Μπάχαλο στο υπουργείο Παιδείας...

Η Ευδοκία Στεργιοπούλου είναι καθηγήτρια γερμανικών από τη Θεσσαλονίκη. Μας γράφει: «Είμαι καθηγήτρια γερμανικών και πήρα μετάθεση στο Κιλκίς όπου είμαι στη διάθεση (καθώς και άλλες 3-4 συναδέλφισσες). Κρίθηκε όμως λογικό και αναγκαίο να αποσπαστούν άλλοι 7 καθηγητές γερμανικών στο Κιλκίς, αφού απ' ότι φαίνεται τα κενά είναι τοοοοοοοοσα πολλά που ούτε εμείς που πλεονάζουμε δεν μπορούμε να καλύψουμε. Γνωρίζει κανείς με ποια κριτήρια δίνονται οι αποσπάσεις;"
Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια της Υπουργού Παιδείας στην ομιλία της στη Βουλή τον Οκτώβριο του 2009. Έψαξα και βρήκα τα δημοσιεύματα (20/10/2009): «Στη βόλτα μου, την πρώτη μέρα, στις υπηρεσίες του υπουργείου είδα νεαρές καθηγήτριες της Δευτεροβάθμιας να βγάζουν φωτοτυπίες στο γραφείο Τύπου του υπουργού, ενώ στους Παξούς και στη Νίσυρο υπάρχουν κενά» τόνισε, πριν λίγους μήνες, στην ομιλία της στη Βουλή, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου. «Πρόκειται για μια άνιση και προνομιακή μεταχείριση που προκαλεί αδικίες, ενισχύει πελατειακές σχέσεις και σε κάθε περίπτωση πάει κόντρα στο δημόσιο συμφέρον και στην κοινή λογική», κατέληξε η υπουργός Παιδείας.

Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω στα παραπάνω. Εξάλλου πριν κάμποσο καιρό το είχα επισημάνει με άρθρο μου στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ όπου με τίτλο «Πλυντήριο ρουσφετιού» και με αφορμή τους ρουσφετολογικούς διορισμούς του Υπουργείου Παιδείας (επί Ευρ. Στυλιανίδη και όχι μόνο) στον δυσπρόσιτο Άγιο Ευστράτιο και αμέσως μετά τη μετακίνησή τους κοντά στο σπίτι τους με τα μόρια του δυσπρόσιτου, έγραφα:
"Το φαινόμενο «ρουσφέτι Άγιος Ευστράτιος» δεν είναι το μοναδικό (Σημ: Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο του ΑΪ-Στράτη φοιτούν μόνο δέκα μαθητές, για τους οποίους υπάρχουν σαράντα οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών. Μόνο εννέα καθηγητές από τους σαράντα βρίσκονται πράγματι στις θέσεις τους. Οι υπόλοιποι είτε είναι αποσπασμένοι είτε βρίσκονται σε άδεια, αλλά εξακολουθούν να παίρνουν τα πολύτιμα μόρια «δυσπρόσιτης περιοχής» που θα τους επιτρέψουν σύντομα να διεκδικήσουν οργανική θέση δίπλα στα σπίτια τους). Τα τελευταία χρόνια πολλά δυσπρόσιτα σχολεία μετατρέπονται σε πλυντήρια ρουσφετιού από το ΥΠΕΠΘ, που με αυτόν τον τρόπο «εξυπηρετεί» ένα τμήμα εκπαιδευτικών. Το 2005 στο Γυμνάσιο Βραγκιανών Καρδίτσας για 11 μαθητές στάλθηκαν 40 καθηγητές, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων, αφού περίσσευαν, την επόμενη μέρα «τακτοποιήθηκαν» κεντρικά. Κάμποσα χιλιόμετρα βορειότερα, στο Γυμνάσιο των δυσπρόσιτων Ριζωμάτων Ημαθίας με 70 μαθητές μισθοδοτούνταν 44 εκπαιδευτικοί. Ένα μικρό μέρος έμεινε να υπηρετήσει κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες και οι περισσότεροι αποσπάστηκαν για τις «ανάγκες της υπηρεσίας» κοντά στο σπίτι τους επωφελούμενοι από τα πολλά- πολλά μόρια των Ριζωμάτων.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου καθώς κάθε χρόνο πάνω από 6.000 εκπαιδευτικοί μετατίθενται και αποσπώνται σε Γραφεία, Διευθύνσεις κ.λπ. χωρίς κανέναν έλεγχο από τα συλλογικά όργανα των εκπαιδευτικών με ευθύνη της διοίκησης του ΥΠΕΠΘ που μαντάρει, μοντάρει και «τακτοποιεί...»
Στα πλαίσια αυτά κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με την υπουργό. Έλα όμως που πριν γίνουν οι φετινές αποσπάσεις, στην ανακοίνωση των μεταθέσεων, πριν λίγο καιρό, ανακαλύπτονται στοιχεία που οδηγούν στην επανάληψη του φαινομένου… Για παράδειγμα στην ανακοίνωση των μεταθέσεων Β/θμιας εκπαίδευσης καταγράφονται, ανάμεσα σε άλλα και οι μεταθέσεις 5 καθηγητών Αγγλικών...στους Παξούς. Ναι στους Παξούς! Σε ένα σχολείο που με το ζόρι χρειάζεται 2 καθηγητές Αγγλικών!!!
Η Ευδοκία Στεργιοπούλου επισημαίνει μια ακόμη πρόσφατη περίπτωση με τους καθηγητές γερμανικών στο Κιλκίς. Να είναι η μόνη;
Έπειτα θυμήθηκα τα μηνύματα εκπαιδευτικών που έλαβα τελευταία , εκπαιδευτικών με οικογενειακά βάρη και προβλήματα που αναρωτιόντουσαν γιατί αυτοί δεν πήραν απόσπαση που τόσο ανάγκη είχαν;
«Ονομάζομαι Ορφανουδάκης Νίκος και είμαι δάσκαλος με 17 χρόνια υπηρεσίας και με οργανική στο 100ό Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Η γυναίκα μου έχει οργανική θέση στο Γυμνάσιο Σιάτιστας. Κάθε καλοκαίρι περνάμε το ίδιο «μαρτύριο» περιμένοντας τις αποσπάσεις από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ. Για άλλη μια χρονιά θα κάνει αίτηση θεραπείας γιατί δεν ικανοποιήθηκε η αίτηση απόσπασής της. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε τα χαρτιά μας για απόσπαση στο εξωτερικό για να είμαστε τα επόμενα 5 χρόνια μαζί αλλά δυστυχώς για εμάς σταμάτησαν οι αποσπάσεις αυτές. Αναρωτιέμαι σε τι κράτος πρόνοιας ζούμε όπου εκπαιδευτικοί μπαίνουν στη λογική μετανάστευσης για να μπορέσουν να υπηρετούν μαζί και πάνω απ’ όλα να είναι η οικογένεια όλη μαζί. Πως μπορεί κανείς να αφοσιωθεί στη δουλειά του όταν έχει, λόγω της απουσίας της συζύγου, αναλάβει και τα οικιακά και όλες φυσικά τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών του.
Έχουμε δυο παιδιά 10 και 12 ετών τα οποία τα τελευταία δύο χρόνια μόνο χάρηκαν την μητέρα τους ήρεμη και ξεκούραστη γιατί τα προηγούμενα χρόνια «αλώνισε» όλη την Ελλάδα. Τρίκαλα, Λάρισα, Σέρρες, Κοζάνη και με αποκορύφωμα το καθημερινό ταξίδι στη Σιάτιστα Κοζάνης. Φυσικά στο άκουσμα Γερμανία εισπράξαμε την άρνησή τους.
Αν δεν κάνω λάθος οι αποσπάσεις γίνονται με βάση τα κοινωνικά κριτήρια του καθενός και όχι με τις τυχόν γνωριμίες που μπορεί να έχει ο καθένας. Που μετράει η συνυπηρέτηση και αναρωτιέμαι μάλιστα για ποιο λόγω χρειάζονται όλα τα δικαιολογητικά κάθε χρόνο. Όσο για σχεδιασμό και προγραμματισμό δε γίνεται λόγος. Όταν κάποιος/α εκπαιδευτικός μπορεί να διατεθεί για τις ανάγκες της υπηρεσίας από τον περιφερειακό Δ/ντή σε νομό της υπευθυνότητάς του απορώ γιατί να ασχολείται το ΚΥΣΔΕ με τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί αποσπώνται συνάδελφοι από περιοχή σε περιοχή π.χ Β’ Θεσσαλονίκης σε Α’ Θεσσαλονίκης και δεν εξυπηρετούνται αποσπάσεις ουσιαστικές. Οι ανάγκες στην Πρωτοβάθμια σε μερικές ειδικότητες(Γερμανικής, Γαλλικής, Γυμναστών, Αγγλικών) είναι μεγάλες και ενώ υπάρχουν εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που μπορούν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες ανέξοδα για το κράτος διερωτώμαι γιατί προτιμάται ο ωρομίσθιος/α ή το καινούριο σύστημα των αναπληρωτών.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο εκνευριστική και επώδυνη τη στιγμή που όλοι λίγο πολύ είμαστε γνωστοί μεταξύ μας και ξέρουμε αν κάποιος έχει λόγους σοβαρούς, την οικογενειακή κατάσταση του καθενός αν δηλαδή έχει μόνο ένα παιδί και εσύ έχεις δύο. Σε πνίγει το άδικο. Αγανακτείς. Και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας . Όλοι λέμε μα τι βύσμα είχε ο τάδε κ.λ.π.
Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένος και αγανακτισμένος με την όλη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο αυτό και λυπάμαι πολύ που τα πράγματα δυστυχώς πηγαίνουν προς το χειρότερο».
Έπειτα μου ήρθαν στο μυαλό όσα λέχθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας το Νοέμβριο του 2009. Τότε η Υπουργός Παιδείας με ευκολοχώνευτα παραδείγματα και με επικοινωνιακή μαεστρία, ούτε λίγο ούτε πολύ πληροφορούσε την κοινή γνώμη (η οποία ήταν και είναι μπουρλότο εδώ και χρόνια με την απαράδεκτη κατάσταση στην Παιδεία) ότι «ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών, που μπορεί να υπερβαίνει και τις 10.000, βρίσκεται αποσπασμένος σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου», ότι στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας «πρυτανεύουν τα κριτήρια πελατειακής εξυπηρέτησης» και ότι πάνω σ΄αυτό το έδαφος λιπαίνονται τα χιλιάδες κενά στα σχολεία. «Κανένας εκπαιδευτικός εκτός σχολείου» αναφώνησε η Υπουργός και οι αγιογράφοι των ΜΜΕ, σαν έτοιμοι από καιρό έπιασαν δουλειά και ανάμεσα σε θυμιάματα και «ωσανά» για την Υπουργό που επιτέλους επιχειρεί να επαναφέρει την τάξη στα σχολεία στοχοποίησαν τους εκπαιδευτικούς που με τα «κονέ», «τα βίσματα» και τις «άκρες» έχουν ρημάξει τα σχολεία.
Μάλιστα.
Και δεν πέρασε καιρός πολύς και ήρθαν οι μέρες των αποσπάσεων. Και ξεχάστηκαν όλα αυτά και σα να μην ειπώθηκε τίποτε ποτέ έγιναν και πάλι αποσπάσεις εκτός σχολείου (και βεβαίως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς στους διάφορους εκπαιδευτικούς φορείς έχει να προσληφθεί διοικητικό προσωπικό από το 1992) και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα έγιναν δυο φορές αποσπάσεις στο Υπουργείο Παιδείας (Κ.Υ)
Τι ακριβώς γίνεται;
Χ.Κ.

πηγή