Εσύ χελιδόνα που πετάς απαλά απαλά
σταμάτα να σου πω δυο λόγια.
Τρέξε και ρίξε στη θάλασσα έναν στεναγμό
κι άκου αν η αγαπημένη μου, μού απαντήσει...
Αν δεν απαντήσει είναι πολύ μακριά.
Κοιμάται στη δροσερή σκιά ενός δέντρου.
Μετά ξυπνά με δάκρυα στα μάτια,
σκουπίζει τα δάκρυα και σταματά το κλάμα.
Πάρε το μαντήλι και πήγαινε να το πλύνεις
μετά θα το απλώσω στα πόδια ενός τριαντάφυλλου
μετά θα το μαζέψω με τρόπο ναπολιτάνικο
μετά θα το στείλω να σιδερωθεί στη Νάπολη
μετά θα το εμπιστευτώ στον άνεμο να της το πάει.
Ω άνεμε. πήγαινε και δώστο στην αγαπημένη μου,
Μα πρόσεξε να μη σου πέσει στη θάλασσα
αλλιώς θα χάσω τα σημάδια απ' αυτή την καρδιά...
Τα χελιδόνια, ως μεταναστευτικά πουλιά -οι ποιητές τα έλεγαν ταξιδιάρικα, μα δεν είναι αλήθεια- υπήρξαν η παρηγοριά των ερωτευμένων και οι ταχυδρόμοι των ποτισμένων με δάκρυα, ερωτικών επιστολών τους. Η Riturnella, που είναι το πανέμορφο όνομα που έδωσαν οι ναπολιτάνοι στη χελιδόνα τους, στα ελληνικά θα μπορούσαμε να το πούμε γυριστρούλα, αλλά όχι με την έννοια του γυρίζω από 'δω κι από 'κει, αλλά με την έννοια αυτής που πάντα επιστρέφει σταθερά και μόνιμα. Μια υπέροχη ταραντέλα που εκφράζει τον ερωτικό καημό αυτών που βίωναν τους «ζωντανούς ξεχωρισμούς» όπως τους έλεγε η γιαγιά μου και ισχυριζόταν ότι είναι πολλοί χειρότεροι από το θάνατο. Το κατάλαβα αφού μεγάλωσα... Κι επειδή όπως πάμε επιστρέφουμε ολοταχώς στο μεταναστευτικό κύμα του '60, πολύ φοβάμαι πως θα στέλνουμε με τις γυριστρούλες χελιδόνες, τα μηνύματά μας σ' αυτούς που αγαπάμε και μας λείπουν τόσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου