Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Σαν Σήμερα(19-08-1936)
Δολοφονήθηκε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ισπανικής ανατρεπτικής ποιητικής «Γενιάς του ΄27»- όπως έμεινε γνωστή.

Γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1898 στην πόλη Φουέντε Βακέρος, κοντά στην Γρανάδα της Ανδαλουσίας, από πατέρα ευκατάστατο γαιοκτήμονα και μητέρα δασκάλα πιάνου.

Το 1909 η οικογένεια Λόρκα μετακομίζει στην Γρανάδα- τόπος ο οποίος «σημαδεύει» τον λόγο του ποιητή.

Το 1919 ο Λόρκα εγκαθίσταται στη Μαδρίτη, στη Φοιτητική Εστία, όπου θα γνωρίσει σημαντικά ονόματα της ισπανικής τέχνης, όπως ο σκηνοθέτης Λουίς Μπονιουέλ, οι ποιητές Δαμάσο Αλφόνσο, Πέδρο Σαλίνας, Ραφαέλ Αλμπέρτι, αλλά και ο ζωγράφος Σαλβαδόρ Νταλί. Με τον τελευταίο θα συνδεθεί στενά- σε μία σχέση η οποία φαίνεται ότι ξεπερνούσε την απλή φιλία.

Το 1929 με 1930 ο ποιητής εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Columbia, όπου, επηρεασμένος από τους χαοτικούς ρυθμούς της μεγαλούπολης, γράφει τη συλλογή «Ποιητής στη Νέα Υόρκη». Θα επιστρέψει στην Ισπανία το 1931 μετά την πτώση της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα.

Δημιουργεί την «Μπαράκα» ένα κινούμενο θέατρο με στόχο να «φέρει» Ισπανούς κλασσικούς στα απομακρυσμένα μέρη της Ισπανίας. Στην Ισπανία πλέον ασχολείται διεξοδικά με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ολοκληρώνει τις πιο σημαντικές θεατρικές του δημιουργίες, τον «Ματωμένο Γάμο», το «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα», τη «Γέρμα».

Η καλλιτεχνική πορεία του θα διακοπεί απότομα: στις 19 Αυγούστου του 1936 εκτελείται σε ηλικία μόλις 38 ετών από τους φασίστες του Φράνκο στην περιοχή της Γρανάδας. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ.

Σκαλί - σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το Θάνατό του φορτωμένος
Γύρευε να'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ηταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ'όνειρο του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ'όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.

Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασήκωσαν το κεφάλι
Κι απο τα βοσκοτόπια πέρα
ήρθε ενα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους

Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή
Σαν ποταμός απο λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη

Τώρα για πάντα πια κοιμάται
Τώρα τα μουσκλια και τα χόρτα
με δάκτυλα που δεν λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λειβάδια
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων
άψυχο στέκει στην ομίχλη
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια
σε μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει απο γωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρω