Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

π. Βασιλείος Μπακογιάννης

1. Τα έργα του αγ. Γρηγορίου Παλαμά

Οι παπικοί στράφηκαν εναντίον του Migne, του έκδοτη της Πατρολογίας, επειδή στην περίφημη πατρολογία του, συμπεριέλαβε και έργα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά! (ίδε: P.G. 151, 551-552). Και ο Migne αναγκάσθηκε να ζητήσει... συγχώρηση από τους παπικούς! (Αθανασίου Ι. Δεληκωστοπούλου, Αυτόθι, σελ. 58).

Και η συνέχεια:

Το 1627 εκδόθηκαν στην Κωνσταντινούπολη οι «Δύο αποδεικτικοί λόγοι» τον μεγάλου αυτού αγίου μας. Και οι χριστιανοί Ιησουίτες αντί να χαρούν,... θύμωσαν ! Και κατέ­στρεψαν το τυπογραφείο που εξέδωκε το έργο.

Κατάλαβαν φαίνεται την βαρύτητα του έργου, κατάλαβαν ότι η θεολογία του αγίου ήταν ένας δριμύτατος έλεγχος της σχολαστικής τους σκέψεως. Και αντέδρασαν σαν χούλιγκανς...

2. Σύνοδος Φεράρας

Και τι δεν έκαναν οι παπικοί στη Σύνοδο αυτή προ­κειμένου να καθυποτάξουν υπό τους πόδας τους τους ορθοδό­ξους. Τι ραδιουργίες και τι εκβιασμούς μεταχειρίσθηκαν ! Ο εκβιασμός τους έφθασε στο σημείο ώστε να καθυστερούν η και να περικόπτουν ακόμα κι' αύτη την καταβολή του πενιχρού σιτηρεσίου τους !

Έκαναν και απατεωνιές ! Οι παπικοί θεολόγοι είχαν το θράσος και την αναίδεια να παρουσιάζουν κείμενα των αγίων πατέρων νοθευμένα! Κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους! Τόλμησαν ακόμα να νοθεύσουν και κείμενα της Αγίας Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου!!! «Αφού υπήρχαν τέτοια αξιόλογα κείμενα, πως δεν χρησιμοποιήθηκαν και παλαιότερα από λατίνους θεολόγους;» τους ρώτησε ο Γεώργιος Πλήθων ή Γεμιστός, (βλ. Α. Θεοδώρου, Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, Ακένωτου Συμβόλου Ορθοδοξίας, εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», φ. 14.2.1992).

3. Η Ουνία

Η ουνία είναι μια ύπουλη τακτική του παπισμού, που έχει ως σκοπό τον εκλατινισμό της Ανατολής. Είναι ο «δούρειος ίππος» του Βατικανού. Κυοφορείτο από τον 13^ον μ.Χ. αιώνα. Έκανε δε την επίσημη εμφάνιση του (επιδρομή...) στα τέλη του 16^ου αιώνα, στην Πολωνία.

Ας το δούμε πιο αναλυτικά.

Οι παπικοί, προκειμένου να καθυποτάξουν υπό τους πόδας τους τους ορθόδοξους χριστιανούς, απεφάσισαν στη Σύνοδο του Λατερανού (1212 μ.Χ.) να κάνουν μερικές παραχω­ρήσεις.

Το 1254 ακολούθησε η σχετική «βούλα» του πάπα Ιννοκέντιου Δ', όπου επέτρεπε αρχικώς να γίνονται ανεκτά τα ήθη και τα έθιμα των ορθοδόξων χριστιανών. Με απώτερο σκοπό την βαθμιαία κατάργηση τους και τον τελικό εκλατινισμό της Ανατολής.

Έτσι βλέπομε:

Παπικούς να παρουσιάζονται με ορθόδοξο προσωπείον. Να κτίζουν ναούς με ορθόδοξο ρυθμό. Να έχουν εν χρήσει τα ορθόδοξα λειτουργικά βιβλία. Και να «πλασάρουν» με ύπουλο τρόπο τις παπικές διδασκαλίες.

Μεγάλη δραστηριότητα έδειξε το παπικό ιεραποστο­λικό «ίδρυμα «CONGRETIO DE PROPAGANDA FIDE». Ιδρύθη το 1622 από τον πάπα Γρηγόριο τον ΙΕ'. Σημειωτέον, ο πάπας αυτός θεωρούσε ως ηλιθίους όλους τους ορθοδόξους λαούς των Βαλκανίων! (Περιοδ. «Εκκλησία» 1930, σελ. 282). Το ίδρυμα αυτό διευθύνετο από Ιησουίτες. Είχε δε ως δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και έτσι πάτησαν κυριολεκτικά επί πτωμάτων!

«Ας δούμε τα «άγια» κατορθώματα τους.

i. Πολωνία:

Εδώ η Ουνία έκανε επισήμως την εμφάνιση της. Συγκεκριμένα:

Το Βατικανό προκειμένου να αλώσει την Ορθοδοξία έστειλε στην Πολωνία Ιησουίτες. Και ο βασιλιάς Σιγισμούνδος ετάχθη στο πλευρό των Ιησουϊτών. Διέταξε άγριο διωγμό εναντίον των ορθοδόξων που ηρνούντο να υποταχθούν στον πάπα. Έγιναν πολλές βιαιότητες, εχύθη πολύ αίμα. Ο ίδιος άγριος διωγμός επεκτάθηκε και σ' άλλες χώρες της Ανατολής, και μάλιστα υπό την αυστηρά επίβλεψη της «CONGRETIO DE PROPAGANDA FIDE».

ii. Γιουγκοσλαβία:

Στις 15.12.1938 ιδρύθη το ανεξάρτητο κράτος της Κροατίας. Ήταν παπικό. Σαν παπικό εχρησιμοποιήθη ως όργανο και ως μέσο προς εκλατινισμό ολόκληρου του ορθοδό­ξου Σερβικού λαού. «Όσοι ορθόδοξοι δεν ήθελαν να γίνουν ουνίτες και εν συνεχεία παπικοί, εσφαγιάζοντο !!! Οι εθνικιστές Κροάτες, οι «ουστάσι», βασάνισαν απάνθρωπα και κατέσφαξαν 800.000 (!) περίπου ορθόδοξους σέρβους χριστιανούς ! Τόσο φρικιαστικά ήταν τα εγκλήματα αυτά, ώστε στις 12.11.1941 διαμαρτυρήθηκαν στην ηγεσία του Ζάγκρεμπ και αυτοί ακόμα οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας!».

iii. Ρουμανία (Τρανσυλβανία):

Και στην Ρουμανία, συγκεκριμένα στην Τρανσυλβανία, είχαμε επιδρομή των Ουνιτών. Αλλά δέχθηκαν ράπισμα από τους... άθεους κομμουνιστές (!) Οι άθεοι κυβερνήτες τους κάλεσαν και τους είπαν:· «Εμείς είμαστε άθεοι. Ό,τι πιστεύομε, κηρύττομε. Σεις, ενώ είσθε Παπικοί, υποκρίνεσθε τους ορθοδό­ξους ! Για να προσηλυτίζετε !». Και τους διέταξαν: Εντός δύο μηνών υποχρεούσθε να κάνετε ένα από τα δύο: «Ή να γυρίστε στον πάπα σας ή να γίνετε ορθόδοξοι ! Ουνίτες δεν μπορείτε πια να είσθε!». Και κατεντροπιασμένοι ανεχώρησαν !..

iv. Τσεχοσλοβακία:

Και εδώ οι ορθόδοξοι αδελφοί μας υπέστησαν πολλά από τους Ουνίτες. Τόσο πολύ υπέφεραν, ώστε ο νυν Επίσκοπος Ολομόουτς και Μπρνό της Μοραβίας κ.κ. Χριστόφορος δήλωσε: «Οι ορθόδοξοι δεν υπέφεραν τόσο από τους άθεους μαρξιστές, όσο υπέφεραν από τους χριστιανούς Ουνίτες !» («Σωτήρ» φ. 14.12.1994, σελ. 698-699).

ν. Ελλάδα:

Η δράση της Ουνίας άρχισε στον τόπο μας αμέσως μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Η πατρίδα μας τότε βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. «Έπρεπε να «απορροφήσει» και να τακτοποιήσει τα δύο περίπου εκατομμύρια πρόσφυγες. Και οι Ουνίτες, προκειμένου να πετύχουν τον πονηρό σκοπό τους, έσπευσαν τάχα να μας βοηθήσουν. «Έκτισαν σχολεία και νοσοκομεία καθώς και εκκλησίες ολόιδιες με τις δικές μας. Οι ιερείς τους δεν ξεχώριζαν από τους δικούς μας. Φορούσαν τα ίδια ράσα. Έφερναν και γενειάδα. Ούτε και η λατρεία τους διέφερε από την ελληνορθόδοξη λατρεία. Ο κίνδυνος εγγύς! Εν όψει του κινδύνου αυτού ο τότε Αρχιεπίσκοπός μας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος αντέδρασε δυναμικά. Την 7.4.1925 εξέδωσε την υπ' αριθμ. 1120/704 ειδικήν εγκύκλιόν του για να διαφωτίσει και να διαφυλάξει το πλήρωμα της Εκκλησίας από την πλάνην της Ουνίας. Και το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων εξαπέλυσε την υπ' αριθμ. 55 247/1930 εγκύκλιο «προς τους εν Ελλάδι Ουνίτας και κληρικούς παντός βαθμού και μοναχούς αμφοτέρων των φύλων». Και τους διέτασσε, όπως εντός δύο μηνών, συγκεκριμένα μέχρι την 10^η Νοεμβρίου 1930, να αλλάξουν την εξωτερικήν τους αμφίεση. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να διακρίνεται σαφώς από την περιβολήν των ορθοδόξων Ελλήνων κληρικών. Όπως και έγινε.

Η Ουνία συνέχισε την δραστηριότητά της στα Δωδεκά­νησα, στα χρόνια της ιταλικής κατοχής, κάνοντας μάλιστα όργια και βιαιότητες, όπως διηγείται ο αυτόπτης μάρτυρας αρχιμ. Παυλ. Νικηταράς (εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος» φ. 5.3.95, σελ. 1).

Η καταδίκη της Ουνίας:

• Την Ουνία κατεδίκασαν επισήμως οι προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που συνήλθαν στην Κωνσταντι­νούπολη την Κυριακή 15 Μαρτίου, Κυριακή της Ορθοδοξίας, του έτους 1992.

• Καταδικάζεται ακόμα και από καθολικούς διάσημους θεολόγους !

α. Ο Ιησουίτης καθηγητής π. Wilhelm de Vries, καθηγητής του παπικού Ανατολικού Ινστιτούτου και του παπικού Γρηγοριανού Πανεπιστημίου της Ρώμης ασκεί δριμύ­τατη κριτική της Ουνίας (βλ. Ευάγ. Θεοδώρου, «Εξ οικείων τα βέλη» για την Ουνία, περιοδ. «Εκκλησία», φ. 15.3.1992).

β. Ο καθηγητής Louis Bonyer απεκάλεσε την Ουνία «πονηρία» (π. Γεωργίου Μεταλληνού «Ουνία», εκδ. «Αποστο­λικής Διακονίας, σελ. 37-38).

γ. Ο δε γάλλος πανεπιστημιακός θεολόγος Yves Con-gar την απεκάλεσε «καρικατούρα» ! (Αυτόθι)

δ. Ανάλογη στάση τήρησαν και οι: Wundere, Ρ. Wenger κ.α. (Αυτόθι).

6. Πόλεμος κατά της Ρωμιοσύνης.

1. Οι Σταυροφορίες

Καίριο πλήγμα κατά της πονεμένης Ρωμιοσύνης ήταν η επαίσχυντη Δ' Σταυροφορία, που διοργάνωσε ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ'. Γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «Την φρίκη που γνώρισε η Κωνσταντινούπολη με την κατάλη­ψη της από τους δυτικούς (χριστιανούς) Σταυροφόρους δεν γνώρισε ούτε η Ιερουσαλήμ ούτε η ίδια η Πόλη κατά την κατάληψη της από τους Τούρκους». (Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, σελ. 25). Και όμως ! Ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ' εξέφρασε την υπέρμετρη χαρά του για την κατάληψη της Πόλης.

Τόσο πολύ στοίχισε στους βυζαντινούς οι φρικτές λεηλασίες των Σταυροφόρων, ώστε προτιμούσαν να υποτα­χθούν στους απίστους Τούρκους παρά στο χριστιανό πάπα ! Καλύτερα, έλεγαν, πάνω από το κεφάλι μας ο «φερετζές» των Τούρκων παρά η παπική τιάρα !!

2. Πτώση της Βασιλεύουσας - Τουρκοκρατία

Οι Βυζαντινοί, κατακρεουργημένοι από τα αδελφικά μαχαιρώματα των πιστών του Χριστού, των λεγομένων Σταυ­ροφόρων, δεν είχαν πια τις δυνάμεις να αντισταθούν στις λυσσώδεις επιδρομές των οπαδών του Αλλάχ. Το τέλος εγγύς!

Ο ηρωικός αυτοκράτορας μας Κωνσταντίνος ο ΙΑ' ο Παλαιολόγος, στις τραγικώτατες αυτές στιγμές, ζητούσε απε­γνωσμένα βοήθεια από τον εν Χριστώ αδελφό Πάπα Ρώμης, Νικόλαο τον Ε'. Και η στάση του πάπα; Έγραφε στις 27.9.1451: «Το Ελληνικόν Γένος, το πάλαι ποτέ μέγα και ένδοξον, δικαίως παραδίδεται δούλον εις τους βαρβάρους. Και μάλιστα με την ψήφον του Θεού. Διότι είναι αμαρτωλόν και κακόν, ως το Γένος των Εβραίων». Ο αρχηγός του Ρωμαιοκαθολικισμού παρακολουθούσε με σαρκαστική αγωνία και ηδονισμέ τον κατρακυλισμό της Βασιλεύουσας!

Και όταν έπεσε η Βασιλεύουσα, ο ήλιος εσκοτείνιασε σα να ήταν Μ. Παρασκευή, ως διηγείται ο διάσημος ιστορικός S. Runciman. Στις ζοφερές αυτές στιγμές, ο πάπας Νικόλαος ο Ε' δήλωνε περιχαρής: «Αν είχαμε νικήσει δέκα φορές τους Τούρκους, δεν θα χαιρόμουν τόσο πολύ, όσο χάρηκα τώρα που καταστράφηκαν οι σχισματικοί !» (βλ. άρθρον. «Βατικανόν και ορθόδοξος Εκκλησία», περιοδ. «Η δράσις μας», Μάιος 1992, σελ. 146-7).

• Αρχές 18^ου αιώνος, ο πάπας έστειλε εγκύκλιο («Βούλλα») προς τους διοικητές της Πελοπονήσσου και εξάρχων της Αγίας Έδρας. Να τι έγραφε: «Οι Έλληνες δεν έχουν πίστη. Γι’ αυτό να τους μεταχειρίζεσθε σαν άγρια θηρία ! Να τους βγάζομε τα δόντια και τα νύχια... Χρειάζονται ή ξύλο και ψωμί ή ψωμί και ξύλο!» (Αυτόθι).

• Είναι γνωστό πως ανήμερα του Πάσχα του 1821 οι Τούρκοι κρέμασαν σα ζώο τον άγιο Πατριάρχη μας (!) Γρηγόριο τον Ε'. Και οι πέτρες ράγισαν! Και, όμως, οι παπικοί για το... «χαρμόσυνο» (!), αυτό γεγονός, έψαλλαν δοξολογία, «επί τη ταπεινώσει της ορθοδοξίας» (Αυτόθι).

Το βαρύτατο πένθος των εν Χριστώ αδερφών τους ήταν γι' αυτούς αφορμή χαράς !..

3. Η Μικρασιαστική καταστροφή

1922 ! Τι ζοφερή χρονιά για τους Έλληνες ! Θυμίζει την Μικρασιατική καταστροφή ! Και τον ξερριζωμό από τις πατρικές τους εστίες. Με όλα τα δεινά. Και ο πάπας για την τραγωδία αυτή των Ελλήνων έστειλε... συγχαρητήριο (!) τηλεγράφημα στον Κεμάλ Ατατούρκ. Και μάλιστα πρώτος απ' όλους τους αρχηγούς κρατών.

γ. Οι ενδοεκκλησιαστικές τους πλάνες.

1. Οι «άγιοί» τους

Κατά τον 17^ον αιώνα έζησε και έδρασε ο φοβερός Ιωσαφάτ Κρούντσεβιτς, ο οποίος συμμετείχε σε τρομακτικές ενέργειες εις βάρος των ορθοδόξων. Το 1623 διέταξε να βγάλουν από τους τάφους τα λείψανα των ορθοδόξων χριστια­νών. Και να τα πετάξουν στα... σκυλιά (!). «Ένεκα των βέβηλων αυτών ενεργειών του εφονεύθη από ορθόδοξο χριστιανό. Και, όμως, αυτός ο χριστιανός (;) εξυμνείται και τιμάται επισήμως από τον παπισμό.

• Ο πάπας Παύλος ο ΣΤ' μετέφερε τα οστά του στην κρύπτη του αγίου Πέτρου.

• Το 1923, ο πάπας Πίος ΙΑ' τον αποκάλεσε ενάρετο άνθρωπο.

• Ο νυν πάπας Ιωάννης - Παύλος Β' τον εγκωμίασε ως «ευγενή προσωπικότητα» και ως «απόστολο της ενότητος».

• Το δε 1867 ο πάπας Πίος ο Θ' τον ανακήρυξε ως άγιο! (βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνού, «Η Ουνία», σελ. 44).

2. Η ιερά εξέταση

Η Δυτική Εκκλησία από της εποχής του Μεγάλου Καρόλου (Θ' αιών), κατεδίωκε μετά μανίας τους αιρετικούς. Συγκρότησε επί τούτου ειδικό Συμβούλιο προς ανακάλυψη τους. Πρόεδρος ήταν ο κατά τόπους Επίσκοπος ή ο αντιπρό­σωπός του. Οι εργασίες του, ανακρίσεις κ.λπ. γίνονταν δημο­σίως. Επειδή το Συμβούλιο δεν επιτελούσε καλώς τα καθή­κοντα του, ο πάπας Γρηγόριος ο Θ' (1230-1240) διόρισε σ' αυτό δικούς του, παπικούς ανακριτές. «Έτσι το κατέστησε επισήμως παπικόν καθίδρυμα. Ήταν η πασίγνωστη «Ιερά Εξέταση», που λειτουργούσε μέχρι το τέλος του 18^ου αιώνος.

Αρχικώς, τιμωρούσε τους αιρετικούς είτε δια φυλακί­σεως είτε δια βασανιστηρίων. «Ώσπου τελικά επικράτησε ο δια πυράς θάνατος ! Γίνονταν συνήθως σε μέρες εορτών. Και μάλιστα ενώπιον πλήθους χριστιανών, για να στερεωθούν στη πίστη !!! Λέγεται πως, όταν στοίβαζαν ξύλα, για να κάψουν κάποιο διανοούμενο αιρετικό, ακόμα και μια γριούλα έτρεξε να μεταφέρει και να στοιβάξει ξύλα. Πιστεύοντας πως με αυτό έσωζε την ψυχή της. Και ο μελλοθάνατος αιρετικός βλέποντας την «πιστή» γριούλα ανεφώνησε ειρωνικά «Ο Sancta Simplicitas!» (Ω ! Αγία απλότης !). «Πράξεις πίστεως» (!), λέγονταν στα ισπανικά οι φρικτές αυτές ιεροτελεστίες !

3. Η νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου

Ξημερώνοντας η 24.8.1572 έγινε στο Παρίσι μακελλειό! Οι παπικοί χριστιανοί κατέσφαξαν χιλιάδες «ουγενότους» (= Γάλλους Καλβινιστές). Αιτία; Η αντίθεση των «ουγενότων» προς τις παπικές αυθαιρεσίες! Η σφαγή επεκτάθηκε και εκτός των Παρισίων! Εσφάγησαν συνολικά περί τις είκοσι χιλιάδες! Έγιναν όργια! Κατέσχιζαν εγκύους γυναίκες ! Έπαιρ­ναν τα έμβρυα τους και τα εκσφεντόνιζαν μανιωδώς στους τοίχους !

Πάπας ήταν τότε ο Γρηγόριος ο ΙΓ'. Και αντί να κηρύξει εθνικό πένθος, διέταξε να ψαλούν δοξολογίες !

δ. Οι δικαιολογίες...

Το πνεύμα της πλάνης ενεργεί ή όχι στους υιούς της απείθειας;

Ασφαλώς δικαιολογίες εφευρίσκομε πολλές. «Ας μη ξεχνάμε, όμως, ότι και η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δικαιολογεί τα εγκλήματα της ! Και οι μαρξιστές δικαιολογούσαν τα απάνθρωπα εγκλήματα τους ! Και πόσο «ωραία» (!) Το θέμα δεν είναι αν ο πονηρός εαυτός μας δικαιολογεί τις οποιεσδήποτε ενέργειες μας, που ξέρει και ξεγελά (;) την συνείδηση μας. Το θέμα είναι αν τις δικαιολογεί ο Θεός, αυτός ο Αδέκαστος κριτής. Και ο Θεός «ου μυκτηρίζεται» (Γαλ. 6:7).

Εκτός αν δεν υπάρχει φόβος Θεού. Τότε «να φοβάσαι τον άνθρωπο, που δεν φοβάται τον Θεό» (Αραβική Παροιμία). Όποιος και να είναι αυτός...

ε. Το κακό ως Θεσμός !

Ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς στο έργο του «Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα» κάνει την εξής βαρυσήμαντη παρατήρηση:

• «Υπήρξε και στην Ανατολή ολοφάνερη αλλοίωση της Εκκλησιαστικής εμπειρίας σε ιδεολογία, αλλά ποτέ δεν εκφράσθηκε με θεσμούς, όπως η PROPAGANDA FIDEF'.

• «Υπήρξε (και στην Ανατολή), καταδίωξη των αιρετικών ή διαφωνούντων σε επίπεδο πολιτικών ή ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, αλλά ποτέ δεν θεσμοποιήθηκε με μηχανισμούς καταστολής, όπως η ιερή εξέταση... ή νομιμοποιημένη χρήση βασανιστηρίων ως ανακριτικής μεθόδου στις δίκες των αιρετικών» (έκδ. Δόμος, σελ. 146).

«Έχοντας αυτά τα λυπηρά ύπ' όψιν του (και άλλα πιο πολλά) ο μεγάλος Ντοστογιέφσκυ φωνάζει με αγανά­κτηση: «Ο Καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος και από τον αθεϊσμό. Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ο Καθολι­κισμός προχωράει πιο πέρα ακόμη: Κηρύττει έναν διαστρεβλω­μένο Χριστό. «Έναν Χριστόν αντίθετο του Χριστού: Κηρύττει τον Αντίχριστο» (Ο ηλίθιος Δ, VIII).

Και εξάγει το συμπέρασμα:

«Ο Ρωμαϊκός Καθολικισμός δεν είναι πια χριστια­νισμός» (Οι δαιμονισμένοι, Β, 1, VIII, βλ. Χρήστου Γιανναρά, Αυτόθι, σελ. 69, άπ' όπου και η παραπομπή).

πηγή