηγήθηκε κάποτε για τον Αββά Ιγνάτιο, που είπαμε πως κοιμήθηκε το 1953, ότι ο Μοναχός Λάζαρος, με τρόπο πολύ ταπεινό ρωτούσε, τον ευλογημένον αυτό Μοναχό Γέρο - Ιγνάτιο λίγο καιρό πριν να τον πάρει ο Κύριος στα ουράνια θεία Σκηνώματα, για την αρχή της πνευματικής ζωής.
Επειδή ο Γερο - Ιγνάτιος ήταν πολύ φειδωλός, σοβαρός και λιγόλογος, ο δε Γερο - Λάζαρος σαν το διψασμένο ελάφι ζητούσε κι αυτός να μάθει και γι' αυτό του είπε μια μέρα: «Πάτερ Ιγνάτιε, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μου πεις, πώς και με ποιο τρόπο μπορεί ο άνθρωπος γενικά και ιδιαίτερα ο Μοναχός να μπει στην πνευματική ζωή; Και από που θα πρέπει να αρχίσει;».
Πολύ ωφέλιμη διδαχή του Γέροντος Ιγνατίου Ο Γέρο - Ιγνάτιος είπε στον Μοναχό Λάζαρο: «Πάτερ μου, με ρωτάς για πράγματα που δεν μπόρεσα ποτέ να ζήσω ο ίδιος και εφόσον δεν τα δοκίμασα με την πράξη, πώς μπορώ να τα πω και να τα διδάξω στους άλλους;».
Τούτο έλεγε ο ευλογημένος από υπερβολική ταπείνωση και αυτογνωσία, διότι όπως από την συνέχεια θα δούμε, πως ο ίδιος αυτά τα είχε δοκιμάσει και είχε προχωρήσει αρκετά στην ταπείνωση, που είναι ο καλύτερος διδάσκαλος της αρετής.
«Μα Γέροντα», επανέλαβε ο Πάτερ Λάζαρος,« τόσα χρόνια στην Καλογερική ζωή που έχεις είμαι βέβαιος ότι, ο Θεός, ασφαλώς σου φανέρωσε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί ο άνθρωπος και μάλιστα πολύ περισσότερο ο Μοναχός, να μπει στον δρόμο της αρετής, της αυτοκυριαρχίας και του περιορισμού των λογισμών του».
Ο Γέρο - Ιγνάτιος σ' αυτά είπε: «Ναι πάτερ Λάζαρε, εγώ όπως σας είπα -δεν γνωρίζω από δική μου πείρα, αλλά καθώς έχω ακούσει από εργάτες της αρετής, οι οποίοι είπαν ότι, εκείνο που μπορεί να ανοίξει την πόρτα, για την ενάρετη ζωή, κι εγώ νομίζω, πως θα πρέπει να είναι η άρνηση του εαυτού μας, όπως και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» και «Ο εμέ ακολουθών ου μη περιπατήσει εν τη σκοτεία, άλλ' έξει το φως της ζωής» και εξηγούμε, εκείνος που μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του. αυτός μπορεί εύκολα να σηκώσει τον Σταυρό του «και άράτω τον Σταυρόν αυτού», κι όταν μάθει να σηκώνει «τον σταυρόν του», τότε αυτό είναι σημείο πώς μπορεί να ακολουθήσει και να βαδίσει στα ίχνη και στα βήματα της ζωής του Δεσπότου Χρίστου «και ακολουθήτω μοι».
Εκείνος λοιπόν, πάτερ Λάζαρε, που θα κατορθώσει έστω και για λίγο να δοκιμάσει και να μπει στα ίχνη και να βαδίσει στα βήματα της ζωής, που μας δίδαξε και μας έδειξε ο Κύριος και ακολουθήσει το Χριστό, αυτός νομίζω αδελφέ μου, πώς έχει αποκτήσει την ταπείνωση του Κυρίου και δεν του χρειάζεται άλλη διδαχή. Και θα έχει ασφαλώς αποκτήσει το πρώτο χάρισμα του Θεού, που είναι η υπομονή.
Η υπομονή φέρνει στον εργάτη αυτόν, το δεύτερο κατά σειράν θείο δώρο, που είναι η διάκριση. Η δε διάκριση δίνει την δύναμη του ελέγχου των λογισμών, της αυτοκυριαρχίας και περιορισμού του νοός. Αλλά συγχώρεσε με, Πάτερ μου, που εγώ ο εμπαθής και αμαρτωλός σου κάνω το δάσκαλο.
Η οσιότητά σου ηλικία έχει και αρκετά χρόνια στην Καλογερική και εκείνα που δεν μπόρεσα να καταλάβω εγώ, ασφαλώς θα γνωρίζεις καλύτερα από μένα και με την πράξη θα έχεις μπει στο νόημα της πνευματικής ζωής και θα μπορείς πιο καλά να διδάξεις και άλλους αδελφούς και να τους οδηγήσεις σαν καλός χειραγωγός στην εργασία της αρετής και της μακάριας προσευχής, η οποία οδηγεί και μπάζει τον νουν μας μέσα στην καρδιά.
