Αὐτήν ἄς ὑμνήσουμε

«Αὐτήν ἄς ὑμνήσουμε σήμερα μέ ἄσματα ἱερά, ἐμεῖς πού ἔχουμε τήν εὐτυχία νά εἴμαστε καί νά λεγόμαστε λαός τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν ἄς τιμήσουμε μέ ὁλονύχτιες ὀρθοστασίες• αὐτήν ἄς εὐχαριστήσομε μέ τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, τήν ἁγνή πάνω ἀπό ὅλους μετά τό Θεό• γιατί εἶναι κατά κάποιο τρόπο φυσικό νά χαίρονται τά ὅμοια μέ τά ὅμοιά τους. Αὐτήν ἄς ἱκανοποιήσομε μέ τήν ἐλεημοσύνη καί τή συμπάθεια ὅσων ἔχουν ἀνάγκη. Γιατί, ἄν μέ τίποτε ἄλλο δέν ἱκανοποιοῦμε τό Θεό τόσο, ὅσο μέ τήν εὐσπλαχνία, ποιός θά πεῖ τό ἀντίθετο, πώς δέ χαίρεται μέ τό ἴδιο καί ἡ Μητέρα Του; Αὐτή ἔκανε σ’ ὅλους γνωστή τήν ἄβυσσο τῆς ἄφατης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Χάρη σ’ αὐτήν ἔγινε ἡ συμφιλίωσή μας μαζί Του καί μᾶς δωρήθηκε ἡ εἰρήνη καί ἡ χάρη καί μαζί μέ τούς ἀγγέλους χορεύουν οἱ ἄνθρωποι, καί οἱ χωρίς τιμή πρῶτα γίναμε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἀπό αὐτήν τρυγήσαμε τό σταφύλι τῆς ζωῆς, ἀπό αὐτήν θερίσαμε τό βλαστό τῆς ἀφθαρσίας. Αὐτή ἔγινε ἡ προξενήτρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Σ’ αὐτήν μέσα ἔγινε ὁ Θεός ἄνθρωπος καί ὁ ἄνθρωπος Θεός».

Μέ αὐτούς τούς λόγους μᾶς προτρέπει νά τιμήσουμε τό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί νά ἑορτάσουμε μέ ἄσματα ἱερά τήν Κοίμησή της, πού εἶναι κατά τήν παράδοσή μας τό θεομητορικό Πάσχα μέσα στήν καρδιά τοῦ καλοκαιριοῦ.

Καί ἄν πάντοτε τιμοῦμε τήν Παναγία,

ἄν πάντοτε ὀφείλουμε νά δείχνουμε τήν εὐλάβειά μας στό πρόσωπό της,

ἄν πάντοτε τά χείλη μας, μά περισσότερο ἡ καρδιά μας, πρέπει νά μιλοῦν γιά τά μεγαλεῖα καί τά θαυμάσια πού ἐνεργεῖ καθημερινά,

ἄν οἱ Ἅγιοί μας, οἱ πατέρες μας, οἱ πρόγονοί μας καί ἡ Παράδοσή μας, ἔχουν ἀφήσει σέ μᾶς ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη τήν τιμή στό πρόσωπό της,

αὐτό ἰδιαιτέρως γίνεται ἔκδηλο τόν μήνα Αὔγουστο, πού γιορτάζουμε τό γεγονός τῆς Κοιμήσεώς της.

Πλήθη πιστῶν, μαζί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους, τήν μεγαλύνουν καί τήν δοξάζουν, τήν τιμοῦν καί τήν μακαρίζουν. Χείλη πιστῶν «τή Θεοτόκω ἀσιγήτως» ἱκετεύουν καί παρακαλοῦν μέ τά λόγια τῶν ἱερῶν ὑμνογράφων:

«Διασωσον ἀπό κινδύνων τούς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετά Θεόν εἰς σέ καταφεύγομεν».

«Ἐπιβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τά ἄλγος».

Πρέπει, ἀκόμη, νά σᾶς ὑπενθυμίσω καί μάλιστα πρῶτα στόν ἑαυτό μου, πώς Κληρικοί καί Μοναχοί, ἀλλά καί λαϊκοί ἀδελφοί μας, ἔφθασαν σέ ὕψη ἁγιότητας ἔχοντας εὐλάβεια στήν Παναγία:

Αὐτήν ἐπικαλεῖτο καθημερινά ὁ θεοφόρος Δαμασκηνός.

Αὐτήν ὑμνοῦσε καί δοξολογοῦσε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Αὐτῆς τήν βοήθεια καί τήν προστασία ζητοῦσε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος.

Αὐτή σκέπαζε μητρικά τόν Ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, τόν Ἅγιο Γεράσιμο τῆς Κεφαλληνίας, τόν Ἅγιο Γεώργιο τόν Καρσλίδη.

Αὐτή ἐνέπνευσε θάρρος καί ὑπομονή στούς ἁγιασμένους Γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο, Ἰάκωβο, Ἐφραίμ Κατουνακιώτη καί στήν ἀσκήτρια τῆς Κλεισούρας Σοφία.

Αὐτή στηρίζει καί μᾶς.

Αὐτῆς τήν πρεσβεία ζητοῦμε.

Αὐτῆς τήν προστασία ἐπιδιώκουμε.

Επίσκοπος Καστορίας π.Σεραφείμ

πηγή