Β' απάντηση Μητροπολίτη Ναυπάκτου π.Ιεροθέου στον π. Βασίλειο Θερμό
Διάβασα το νέο κείμενο του π. Βασιλείου Θερμού με τίτλο «Οι λαϊκοί αδελφοί μας στην Λατρεία», σε συνδυασμό με το προηγούμενο κείμενό του με τίτλο «Συνέχεια του διαλόγου για την μετάφραση στην Λατρεία», και αισθάνθηκα έντονο προβληματισμό για το εάν θα έπρεπε να απαντήσω.
Απαντά κανείς όταν υπάρχη ειδικός λόγος και υπάρχη δυνατότητα διαλόγου. Στην περίπτωση αυτή νομίζω ότι ο διάλογος γίνεται με προκαταλήψεις και με άγνοια των βασικών σημείων της ορθοδόξου πνευματικής ζωής, αλλά και σε θέματα που ήδη έχουν απαντηθή στο προηγούμενο κείμενο.
Η συζήτηση ξεκίνησε από την μετάφραση των λειτουργικών ευχών και είναι ένα ζήτημα προς ερμηνεία –από οποιαδήποτε πλευρά και αν το εξετάση κανείς– για το πως έφθασε το θέμα σε άλλες περιοχές.
Τουλάχιστον εγώ την ερμηνεία την οποία μπορώ να δώσω, βασιζόμενος στα κατά καιρούς κείμενα που έχει γράψει ο π. Βασίλειος Θερμός, είναι ότι κινείται με αυτάρκεια βάσει της οποίας κρίνει, διαρκώς, κείμενα διαφόρων και μάλιστα «προσώπων που διακρίθηκαν για σημαντική θεολογική δημιουργία», όπως γράφει.
Αλλά πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν είμαστε «σωτήρες» της Εκκλησίας, αφού πραγματικός Σωτήρ της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και εμείς παραμένουμε μέσα στην Εκκλησία για να σωθούμε και όχι για να την σώσουμε. Οπότε, οποιεσδήποτε ενέργειές μας πρέπει να διακρίνωνται από την ταπείνωση και την υπακοή στον ευλογημένο «θεσμό της Εκκλησίας».
Επίσης, παρατηρεί κανείς μια εμπάθεια, η οποία φαίνεται και στο νέο κείμενό του, γιατί, εκτός από το ύφος, συγχρόνως ενθυμείται ένα γεγονός που συνέβη πριν είκοσι δύο (22) χρόνια και ξεκίνησε από κριτική που ο ίδιος άσκησε σε ένα βιβλίο μου και την δική μου απάντηση.
Στο αρχείο διασώζω την αλληλογραφία που διεξήχθη μεταξύ μας το έτος 1988 και είναι πολύ αποκαλυπτική. Όμως, από τότε μέχρι σήμερα, αμέσως η εμμέσως, κρίνει διάφορα κείμενά μου, χωρίς να απαντώ. Προτιμώ να γράφω θετικά, παρά να κρίνω και να αντικρούω διαφόρους συγγραφείς.
Και πραγματικά διερωτώμαι: τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να ειρηνεύση από τον διάλογο εκείνο, για τον οποίο άλλωστε δεν ευθύνομαι προσωπικά, αφού εκείνος τον άνοιξε; Δεν θεραπεύθηκε εκείνη η «πληγή» και παραμένει ακόμη χαίνουσα, ενώ θα έπρεπε κανονικά εγώ να είχα στενοχωρηθή με εκείνον τον διάλογο, διότι θεωρώ ότι αδικήθηκα; Τουλάχιστον ως ψυχίατρος γνωρίζει τους τρόπους θεραπείας ενός απωθημένου βιώματος.
Έπειτα, βλέπει κανείς στα γραπτά του μια εριστικότητα, κυρίως στην διασταλτική ερμηνεία διαφόρων φράσεων και λέξεων που ούτε καν τις είχα σκεφθή, αλλά και με το να συντηρή την συζήτηση για θέματα τα οποία έχουν απαντηθή.