Κι όταν μπει ο νους στην καρδιά και θα λέει ακατάπαυστα την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησον με», τότε θα αρχίσουν να διαλύονται τα σύννεφα και τα σκοτάδια της αμαρτίας και των παθών και θα αρχίσει να πέφτει θείον φως του Κυρίου, που θα καθαρίσει και θα λαμπρύνει όλον το χώρο της καρδίας και θα κατοικήσει η χάρις του Αγίου Πνεύματος.
Με τον τρόπο αυτόν και με τη δύναμη της χάριτος και δωρεάς του Παναγίου Πνεύματος θα συνομιλεί ο άνθρωπος με το Θεό, πρόσωπο με πρόσωπο και μόνος με μόνο τον Τρισυπόστατο και Τρισήλιο Θεό μας, είτε Μοναχός είναι, είτε απλός χριστιανός, είτε οποιανδήποτε ιδιότητα και αξίωμα κι αν έχει.
Διότι, όπως πολύ καλά γνωρίζεις αδελφέ, η Εκκλησία μας καθημερινά τιμάει και γιορτάζει Αγίους, οι οποίοι προέρχονται από όλες τις τάξεις των ανθρώπων: Πτωχούς, όπως είναι ο μεγαλύτερος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου Ιωάννης, Πλουσίους, όπως είναι οι Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιώβ, διάφοροι Βασιλείς, Στρατηγοί, Στρατιώτες, άρχοντες του λάου βουλευτές, και άρχοντες της Εκκλησίας, από κανδηλανάφτη, ψάλτη μέχρι αρχιερείς και Πατριάρχες.
Όλοι αυτοί, οι Προφήτες, Απόστολοι και το πλήθος των Μαρτύρων, των Οσίων και των άλλων Ταγμάτων της θριαμβευούσης Εκκλησίας της άνω Ιερουσαλήμ, συνέχισε να λέει ο Γέρων Ιγνάτιος, το δρόμο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, πιστά ακολούθησαν, όπως ο μακάριος πρωτοκορυφαίος των αποστόλων με παρρησία πολλή έλεγε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη Ώ ημέρα, ο δίκαιος Κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοίς ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού» (Β' Τιμ. Δ 7, Cool.
Έτσι σύμφωνα με τα ιερά λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου, στεφανώθηκαν και ανταμείφθηκαν όλοι οι Άγιοι, τους οποίους όλος ο χριστιανικός κόσμος επικαλείται για βοήθεια και τους προσκυνάει τα αγία και ιερά Λείψανα και τις εικόνες τους σαν θεράποντες του Κυρίου.
Αλλά πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε ότι, αν δεν αρνηθούμε τον εαυτό μας, δηλαδή να υποταχθούμε και να κόψουμε το θέλημα μας. Αν δεν σηκώσουμε τον σταυρό μας, δηλαδή με χαρά και ευχαρίστηση να υπομένουμε τα βάσανα, τους πειρασμούς και τα σκάνδαλα του κόσμου τούτου, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το «Αρνίον» και να κερδίσουμε το Χριστό, όπως έκανε κι ο μακάριος Παύλος και όλοι οι Άγιοι, που έλεγε: «ΔΓ ον τα πάντα εζημιώθην και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδίσω» (Φιλιπ. Γ' Cool.
Δηλαδή, όλα τα ηδέα και ηδύνονται ημάς, αυτά τα πράγματα που μας γλυκαίνουν και μας ευχαριστούν, οίν δεν τα μισήσουμε και σαν σκουπίδια να τα λογαριάσουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επιθυμήσουμε τα αιώνια αγαθά του αλλού κόσμου, της άλλης ζωής, της αιωνίου βασιλείας των ουρανών, για τα οποία αγαθά, ο θείος Παύλος, που μέχρι τρίτου και εβδόμου ουρανού ηρπάγει, είπε: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α' Κορ. Β' 9).
Αν λοιπόν δεν κάνουμε κι εμείς έτσι, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό εκεί που αυτός πήγε, δηλαδή στο Σταυρό. Κι αν δεν τον ακολουθήσουμε στο Σταυρό δεν θα αξιωθούμε να δούμε την Ανάσταση, την Οδό και την Ζωή, που είναι ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός.
«Αλλά», εξακολούθησε να λέει ο Γερο - Ιγνάτιος στον Γερο -Λάζαρο, «κι αν όλες αυτές τις πνευματικές αρετές αποκτήσουμε και στο Σταυρό ν' ανέβουμε, αν δεν έχουμε την αληθινή ταπείνωση και την επίγνωση να λέμε και να το πιστεύουμε ότι «αχρείοι δούλοι εσμέν και ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ΙΖ' 10), τίποτε δεν ωφελούμαστε.
Διότι αν δεν σκεπτόμαστε έτσι, δεν μπορούμε να μπούμε στην χώρα της πραγματικής αρετής. Αλλά και νοερά καρδιακή προσευχή αληθινή, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κάνουμε, αν πρώτα δεν μπούμε στην περιοχή του άκρου αγαθού, στην κορωνίδα των αρετών και να αποκτήσουμε κι εμείς την αρετή εκείνη που λέγεται ΑΓΑΠΗ, η οποία είναι αυτός ο ίδιος ο προαιώνιος θεός.
Και διότι χωρίς αγάπη, πραγματική αρετή δεν υπάρχει και κανείς χωρίς αυτήν ,δεν θα αξιωθεί να δει το θεό, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, τη μόνη αληθινή ΑΓΑΠΗ.»
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου