κάτι διαφορετικό

Δεκαπενταύγουστο, είμαι στο φουλ του καλοκαιριού, και γεύομαι εκείνο το εσωτερικό μέρος του ροδάκινου που είναι κόκκινο, το πιό γλυκό σε κάποιες ποικιλίες, που ακουμπάει στο κουκούτσι. Τρέχουν τα ζουμιά, έχουν λερωθεί χέρια, γύρω γύρω στο στόμα, έχουν φτάσει στην κοιλιά, φοράω μαγιώ, ακόμη με χωράει εκείνο το κόκκινο, διαβάζω το ''μπαρ Φλωμπέρ'', μ αρέσει, έχω καιρό να νιώσω βιβλίο να με παρασέρνει έτσι, το πιάνω με τα χέρια μου που έχω καθαρίσει με θάλασσα, έχω βουτήξει ολόκληρη στη θάλασσα και στραγγίζω και οι σελίδες κατσαρώνουν όλες μαζί, και μετά έρχεται σωρός από άμμο, που κολλάει στο δέρμα, βοηθάει το αλάτι και το αντιηλιακό, την διώχνω με ότι βρίσκω καθαρό, όσο διώχνω τόσο κολλάει..
Δυό μέρες μετά έρχεται ένα αεράκι κι ακούω την μάνα μου μ εκείνη τη φωνή που δείχνει να ξέρει πολλά να λέει..
-είδες;
-τι ρε μάνα;
-αλλάζει ο καιρός
-πότε ρε μάνα, ντάλα καλοκαίρι ακόμη..
κούνημα του κεφαλιού, χείλια τσιτωμένα, ψιθύρισμα μέσα από τα δόντια..
-ξέρω εγώ
απορεί που δε το βλέπω κι εγώ αυτό που ξέρει, με δροσίζει το αεράκι που όμως έχει κάτι το αλλιώτικο σήμερα, βρε λες να τρελαίνομαι, όμως σα να κουβαλάει μια ανεπαίσθητη ψύχρα μαζί του, μη και να έχει δίκιο η μάνα που διαισθάνεται τα σημάδια;
Μάλλον τρελαίνομαι, μ έχει κάνει λάσπη η ζέστη κι ονειρεύομαι χειμώνες στην καρδιά ενός καλοκαιριού που όμως είναι όμορφο..
Όμορφο, είναι ότι με αποφορτίζει και μου γεμίζει ξανά τις μπαταρίες. Ότι μου δίνεται και σε ότι δίνομαι..

Μωρέ δε θέλω να τελειώσει αφού το ευχαριστιέμαι ;))))))

πηγή