Σε ένα σημείο του νέου κειμένου του γράφει: «Ίσως τα σφάλματα αυτά (τα οποία θεωρεί ότι εντοπίζει στα γραπτά μου) να αποτελούν ελάχιστες σταγόνες στο ωκεανό των κατά τα άλλα πολυτίμων γραπτών του, αλλά εφ' όσον επηρεάζουν σοβαρά την κατανόηση των θεμάτων ...».
Πραγματικά διερωτώμαι: πως μπορεί κανείς να ερμηνεύση το γεγονός ότι δεν χαίρεται από «τον ωκεανό» των «πολύτιμων γραπτών», όπως εκείνος τα χαρακτηρίζει, και ενοχλείται από «τις ελάχιστες σταγόνες»; Και πως είναι δυνατόν οι «ελάχιστες αυτές σταγόνες» να έχουν συνέπεια στον χώρο της λατρείας, που τον κάνουν να εξανίσταται, και να μην έχη συνέπεια «ο ωκεανός» των «πολύτιμων γραπτών»;
Μου θυμίζει τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, σύμφωνα με τον οποίον οι αιρετικοί κριτές του χρησιμοποιούσαν «λεξίδια» τα οποία τα μετέτρεπαν σε «ξιφίδια» εναντίον του.
Πως μπορεί να γράφη ότι «ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου, εγκρατής μελετητής της πατερικής παραδόσεως, την οποία ανέδειξε προς όφελος όλων μας έχει παρασυρθεί εδώ σε έναν ολισθηρό δρόμο που εγκαινίασε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης», ο οποίος, π. Ιωάννης, είναι «κατά τα άλλα μεγάλος θεολόγος και πνευματικός άνθρωπος στον οποίον χρωστάμε πολλά»;
Δηλαδή, αναγνωρίζει τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη ως μεγάλο θεολόγο και πνευματικό άνθρωπο, αλλά τον θεωρεί ως διακατεχόμενο από προτεσταντικές ιδέες!! Αναγνωρίζει εμένα ως εγκρατή μελετητή της πατερικής παραδόσεως, αλλά με παρουσιάζει ως «παρασυρμένο», που καταλήγει σε αρνητική επίδραση στην λατρεία!
Επίσης, πως είναι δυνατόν να απαντά σε μένα και να αναφέρεται σε έναν σχολαστικισμό, που είναι «η εισαγωγή μιας τρόπον τινά "δικτατορίας" στο όνομα των θεουμένων, φυσικά ερήμην τους»; Φοβερός και ασεβής ο λόγος «δικτατορία» «στο όνομα των θεουμένων»!!
Επανειλημμένως, διαβάζοντας το νέο κείμενό του διερωτήθηκα: Γιατί τόση αλλοίωση της σκέψεως και των νοημάτων μου; Γιατί γίνεται τέτοια διασταλτική ερμηνεία διαφόρων φράσεων; Ποιός αρνήθηκε, για παράδειγμα, την σημαντική παρουσία των λαϊκών αδελφών μέσα στην λατρεία, με τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους;
Ποιός αρνήθηκε την παρουσία των Ιεροψαλτών, των παιδιών του Ιερού, των Επιτρόπων, των Νεωκόρων, των γυναικών και όλου του πληρώματος της Εκκλησίας στην τέλεση της θείας Λειτουργίας και ποιός δεν χαίρεται γι' αυτό; Ποιός υποτίμησε την αξία των Μυστηρίων της Εκκλησίας;
Επανειλημμένως έχω αναφέρει τον λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι η Εκκλησία, και κατ' επέκταση η θεία Λειτουργία, είναι «σύνοδος ουρανού και γης», ζώντων και κεκοιμημένων, αγγέλων και ανθρώπων κλπ. Όμως, ο καθένας έχει τον ρόλο του μέσα στην Εκκλησία· ο Ιερεύς να λειτουργή, ο Διάκονος να διακονή, οι ψάλτες να ψάλλουν, ο λαός να προσεύχεται και να συμψάλλη, κλπ. και έτσι γίνεται ένα «συλλείτουργο».
Την θυσία την κάνει ο προεστώς Ιερεύς η ο Επίσκοπος και ουδείς έτερος. Η θεία Λειτουργία γίνεται μετά του λαού, αλλά ο Χριστός τελεί την θεία Λειτουργία στο πρόσωπο του προεστώτος. Στην ευχή του Χερουβικού ύμνου ο Ιερεύς εύχεται στον Θεό: «Και ικάνωσόν με τη δυνάμει του αγίου Σου Πνεύματος, ενδεδυμένον την της ιερατείας χάριν, παραστήναι τη αγία σου ταύτη τραπέζη και ιερουργήσαι το άγιον και άχραντόν σου σώμα και το τίμιον αίμα».
Πραγματικά διερωτώμαι, αν αξίζη τον κόπο να συνεχίσω αυτόν τον διάλογο, όταν υπάρχη τέτοια διαχρονική προκατάληψη για το έργο μου, ήτοι από το 1988 μέχρι σήμερα, ακόμη και όταν δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν επιθυμώ να μείνουν αναπάντητα μερικά σημεία, ιδίως σε δογματικά και εκκλησιαστικά ζητήματα και επειδή πολλοί αναγνώστες περιμένουν μια απάντηση, για μια ακόμη φορά θα υπογραμμίσω μερικές αλήθειες, οι οποίες διαπνέουν το συγγραφικό μου έργο και αποτελούν τα κέντρα της θεολογικής μου σκέψεως και της εκκλησιαστικής μου διακονίας.
Και θα το κάνω αυτό παρά τις δυσχέρειες που προξενούν τα δύο κείμενα του π. Βασιλείου Θερμού, στα οποία συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα. Μπορώ να συμφωνήσω σε μερικά βασικά σημεία, με τον τρόπο που τα γράφει, όπως για παράδειγμα την σχέση μεταξύ Μυστηρίων και ησυχασμού, μπορώ να αισθανθώ σε άλλα σημεία μια κοινή γλώσσα, αλλά αφ' ενός μεν απορώ γιατί τα στρέφει εναντίον του π. Ιωάννη Ρωμανίδη και εμού, αφ' ετέρου δε αντιλαμβάνομαι, από άλλα σημεία που υπάρχουν στο κείμενο, ότι εσωτερικά υποκρύπτεται μια «άλλη γλώσσα», οπότε κρύβεται μια διγλωσσία.
Έτσι, χρειάζεται κόπος να αποκαλυφθή αυτή η «άλλη γλώσσα» και να απαντηθή με έναν καθαρό λόγο, γιατί «το σοφόν σαφές». Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται εσκεμμένα η από άγνοια της ορθοδόξου ασκητικής η και από σύγχυση.
Έτσι, διαβάζοντας τα κείμενά του, πολλές φορές θυμήθηκα τον λόγο του Αντισθένους, «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις» και αισθάνθηκα σαν να υπάρχη ανάγκη να δοθούν μερικά μαθήματα ορθοδόξου πατερικής θεολογίας και από εκεί να αρχίση ο διάλογος, γιατί αισθάνθηκα σαν να διαβάζω μια άλλη γλώσσα, διαφορετική από την μητρική θεολογική γλώσσα, όπως την συναντούμε στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας.
Ούτως η άλλως θα προσπαθήσω στα επόμενα να καταθέσω μερικές βασικές πατερικές διδασκαλίες, απαντώντας στα κεντρικά σημεία της κριτικής του.
1. Σχολαστικισμός και ησυχασμός ...η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου