Η τέχνη καταξιώνεται όταν αιχμαλωτίζει το πνεύμα της εποχής της και αρθρώνει δημιουργικό λόγο. Νομίζω ότι αυτό το καταφέρνει θαυμάσια το τραγούδι συλλογικής αυτοκριτικής «Μεγάλωσα» που ερμηνεύει η Χάρις Αλεξίου.
Αφιερώνεται σε εμάς που μεγαλώσαμε, αλλά μπορούμε να ξανανιώσουμε (αρκεί να το θέλουμε).
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω … γιατί είμαι εδώ
Πάντα γι άλλα μιλάμε- Πάντα γι άλλους
μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε
Μεγάλωσα, Τέρας της οικογενείας
Ανούσιας ευγένειας ψευτο- υποταγή
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαί
Τα όνειρα σε σύνθλιψη αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυάγιο
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ’ αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους στα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ’ άλλους τα άδικα
Να βλέπεις πρωινάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για ειδήσεις
Να λες yes να λες no
Να συνηθίσεις τα πορνό
Να πολεμάς στον καναπέ
Μεγαλώνω θα πεί να ‘ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά σου να γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Να βρίσκεις οάσεις
Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουν για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου