ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Προσπαθώ μερικές φορές να καταλάβω από πού πείρα το μικρόβιο της μέλισσας, μιας και ούτε στην οικογένεια είχαμε κανέναν μελισσοκόμο, ούτε κανέναν συγγενή ούτε κανέναν γνωστό.
Όμως καταβάθος ξέρω. . .


Φέρνω το χρόνο πολύ πίσω, αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά πως έγινε. . .


Πάνε πολλά χρόνια από τότε, ήμουν δεν ήμουν 8 χρόνων, ήταν μια μέρα ηλιόλουστη και με είχαν πάρει οι γονείς μου στο λιοστάσι μας, τώρα ξέρω πως σίγουρα ήταν φθινόπωρο.



Αυτοί θυμάμαι έσκαβαν γύρω γύρω απ τις ελιές κι έριχναν μέσα στο αυλάκι που έφτιαχναν λίπασμα και το έχωναν από πάνω πάλι.

Ένα περίεργο λίπασμα που δεν ξέρω πως και γιατί αλλά περίσσευαν κάτι άδεια κουτάκια φελιζόλ.


Εγώ δεν είχα τι να κάνω και μάλλον ψιλοβαριόμουν κιόλας, κι όπως έφερνα νευρικά βόλτες στο λιοστάσι, το μάτι μου πήγε σε κάτι (ζουζούνια) που κάθονταν σε κάτι λουλούδια μωβ.
Πολλά τέτοια λουλούδια θάλασσα ολόκληρη.

Κι όπου κι αν κοίταζα όσο πολλά κι αν ήταν παντού έβλεπα τέτοια ζουζούνια πάνω.

Φυσικά τα ζουζούνια ήταν μέλισσες ενώ τα μωβ λουλούδια ήταν ρείκι (Σουσούρα) χιλιάδες στρέμματα που μοσχομύριζαν όλη την περιοχή από μακριά.

Κι επειδή το ρείκι ανθίζει φθινόπωρο γι αυτό είπα πριν πως τώρα ξέρω τι εποχή ήταν.



Δυστυχώς τώρα από αυτά τα χιλιάδες στρέμματα της έκτασης που έβλεπα τότε με ρείκι, τώρα δεν είμαι σίγουρος ούτε το 1/5 αν έχει μείνει γιατί όλα αυτά τα μέρη έχουν ξεχερσωθεί κι έχουν φυτευτεί ελιές.
Έτρεξα τότε στους δικούς μου θυμάμαι και τους ζάλισα με ερωτήσεις του στυλ… τι είναι αυτές οι μέλισσες; Τι κάνουν πάνω στα λουλούδια; Αυτές κάνουν μέλι; Και που κοιμούνται τα βράδια;


Τότε μου είπαν (προφανώς για να τους αφήσω ήσυχους να δουλέψουν) πήγαινε ποιο πέρα εκεί στο χωματόδρομο δίπλα από το λιοστάσι του Παναγιώτη και θα δεις κάτι σαν μικρά σπιτάκια, εκεί είναι τα σπίτια τους που τα λένε κυψέλες και το χωριό τους το λένε μελισσοκομείο, αλλά μην ζυγώσεις και πολύ κοντά γιατί τσιμπάνε.

Επιτέλους είχα βρει κάτι να ασχοληθώ, οπότε πήγα κατευθείαν στο μελισσοκομείο να τις δω.



Ήταν πολύ μεγάλο μελισσοκομείο και φυσικά ζύγωσα πολύ, πήγα από πάνω από μια κυψέλη, και θυμάμαι σαν τώρα δα που μπροστά στις εισόδους των κυψελών είδα στρώμα κάτω, χαλί δηλαδή από ψόφιες μέλισσες, σωρούς στην κυριολεξία, αλλά και ζωντανές που μπαινόβγαιναν.



Τότε δεν κατάλαβα και πολλά από αυτά που είδα, ούτε και με τσίμπησαν όμως.

Τώρα πιστεύω ότι θα είχαν ραντίσει τίποτα λιοστάσια για δάκο το φθινόπωρο με εκείνα τα τρομακτικά φάρμακα που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη, παραθείο-Νταμαρόν- Ντισίς-θειοντάν και κάτι άλλα που ούτε πυρηνική βόμβα δεν κάνει τόση ζημιά στο οικοσύστημα και κατά την προσφιλή συνήθεια των αγροτών θα ράντισαν και το λόγγο γύρω από τα λιοστάσια τους για να ψοφήσουν τα μικρόβια…
Έτσι όσα ρείκια ραντίστηκαν και πήγαν οι μέλισσες μετά, τις είδα εγώ τεζαρισμένες μπροστά στις εισόδους τους.

Τσέκαρα καλά καλά τις κυψέλες κι έφυγα.

Πήγα σφεντόνα πίσω στο λιοστάσι μας και πείρα δυο από εκείνα τα κουτιά φελιζόλ που έμεναν από τα λιπάσματα, τα ένωσα ένα πάνω ένα κάτω, έκανα και μια τρύπα στη μέση για είσοδο και το πήγα κοντά στα ρείκια που έβοσκαν οι μέλισσες.
Έστησα το κουτί δίπλα σε ένα μεγάλο και φανταχτερό ρείκι που είχε πολλές μέλισσες και κρύφτηκα ποιο πέρα ρίχνοντας κρυφές ματιές να δω αν θα πάνε οι μέλισσες να μπουν μέσα στο κουτί μου να το κάνουν σπίτι τους και να αποκτήσω έτσι την πρώτη μου κυψέλη.
Μετά από αρκετή ώρα καμιά αφιλότιμη μέλισσα δεν είχε μπει, απογοητεύτηκα άλλα δεν το έβαλα κάτω.

Έκοψα μια τούφα ανθισμένο ρείκι και το κάρφωσα πάνω στο κουτί.



Έλπιζα ότι έτσι θα πλησιάσουν οι μέλισσες να βοσκίσουν στην τούφα που κάρφωσα στο κουτί θα δουν το ωραίο σπίτι που τους είχα ετοιμάσει θα το ζηλέψουν έτσι όμορφο που ήταν και θα μπουν πολλές μέσα. . .

Του κάκου όμως, πάλι πέρασε πολύ ώρα και καμιά δεν είχε πατήσει το πόδι της ούτε για το μελισσοκομείο μου (έτσι είχα βαφτίσει την αυτοσχέδια κυψέλη μου) ούτε για την τούφα με το ρείκι που είχα κόψει.

Μ αυτά και μ αυτά πέρασε κι η ώρα και οι δικοί μου τέλειωσαν την δουλειά και ήρθαν με πήραν και φύγαμε.


Είχα ελπίδα όμως πως οι μέλισσες τη νύχτα η την άλλη μέρα θα έβρισκαν το κουτί μου και θα έμπαιναν.

Έτσι μετά από αρκετό καιρό που ξαναπήγα στο λιοστάσι έτρεξα όλο λαχτάρα να δω τι είχα πιάσει κι αν μπήκαν αλλά…



Πάλι τζίφος η υπόθεση.


Η τούφα του ρεικιού είχε ξεραθεί για τα καλά και καμιά κακίστρο δεν μου είχε κάνει την τιμή…

Η ζημιά όμως είχε γίνει όπως θα καταλάβατε και η ιστορία μου αυτή ήταν υπέραρκετη για να πάρω το μικρόβιο του ερώτα μου που ακλούθησε για την μέλισσα, και ήταν θέμα χρόνου πλέον να αποκτήσω το πρώτο μου μελίσσι, το όποιο ήρθε 7-8 χρόνια μετά με περιπετειώδη τρόπο.

πηγή