Είστε για λίγες διακοπές;

Της Pιτσας Mασουρα

Οι γενιές μας είναι αυτές που ανακάλυψαν το παρόν. Μυστικά και ο καθένας για τους δικούς του λόγους ευζωίας συναποφασίσαμε ότι η πυξίδα του σήμερα είναι η ακριβέστερη. Γιατί; Μα, στοχεύει κατευθείαν στο άτομό μας και στο ευειδές μας σώμα. Τίποτα δεν αφήσαμε να μπει στο ζύγι. Τίποτα δεν αφήσαμε να γίνει αντικείμενο εξορθολογισμού, να μοιραστεί η ζωή ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Η έγνοια για το αύριο μετεξελίχθηκε σε περιττή έγνοια. Εμοιαζε ματαιοπονία να δουλεύεις εσύ για να ζήσουν καλύτεροι οι επόμενοι. Να θυσιάζεις την ατομική σου ευμάρεια για να διασφαλίσεις στις μεταγενέστερες γενιές αξιοπρεπείς μισθούς και ημι-αξιοπρεπείς συντάξεις. «Κάτω το χρέος μου προς τους προγόνους μου, είμαι ολοκληρωτικά σύγχρονος του εαυτού μου self made man. Ζήτω η φαουστική συμφωνία που επιτρέπει να ζω πάνω από τα μέσα μου, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μου» αναφωνούν οι συγγραφείς.

Σήμερα, αυτή η φιλοσοφία αποδεικνύεται φαιδρή. Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις κοιτάμε με δέος τα βλαστάρια μας για τα οποία δεν φροντίσαμε να τους εξασφαλίσουμε παρά μόνον ντουβάρια, ίσως και βίλες με πισίνες, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε πώς θα διατηρήσουν αυτόν τον καταναγκαστικό υλισμό, από τη στιγμή που θα ζουν σ’ ένα εύθραυστο, μεταβλητό εργασιακό περιβάλλον, δίχως σπουδαία προοπτική συνταξιοδότησης και δίχως προοπτική αξιοπρεπούς περίθαλψης. Τώρα μας απέμεινε η φωταύγεια που όμως δεν μπορεί από μόνη της να εξασφαλίσει τα προς το ζην των παιδιών μας. Κάποιος ευστόχως θα πει, μα ας δουλέψουν κι αυτά. Ας σφίξουν το ζωνάρι, όπως οι παππούδες μας. Ας ματώσουν, όπως μας προτρέπουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Νομίζω όμως ότι οι κοινωνίες προχωρούν όταν επιτυγχάνουν την αλληλένδεση των γενιών. Οταν οι ανιόντες και οι κατιόντες δεν είναι οικισμοί μοναχικοί σε λιβάδια, αλλά αδιαχώρητο σύνολο, με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν καταφέραμε. Αντιθέτως, μείναμε πιστοί στην ιδεολογία του Νίτσε ότι ο άνθρωπος γνωρίζει καλά να μετατρέπει τον μόχθο του σε χρήμα και διαρκώς σε περισσότερο χρήμα, άρα και σε διαρκώς περισσότερο μόχθο.

Ο Πασκάλ Μπρικνέρ έγραφε ότι αυτό που απειλεί τον άνθρωπο – μονάρχη της Δύσης είναι η ίδια του η οίηση. Αν δεν θέλει να γίνει ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, οφείλει να θέσει όρια στις υπέρμετρες ορέξεις του, να ξεφύγει από τη μέγγενη του αχόρταγου και γκρινιάρικου βρέφους. Μια δημοκρατία μπορεί να πεθάνει από έρποντα αυταρχισμό, αλλά μπορεί να πεθάνει και από τις ίδιες της τις αξίες, όταν τις επικαλείται κάθε τρεις και λίγο για να ικανοποιήσει τις τρελές απαιτήσεις της μιας ομάδας ή της χ μειονότητας… Και να ’μαστε τώρα γυμνοί πρωτόπλαστοι στην αρχή της περιόδου των διακοπών μας. Της επιδοτούμενης μεταπολεμικής καλοκαιρινής ανάπαυλας. Ο εργαζόμενος στο επίκεντρο της τουριστικής βιομηχανίας. Βομβαρδιζόμενος από διαφημίσεις σε τόπους αναψυχής, όπου το χρήμα… δεν παίζει κανέναν ρόλο, μιας και η απαλλαγή από το στρες γίνεται must και αυτοσκοπός. Ξεφυλλίζουμε περιοδικά και εφημερίδες. Τηλεφωνιόμαστε με φίλους. Προτείνουμε και αντιπροτείνουμε ταξίδια, προορισμούς. Ελκυστικά τα πακέτα με μια πρώτη ματιά. 345 ευρώ το άτομο. Ενθουσιασμός που όμως χάνεται γρήγορα. Γιατί; Γιατί δεν είμαι μόνος. Έχω σύζυγο και δύο παιδιά. Άρα, πολλαπλασιάζουμε το αρχικό ποσό επί… Οk. Ας προσθέσουμε τώρα τα μικροέξοδά μας. Με μέτρο, ναι, προφανώς. Ένα παγωτό, μια σαλάτα το μεσημέρι, κάνα σάντουιτς το απόγευμα… Ουφ, αυτή η πρόσθεση! Μα πώς τα καταφέρνει πάντα να μας ανατρέπει τον ελάχιστο ενθουσιασμό που μας απέμεινε;