Αγαπημένοι μας παππού και γιαγιά
Νοιώθω πολύ αμήχανος να ξεκινήσω αυτό το γράμμα μετά από τόσα χρόνια ανέμελης ζωής… Συνήθως σας έβλεπα που και που μέσα σε βραδινά λεωφορεία να γυρνάτε πίσω στο σπίτι κουβαλώντας τσάντες και ζεμπίλια και να παρακαλάτε με το ταπεινό κουρασμένο βλέμμα σας για μία θέση. Ο εισπράκτορας – τότε τα λεωφορεία είχαν έναν υπάλληλο για να κόβει τα εισιτήρια της διαδρομής - εφώναζε στο μικρόφωνο «παρακαλώ μία θέση για την κυρία ή για τον κύριο» και μερικές φορές αγρίευε κιόλας αν κανείς δεν σηκωνότανε ή σήκωνε με το ζόρι κάποιον νεαρό. Σήμερα σας αρνούνται την θέση που δικαιωματικά σας ανήκει στο λεωφορείο της ζωής.
Αγαπητοί αναγνώστες θα έχετε δει φαντάζομαι σε ντοκιμαντέρ ή θα έχετε ακούσει για το πώς αντιδρούν στη ζούγκλα κάποια κοπάδια ζώων όταν απειλούνται. Βάζουν στην μέση του κοπαδιού τα ηλικιωμένα, τα αδύναμα, τα θηλυκά και τα μικρά και περιμετρικά αναπτύσσονται τα αξιόμαχα αρσενικά με γυρισμένα τα οπίσθιά τους προς τον εχθρό, όποιος και αν είναι, με έτοιμα τα καπούλια τους για εκτόξευση βροχηδόν κλωτσιάς στον επίδοξο εισβολέα.
Κύριε βουλευτά σε εσάς απευθύνομαι λοιπόν και σας ερωτώ: Έχετε ή δεν έχετε άρτια και υγιή αντανακλαστικά; Ο Ελληνικός λαός που σας εξέλεξε βουλευτή, δεν σας ψήφισε για να τριγυρίζετε στα τηλεοπτικά παράθυρα αρκούμενοι μόνο σε δηλώσεις και ρητορείες. Αρκετά χρόνια βάστηξε αυτή η μουσική θεωρία σολφέζ και οι πρόβες. Η ορχήστρα ποτέ δεν έπαιξε. Είτε επρόκειτο για απλά έργα είτε για σύνθετα. Ο καιρός για πράξη παρήλθε και ουδέν το αποτέλεσμα. Και το χειρότερο : Καμία αναγνώριση σφαλμάτων, καμία μετάνοια.
Είναι δυνατόν να περικόπτετε συντάξεις που έτσι και αλλιώς είναι της πείνας; Δεν μιλάμε για τις συντάξεις των απομάχων υψηλόμισθων αλλά τουλάχιστον για εκείνες των λαϊκών στρωμάτων και όχι τις κάλπικες αλλά τις αληθινές. Είναι δυνατόν κύριε βουλευτά να απαιτείς να σε θεωρούμε ευφυή και λογικό όταν αντί να δίνεις φάρμακο στον αδύναμο ασθενή, του κόβεις το μοναδικό του οξυγόνο που ούτως ή άλλως ήταν πάντα λιγοστό; Πάσχεις φρικτά. Νόμιζες ότι τα έργα σου ή μάλλον τα μη έργα σου, η ελλείπουσα παρουσία σου θα ήταν απαρατήρητη.
Παππού και γιαγιά δεν με γνωρίζετε καλά και τώρα ήρθε η ώρα να με γνωρίσετε. Και προς Θεού μην νομίσετε ότι προσπαθώ μέσα από αυτό το γράμμα να βγάλω κάτι συμφεροντολογικό για μένα. Ο μόνος λόγος που σας γράφω είναι ότι πάντα σας αγαπούσα, άσχετα με το ότι δεν σας το έλεγα. Και τώρα πάλι θέλω να σας πω ότι πολύ σας αγαπώ.
Σκέφτομαι να σας δώσω από το δικό μου πορτοφόλι για βοήθεια, αν και πάντοτε μέχρι τώρα το αντίθετο συνέβαινε. Πάντοτε ξεχείλιζε το δικό σας πορτοφόλι όχι τόσο από λεφτά αλλά από τρυφεράδα και διάθεση για όλους. Από εκεί και μετά το πώς αυτή η διάθεση μετέτρεπε το πορτοφόλι του συνταξιούχου σε πηγή χαράς, αυτό είναι κάτι τι άγνωστο. Και σε καραμέλες στην τσέπη για τα μικρά-μικρά εγγόνια και τα μικρά γειτονόπουλα.
Θέλω λοιπόν να σας δηλώσω ότι ξεκινώ αμέσως να σας συμπαρασταθώ και να δηλώσω :
1) Είμαι σύμμαχός σας σε κάθε σας διαδήλωση παρότι για ευνόητους λόγους δεν θα μπορώ να είμαι και φυσικά παρών.
2) Θα απέχω επ’ αόριστον από μπαρ, ξενυχτάδικα, κάπνισμα – αν μπορέσω θα το κόψω – και διακοπές από εδώ και μετά θα τις κάνω στο σπίτι μου, Ό,τι οικονομίες μαζέψω θα σας τις δώσω. Δεν κάνω πλάκα, θα το κάνω στα σοβαρά. Με χρειάζεσθε, μα και εγώ σας χρειάζομαι.
3) Δεν θα γίνω μετανάστης και θύμα προσφέροντας τα φθηνά εργατικά μου χέρια στο ξένο κεφάλαιο.
4) Θα βοηθήσω το σπίτι μου σε όλη την διάρκεια της κρίσης
5) Όταν κάποτε αυτή τελειώσει, ελπίζω να είναι αρκετά νωρίς για να προλάβω να παντρευτώ… (Η κραυγή της άγριας φύσης)
Κοινωνία στην χώρα μας χωρίς παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Ούτε Χριστούγεννα χωρίς παππού Άη-Βασίλη. Αφήστε που κάπου πήρε το μάτι μου και γιαγιά ντυμένη Άη-Βασίλισσα.
Θέλω να σας αποδείξω ότι και οι νέοι θέλουν και μπορούν να δώσουν χέρι βοήθειας στις οικογένειές τους, όπως πάντα το έχουν πράξει. Θέλει δύναμη. Την έχω. Δεν θα φύγω, μα θα είμαι κοντά σας.
Σας ευχαριστώ
Ο εγγονός σας
Καππαδόκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου