Mε τόσο ήλιο στη μνήμη
πως μπόρεσα να στοιχηματίσω
στο παράλογο..;
H γεύση της αθωότητας που κρατάμε
βαθιά στο σφιγμένο λαιμό μας
ξαναφέρνει την αυγή μέσα απο τα
σκοτάδια της νύχτας.Αυτή η αθωότητα
έχει ανάγκη απο την άμμο και τις πέτρες.
Κι ο Άνθρωπος ξέχασε να ζεί στο πλάι τους.
Για τη Ζωή ο άνθρωπος παραμένει
το πιο τολμηρό της στοίχημα,
που ανανεώνει κάθε μέρα.
Αλμπερ Καμύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου