Ποιος είναι ο πιο χαρακτηριστικός ήχος στις ελληνικές παραλίες μετά τον ήχο των κυμάτων; Τακ, τακ... Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει κάποιους όχι στα πρόθυρα, αλλά στα ενδότερα παραλιακής νευρικής κρίσης; Τακ, τακ... Τι ξεκίνησε από τους παραλίες του Ρίμινι στην Ιταλία για να εξαπλωθεί ταχύτατα στις μεσογειακές πλαζ αλλά και τη Βραζιλία, την Αργεντινή και, γενικά, όπου η ζωή είναι πιο ωραία το καλοκαίρι; Τακ, τακ... Ναι, είναι οι ρακέτες. Το πιο διαδεδομένο, μετά το πασάλειμμα με αντηλιακό, σπορ παρά θίν΄ αλός. Θεωρητικά, είναι ένας συνδυασμός τένις και μπιτς βόλεϊ. Λιγότερο αριστοκρατικό από το πρώτο, πιο πρακτικό από το δεύτερο, αφού δεν χρειάζεται τόση άπλα. Πρακτικά είναι η πρόφαση είτε για να ανεβεί το στρινγκ ακόμη πιο ψηλά είτε για να πιάσει ο τύπος κουβέντα με την ξαπλωμένη ξανθιά, στο στήθος (ή στα οπίσθια, αν κάνει ηλιοθεραπεία μπρούμυτα) της οποίας έχει πρώτα σκοπεύσει τάχα μου κατά λάθος το μπαλάκι τουλάχιστον δύο έως τρεις φορές. Παίζοντας ρακέτες «καίτε», ανάλογα με την ένταση, από 400 έως 600 θερμίδες την ώρα. Αν το μεγαλύτερο διάστημα κυνηγάτε το μπαλάκι παρά παίζετε, ακόμη περισσότερες. Για την ιστορία, οι φανατικοί της ρακέτας στην Ελλάδα ψηφίζουν ανεπιφύλακτα την εμβληματική μάρκα «Αγόρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου