Θάλασσα μου εκτός από σένα
σε ποιόν να μιλήσω
δύναμη να πάρω το ταξίδι ν' αντέχω.
Εύθραστη είναι η ευτυχία
κομμάτια γίνεται σαν την αγγίξεις
θρύψαλλα που μάζεψα προσεκτικά
σε μποτίλια τα έκρυψα
πλέουμε εξελισσόμενοι.
Θαλασσομάχεσαι ψυχή μου
στα κύματα σκαμπανεβάζεις
το γυαλί θολώνει απ' τις ανάσες
ότι έξω άφησα μ' ακολουθεί
έβγαλαν φτερά έγιναν γλάροι
έβγαλαν λέπια έγιναν ψάρια
αχαλίνωτα τσιμπούν την φιάλη.
Δεν μπορούν να μ' αγγίξουν
το ταξίδι μου συνεχίζω.
Κάμπια μου εγκλωβισμένη
ακόμα δεν ξέρω τι μεγαλώνω
αν ένα μαύρο σκουλήκι της υγρασίας είναι
ή μιά πεταλούδα που χτυπά τα φτερά της.
Μ' ακούει κανείς;
Τα κύματα διατάζω να πάρουν τον ήχο
σ' άπατα βάθη να μην ακουστώ
έτσι μ' έμαθαν
πως η σιωπή είναι της γενναιότητας ορισμός
να ιδιωτεύω και ν' ακούω
του ωκεάνειου σκότους μυστήρια
ν' αφουγκράζομαι
τον κοχλασμό της θύελλας στο μπουκάλι
την κατάλληλη στιγμή
γροθιά θα γίνω να τινάξω το πώμα
ελεύθερη δύναμη στο πέλαγος να ξεχυθεί.
Μα είναι πως δεν ξέρω πως απ' το στόμιο να βγάλω την πεταλούδα
δίχως τα φτερά της να τσακιστούν.
Η έκρηξη το μπουκάλι θρυμμάτισε
η πεταλούδα αλώβητη πέταξε.
Σου είχα πει κάποτε πως πλέω προς Δήλον.
Ισως τελικά πάω πετώντας.
Η καθόλου.
Λένε πως τα όνειρα δίνουν ζωή στον άνθρωπο
αλλά εγώ έχω πάψει πιά να ονειρεύομαι
εξάλλου η Δήλος είναι κάτι εφικτό
μιά ώρα με το καραβάκι.
ellinida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου