Δεν ξέρω ποιος είναι ο μηχανισμός που αλλάζουμε ως άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω, ας πούμε, πώς μπορεί τα πράγματα που κάποτε μας ενθουσίαζαν και τα κυνηγούσαμε φανατικά, τώρα η έλλειψή τους να μας αφήνει αδιάφορους. Όχι οτι πάψαν να μας συγκινούν, αλλά δεν είναι πια προτεραιότητα και σίγουρα δεν μας ασκούν την ψυχοφθόρα, πολλές φορές, πίεση του απωθημένου. Μου κάνει πραγματικά καταπληκτική εντύπωση αυτό! Ποια είναι τελικά τα δομικά στοιχεία του εαυτού μας;!
Η ωρίμανση είναι κυκλική, όπως μού είχε πει κάποτε μια φίλη μας ψυχίατρος. Εμείς μπορεί να προχωράμε προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά τελικά η εξέλιξη και η πρόοδός μας θα σχηματίζει κύκλους με κέντρο το εκάστοτε σημείο μας, και θα περιλαμβάνει στην ακτίνα του πολύ περισσότερα πράγματα, απ’ αυτά προς τα οποία κινούμαστε. «Ασυνείδητα» δηλαδή (και δε μιλώ με επιστημονικούς όρους, γιατί δεν τους κατέχω) προχωράμε, κι η ζωή μας αλλάζει. Προβληματισμοί που κάποτε μας παίδευαν, τώρα αποδυναμώθηκαν. Η προσπάθειά μας για αυτογνωσία και εξέλιξη, ακόμα κι αν εστιάζει «επισήμως» σ’ ένα πεδίο, φωτίζει ή καλύτερα διώχνει σκιές κι από χίλια άλλα δύο! Πτυχές της ζωής μας τις λαμπρύνει και τις ομορφαίνει απρόσμενα!
Είναι πολύ ωραίο να νιώθεις αυτό το δώρο της εξέλιξης… Να το συνειδητοποιείς και να το χαίρεσαι. Να νιώθεις οτι οι κόποι σου ανταμείβονται, και μάλιστα με το παραπάνω… Έτσι παίρνεις θάρρος και κουράγιο να συνεχίσεις. Φάντασου πόσα ακόμη όμορφα και άγνωστα (!) περιμένουν να σε εκπλήξουν παρακάτω…!!!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου