Το 1990 κάποια παιδιά απο τη Θεσσαλονίκη που δεν τα ήξερε ούτε η γειτονιά τους, δημιούργησαν καλαμπουρτζίδικη ομάδα και το 1993 ο Νταλάρας τα έφερε στην Αθήνα και γίνανε πασίγνωστα, κυρίως από το σκαμπρόζικο τίτλο τους. Κατά πως φαίνεται τις δύο τελευταίες δεκαετίες λίγα έσουραν στους πολιτικούς μας και μόλις μετά τις τελευταίες εκλογές ανταποκρίθηκαν στο τίτλο τους "ρε, άγαμοι θύτες"!Εφέτος το συγκρότημα "Άγαμοι θύται" συμπληρώνει 20 χρόνια παρουσίας και κάθε φορά που εμφανίζεται -ανανεούμενο σε πρόσωπα, ιδέες και ύφος- υπογραμμίζει ότι κάτι δεν πάει καλά τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα... Κι΄όπως διάβασα σε μιά συνέντευξη του δημιουργού της καλλιτεχνικής ομάδας, Ιεροκλή Μιχαηλίδη, καμία κοινωνία που διέπρεψε στο παρελθόν (και της αρχαίας Ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης), όταν κατέρρεε φτάνοντας στο πάτο (όπως τώρα) δεν έχασε τις αξίες της. Είπε κι΄ άλλα ο Ιεροκλής (ο υπέροχος πατέρας της "Πολίτικης κουζίνας") όπως ότι στο ξεκίνημά τους οι "Άγαμοι θύται" δεν εξαπέλυαν με τα κείμενά τους λίβελο αλλά προσπαθούσαν να κάνουν σάτιρα, χιούμορ, καλαμπούρι...
Από τον περασμένο χρόνο όμως ο θίασος αποφάσισε να λέει τα πράματα με τ’ όνομά τους... Κάτι δηλαδή που ξεκίνησαν πρώτα τα μπλογκς, χωρίς το φόβο ότι θα κατηγορηθούν για αυθάδη λαικισμό, αφού οι αναρτήσεις και τα σχόλια ξεπερνούν τα όρια του ευπρεπισμού, κάτι που το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον ο Λαζόπουλος, που σε κάθε του παράσταση κράζει "ρε, άγαμοι θύται..."!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου