Στη βιτρίνα…

Γιατί οι βιτρίνες δεν έχουν καμία πρωτοτυπία; Μια όρθια κούκλα, με ένα ρούχο χυμένο πάνω της, χωρίς κανένα σενάριο, καμία φαντασία…

Το να στήσεις μια βιτρίνα θα μπορούσε να ‘ναι τόσο δημιουργική δουλειά, μια συνεχής πρόκληση στη φαντασία σου! Αλλά, στην Αθήνα τουλάχιστον, δείχνει να αποτελεί μάλλον μια αγγαρεία για τους μαγαζάτορες… (φαντάζομαι οτι αν μιλούσα για πρόσληψη διακοσμητών θα με κοίταζαν σαν να ‘μουν εξωγήινη…)!

Αν μου δινόταν η ευκαιρία να στήσω μια βιτρίνα, θα έφτιαχνα σκετσάκια με πρωταγωνιστές τις κούκλες· π.χ. μία γυναίκα-κούκλα να προχωρά ή να στέκεται κάπου κι από πίσω ο άντρας-κούκλα να απλώνει το χέρι του «απειλητικά», με πονηρές διαθέσεις, και να λέει σε χάρτινο συννεφάκι «κούκλα μου…»! Θα γέλαγα πολύ αν το έβλεπα αυτό σε μία βιτρίνα!

Γενικά θα μου άρεσε να φτιάχνω σκηνές, καρέ από τη ζωή μας, που θα προσήλκυαν τον θεατή της βιτρίνας με την αίσθηση οικειότητας που θα απέπνεαν, δείχνοντάς του κάτι προσιτό και συγκεκριμένο. Αν δε, μπορούσαν να έχουν και χιούμορ, θα ‘ταν τρομερή η ικανοποίηση να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει, εκτός απ’ το να κοντοσταθεί μπροστά σ’ ένα ψυχρό τζάμι.

Αν δεν έφτιαχνα σκετσάκια, θα έστηνα ένα σύμπλεγμα ή ένα μοτίβο με κούκλες, που θα είχε όμως ένα αισθητικό αποτέλεσμα, π.χ. όλες οι κούκλες σε κάποιον σχηματισμό, φορώντας το ίδιο φόρεμα, ώστε να το παρατηρεί κανείς απ’ όλες τις πλευρές (και φυσικά το ρούχο θα άλλαζε συχνά) ή οι κούκλες να «συνομιλούν» με ένα background που θα εναλλάσσεται, π.χ. μια ταπετσαρία, μια αφίσα, μία φωτογραφία μεγεθυμένη ή με τα έπιπλα-αντικείμενα του χώρου…

…Και ξαναγυρνώ στο αρχικό ερώτημα: γιατί οι βιτρίνες στην Αθήνα δεν έχουν καμία φαντασία; Ομολογουμένως, κάποιες λίγες υπάρχουν, αλλά πολύ θα ‘θελα αυτό να επεκταθεί. Χωρίς να έχω μεγάλη πείρα, θα έλεγα ότι και στο εξωτερικό σπάνια μου ‘χει κάνει κάτι εντύπωση. Για παράδειγμα, είχα πάει στο Μιλάνο κι είπα από περιέργεια να επισκεφτώ «τη συνοικία των σχεδιαστών» – φυσικά για χάζεμα, όχι για ψώνια :-‽ ! Περίμενα, λοιπόν, τις φαντασμαγορικές βιτρίνες, που θα με εξέπλητταν με το στυλ και τη φαντασία τους… Τίποτα! Μόνο μια βιτρίνα άξιζε να τη φωτογραφίσω, από τις τόσες στη σειρά… Απογοητεύτηκα. Αν ακόμη και αυτοί που αντέχουν οικονομικά να πληρώνουν διακοσμητές, δεν καταφέρνουν να φτιάξουν κάτι αξιοπρόσεκτο, τότε ποιος;;!!!!

Τεσπα… Το να ζητώ αισθητική εν μέσω μίας γενικότερα χυδαίας, αγενούς κι απολίτιστης εποχής, τη στιγμή που μία τηλεόραση παίζει ολημερίς σε κάθε σπίτι κι εκπέμπει συνεχή κύματα κιτς και βλακείας, είναι το λιγότερο ουτοπικό…

πηγή