Τερέτισμα καλοκαιριού..Γιατί ξέρεις ότι είναι Αύγουστος, έχει δυο φεγγάρια, και συ μόνο μιά ζωή...

Ειρήνη Βεργοπούλου
Τουλάχιστον, έχουμε τη θάλασσα.
Η θάλασσα η ελληνική, όλα τα υπομένει, όλα τα συγχωρεί.
'Ενας τόπος από τη φύση του και από πριν ακόμα το ξεκίνημα της Ιστορίας υπέροχος, που όμως έχει ζήσει "αιώνες φαρμάκι γενιές φαρμάκι", όπως γράφει και ο Σεφέρης.
Ευλογία και βάσανο συνάμα να κατοικείς στη σχισμή ανάμεσα σε τρεις ηπείρους. Πίνεις τα νάματα των νερών και των καιρών. Σε μαθαίνουν να χορταίνεις την πείνα σου για καταξίωση και δόξα με τις αναμνήσεις χρυσών και επίχρυσων αιώνων και αυτοκρατοριών, μα ρουφάς και τα δηλητήρια: πόλεμοι πανάρχαιοι, μεσαιωνικοί, νεώτεροι. Υπήκοοι μόνιμα υπόχρεοι στους Μεγάλους.
Εμφύλιοι, βαρβαρότητες προς αλλήλους, αγώνες, αδικημένες γενιές, και ένα...

σήμερα καινούργιας χιλιετίας που τρεκλίζει με χανγκόβερ, το επόμενο πρωινό μετά από ένα μεθύσι-ψευδαίσθηση, που έγινε όμως με χαλασμένα ποτά.
Και περιμένεις να έλθει το καλοκαίρι, που σε αυτή τη σχισμή του κόσμου μπορεί να είναι,στα κανονικά του, και το ομορφότερο επί Γης. Περιμένεις να βουτήξεις το κουρασμένο κορμί, που σου φαίνεται να έχει ραγίσει από τους κόπους ή τις στεναχώριες, μέσα στα νησιώτικα νερά, στα νερά των μικρών όρμων και αυτών στα πελάγη.
Να συγκολληθούν τα μέλη σου πάλι αναμεταξύ τους και να αναδυθείς, αν γίνεται καινούργιος πάλι, σαν αμφορέας που είχαν σκορπίσει τα κομμάτια του, και με προσοχή ο αρχαιολόγος τον ξαναφτιάχνει.
Θες να αφήσεις μέσα στο βυθό τα βάρη σου που σου πρήζουν τους αστραγάλους και σε κάνουν τόνους βαρύ. Κακίες, χολές, φθόνους, αγωνίες, αρρώστειες, ιδρώτες, απώλειες.
Δικά σου και των άλλων.
Να τα αφήσεις να τσουλήσουν μόνα τους προς τα κάτω και να τα απορροφήσει και εξαφανίσει η σκούρα καφέ μαλακή άμμος, να τα μεταφέρουν τα οστρακοειδή με τις δαγκάνες τους σε απύθμενα βάθη και να μην τα ξανανιώσεις τα βαρίδια σου ποτέ.
Θες να απιθώσεις το συγκολλημένο σου κορμί μετά το κολύμπι πάνω σε μια άμμο παραλίας καυτή σαν αγαπησιάρικη αγκάλη, και να ψηθείς εκεί σαν τερακότα, παίρνοντας καινούργιο, στέρεο, ωραιότερο σχήμα. Αν γίνεται, ένα πεύκο να σου κάνει σκιά, με τις βελόνες του να σε γαργαλάνε απαλά , επουλώνοντας σαν καλοπροαίρετες σύριγγες τις όποιες πληγές σου, μέσα και έξω. Η μυρωδιές απο θυμάρι να μπαίνουν σαν θυμιατό στα ρουθούνια σου, φέρνοντάς σε σε ήρεμη έκσταση αισθήσεων. Οι τζίτζικες ομαδικά να αντηχούν καλοθρεμμένοι μέσα στο καταμεσήμερο και να καθαρίζει η συμφωνία τους τα αυτιά σου από μηχανικούς θορύβους και κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες, που θες να ξεχάσεις, και πιότερο, αυτές που εσύ έκανες.
Τη δίψα σου θα την σβήσει το κρύο νερό από ένα παγούρι που θα σου φέρει στα αφυδατωμένα χείλη το χέρι που αγαπάς, μαζί με ένα πιάτο με κομμάτια παγωμένο καρπούζι να σε ταίσει, που τα κόκκινά του ζουμιά θα τρέχουν στα σπλάχνα σου σαν μετάγγιση αίματος ζωογόνου.
Στην ησυχία των σαράντα βαθμών, έχεις την εντύπωση ότι η θάλασσα θα μπορέσει να εξαγνίζει αέναα όλα τα αμαρτήματα των πάντων. Στο βάθος, κάτι καίγεται,μαυρίζει και μυρίζει, αλλά δεν αντέχεις να κλάψεις πάλι για ένα ακόμα δάσος.
Θες να είσαι ένα με την ακτή. Να μείνουν ακίνητοι οι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα του καλοκαιρινού χρόνου. Να μην περάσουν από το πάνω μέρος της και πέσουν στο κάτω.
Εκεί, στο κενό αν γίνεται να σταθούν, την ώρα που το παγούρι με το κρύο νερό έρχεται στο στόμα σου. Να ξεραθεί η στιγμή από την κάψα του ήλιου σε αυτήν την παραλία, να μην πάει να βρει την επόμενη στιγμή.

Γιατί ξέρεις ότι είναι Αύγουστος, έχει δυο φεγγάρια, και συ μόνο μιά ζωή.

πηγή