Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Καράβι κάνω την καρδιά, την πεθυμιά κατάρτι, κι απλώνω σίγουρο πανί το νου μου τον αντάρτη!
Aν δεν Φαντάζεσαι Φωτιές
με Καρβουνα μην Παίζεις....!!
Όποιος έκρυψε βαθιά του
το πιο όμορφο όνειρο του
τον δροσίζει η ΣΚΙΑ του
και κρατιέται απ'το χορό του.
Νικώντας χανόμαστε
σε αμίλητες μάχες...
To Πάθος μου και το Τραύμα μου
δεν τα διαπραγματεύομαι.
Είμαι σίγουρη για το βάρος τους.
Το παρόν ν'αγρυπνά πάνω
στα ναρκοπέδια της αλήθειας.
Το Θραύσμα ν'ανυψώνει τη στιγμή
Και..ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το Τίμημα.
Άν δεν υπάρχεις...πως
να σε περιέχω είπα.
ΚΙ ΟΜΩΣ στο αμετάβατο
μέσα της μαύρης ψυχής μου
θα είσαι για πάντα
το χρώμα το Λευκό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου