Οταν χάνεις έναν σκύλο είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου: κάποιες αγαπημένες στιγμές που περνούσες μαζί του ξέρεις ότι δεν θα ξανάρθουν.
Αυτή ήταν η αγαπημένη της θέση, όταν, τα πρωινά, έπαιρνε έναν υπνάκο, μετά τη βραδινή σκοπιά. Ακούμπαγε το κεφαλάκι της στο πιθάρι-γλάστρα, έχοντας, καλού-κακού, το ένα της αυτί τεντωμένο ψηλά Κι εγώ με τη Μαρίκα είχα πολλές αγαπημένες στιγμές - τι λέω; Χειμώνες ολόκληρους περάσαμε οι δυο μας, εδώ στον Μαραθώνα. Να βρέχει έξω, μέσα να καίει το τζάκι, εγώ να διαβάζω, να γράφω ή να βλέπω αγώνες στην τηλεόραση και η Μαρίκα, ξαπλωμένη μπροστά μου, στο χαλί, να κοιμάται, με το 'να μάτι ανοιχτό, στραμμένο σε μένα. Δύο πράγματα την τρόμαζαν: οι κεραυνοί και το φτέρνισμά μου. Οποτε άκουγε κεραυνό ή φτέρνισμα έτρεχε και κρυβόταν, τρέμοντας σαν την καλαμιά.
Η Μαρίκα δεν υπάρχει πια. Την έφαγε το φίδι. Πρέπει να το ανακάλυψε κρυμμένο στην αποθήκη του πίσω κήπου, να πήγε να του δώσει «μια» με το αριστερό της «χέρι» κι εκείνο τη δάγκωσε, ανάμεσα στα «δάχτυλα». Σε λιγότερο από μία ώρα μετά το συμβάν, πήγα να την ταΐσω, αυτήν και τη Μάχη ή «Χηνοφώτη». Με ξένισε που ήρθε μόνο η Μάχη για το φαΐ, κάνοντας τις συνήθεις χαρούλες. Φώναξα «Μαρίκα, Μαρίκα», οπότε είδα τη Μαρίκα να 'ρχεται κούτσα κούτσα, με το «χέρι» της να αφήνει αίματα, στο πλακόστρωτο. Το 'πιασα και ήταν πολύ πρησμένο, διπλάσιο απ' το δεξί.
Σε μισή ώρα ήμασταν στο ιατρείο μιας κτηνιάτρου στη Ν. Μάκρη. Την πλάκωσε στην αντιβίωση και την κορτιζόνη. Βράδιασε. Η Μαρίκα βογκούσε και αιμορραγούσε. Το άλλο πρωί ξαναπήγαμε στον γιατρό, τον δικό της αυτή τη φορά. «Είναι δάγκωμα φιδιού», είπε. «Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αν κάνει γάγγραινα, ίσως χρειαστεί να της κόψουμε το "χέρι"». Μας έδωσε φάρμακα «και βλέπουμε».
Δεν είδαμε. Γυρίσαμε σπίτι και σε 3-4 ώρες η Μαρίκα άφησε το μάταιο αυτόν κόσμο, ξαπλωμένη έξω απ' το μπάνιο, όπου πήγαινε πάντα όποτε φταρνιζόμουν ή έπεφταν κεραυνοί. Εκεί ένιωθε ασφαλής, η γλυκιά μου.
Το Μαρικάκι το είδα, πριν από 7 χρόνια, στην περιοχή, να τριγυρνάει σαν χαμένο, φοβισμένο: της έβαλα φαΐ, αλλά δεν το πλησίαζε. Απομακρύνθηκα αρκετά και τότε το τσάκισε. Αλλά... όχι πολύ θάρρος. Το βιολί αυτό συνεχίστηκε για κάνα μήνα, μέχρι που με εμπιστεύτηκε. Ετσι, εγκαταστάθηκε έξω απ' την αυλή μας, αδιαφορώντας για τα απειλητικά γαβγίσματα της Αλμας και του Μένιου, άλλων δύο αξέχαστων σκυλιών μου. Μια φορά παρεισέφρησε στον κήπο και η Αλμα, το πιτμπουλάκι μας, λίγο έλειψε να τη στείλει με συνοπτικές διαδικασίες στα θυμαράκια. Οταν η Αλμα πέθανε, η Μαρίκα, από «σκύλος εξ.», έγινε «σκύλος εσ.» και τα βρήκε μια χαρά με τον γερο-Μένιο...
Ισως επειδή την είχα ζήσει πιο πολύ και την αγαπούσα, την έβρισκα όμορφη. Μάταια προσπάθησα να πείσω γι' αυτό τη σύζυγό μου, η οποία επέμενε ότι η Μαρίκα ήταν ένα «συμπαθητικό τέρας» ή, στην καλύτερη περίπτωση, ένα «μαύρο πράγμα». Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο ότι η Μαρίκα είχε λουστεί δύο (2) φορές στα 6 χρόνια που ζήσαμε μαζί. Και η ειρωνεία: επρόκειτο να τη λούσω τη Δευτέρα - το φίδι τη δάγκωσε την προηγουμένη...
Μπορεί αντικειμενικά να μην ήταν αυτό που συνήθως λέμε «ωραίο σκυλί», αλλά ήταν ο καλύτερος φύλακας απ' όσα σκυλιά πέρασαν μέχρι τώρα απ' τον κήπο μας. Φόβος και τρόμος για τους κηπουρούς - και μια καλή δικαιολογία για να μη φροντίζουν τον πίσω κήπο, όταν εγώ έλειπα και ήταν αφεντικό η Μαρίκα. Οταν ήμουν εκεί, την έδενα και μόνο τότε έσκαβαν κάνα λάκκο ή ράντιζαν. Αλλά και ο Αντρέας, ο γείτονας Αλβανός που πήγαινε και τάιζε τα σκυλιά μου τις μέρες που βρισκόμουν στην Αθήνα, μόνο τη Μαρίκα φοβόταν: «Μόνο αυτός ο μαύρος φωνάζει, μια φορά μου έσκισε το παντελόνι - τα άλλα είναι καλά σκυλιά...».
Οταν πέθανε ο καλός μου ο Μένιος -στα 17 του πια, νισάφι!-, η Μαρίκα έγινε αρχηγίνα αγέλης... χωρίς αγέλη. Τότε (2007) της φέραμε τη Μάχη και φέτος προστέθηκε και η Αλλοπάρ - και η Μαρίκα πήρε τ' απάνω της, καθώς πια είχε δύο σκύλες να εξουσιάζει. Φαίνεται όμως πως το παράκανε, διότι μόλις πήγε να κάνει την καμπόσα στην Αλλοπάρ, εκείνη της την έπεσε, την έριξε κάτω και της τράβηξε μια κυριαρχία που ήταν όλη δική της. Το καημένο το Μαρικάκι, μόλις τις χώρισα, ήρθε και χώθηκε στην αγκαλιά μου να την παρηγορήσω...
(Μια παρένθεση για το φίδι: Δύο μέρες πριν από το τραγικό περιστατικό είδαμε, έξω απ' το σπίτι σχεδόν, ένα αδύνατο φίδι, περίπου 1 μέτρο μήκος, να διασχίζει τον δρόμο κατευθυνόμενο προς το διπλανό μας οικόπεδο, που ήταν γεμάτο αγριόχορτα, καλάμια κ.λπ. Σταμάτησα το αυτοκίνητο για να μην το πατήσω κι εκείνο, τρομαγμένο, χώθηκε στο οικόπεδο. Την επόμενη μέρα είχα συνεννοηθεί να 'ρθει κάποιος μ' ένα σκαπτικό μηχάνημα να «καθαρίσει» απ' τα αγριόχορτα τα πλαϊνά και το πίσω οικόπεδα, σε ακτίνα 10 μέτρων απ' το δικό μου. Οταν είδα το φίδι, είπα: «Πού θα πάει αυτό όταν καθαρίσουμε τα πλαϊνά οικόπεδα;». Και η γυναίκα μου είχε πει: «Ελπίζω να μην έρθει σε μας...». Ούτε Σαββατογεννημένη να 'τανε!).
Η Μαρίκα, παρά το γεγονός ότι η περιοχή μας, στον Μαραθώνα, πρέπει να 'χει περισσότερα φίδια παρά κατοίκους, υπήρξε το πρώτο θύμα φιδιού απ' τα σκυλιά που πέρασαν απ' την αγέλη μας: Ο Αρης πήγε από καρκίνο του δέρματος, η Κιττάρα από τροχαίο στον Λυκαβηττό, το «διποδάκι» και η Αλμίτσα από ερλιχείωση, ο Μένιος από γεράματα και τον καύσωνα του 2007, η Φέη απ' την καρδούλα της και το Λουνάκι από, κυριολεκτικά, άγνωστη αιτία - το 'χαμε βρει νεκρό, πάνω στην καλαμωτή της πέργκολας.
Θα κλείσω αυτό το «κάτι-σαν-επικήδειο» σημείωμά μου, γράφοντας απ' ευθείας στη Μαρίκα, που ήδη ταξιδεύει στους γαλαξίες για να συναντήσει τα υπόλοιπα αξέχαστα φιλαράκια μας. Λοιπόν, Μαρίκα, θέλω να σ' ευχαριστήσω για όσα απλόχερα μας πρόσφερες, για τα ωραία βράδια που περάσαμε παρεούλα, για τις αξέχαστες βόλτες μας, όταν ψιλόβρεχε ή χιόνιζε ή έκανε απλώς ψοφόκρυο, για τις «βασιλικές» υποδοχές που μου 'κανες όταν ερχόμουν στον Μαραθώνα, για την ασφάλεια που ένιωθα στην... εξορία του Αδάμ, όταν σ' άκουγα να γαβγίζεις κάθε περαστικό μες στα μαύρα μεσάνυχτα, για την ανιδιοτελή σου φιλία, για την ειλικρίνεια με την οποία εξέφραζες τα συναισθήματά σου. Για όλ' αυτά -και άλλα πολλά- Μαρικάκι μου, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Π.ΔΙΑΜ.
* Η κυρία Μαρίκα ήταν σκύλα, ημίαιμη, πανέμορφη (ναι, πανέμορφη!), αφοσιωμένη φίλη, πιστός φύλακας, ιδανική παρεούλα. Ηταν αρχηγός μιας τρισάθλιας αγέλης, κάπου στον Μαραθώνα. Δεν τα κατάφερνε πάντα να επιβάλλει την τάξη, αλλά, πάντως, έκανε ό,τι μπορούσε, με πάθος και πολλή αξιοπρέπεια. Επεσε προστατεύοντάς μας, έστω και άθελά της. Ισως, αν έμπαινα εγώ στην αποθήκη, να δάγκωνε εμένα το φίδι. Δάγκωσε αυτήν, γιατί μπήκε μπροστά, όπως πρέπει να κάνει κάθε αρχηγός αγέλης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου