Ο θερισμός και το αλώνισμα του σιταριού.
Ο θερισμός του σιταριού γινόταν με χειρωνακτικό τρόπο τον Ιούνιο μήνα, που τον έλεγαν και θεριστή. Κύριο εργαλείο για τον θερισμό ήταν το δρεπάνι. Κατά τον θερισμό συγκεντρώνονταν τα στάχυα κατ’ αρχάς σε μικρά δέματα, τα λεγόμενα χερόβολα, κατόπιν από πολλά τέτοια χερόβολα γίνονταν τα μεγαλύτερα δέματα τα λεγόμενα δεμάτια και με τα ζώα μεταφέρονταν στις άκρες των αλωνιών και τοποθετούντο σε μεγάλους σωρούς, τις γνωστές θημωνιές. Κατά τον θερισμό του σιταριού οι κάτοικοι του χωριού βιάζοντο να τελειώσει γρήγορα, γιατί, όπως και στην συγκομιδή του καλαμποκιού, εφοβούντο την αλλαγή του καιρού η αν έμεινε αθέριστο το χωράφι υπήρχε φόβος να πάθει ζημιά ο καρπός. Εδώ ίσχυε η παροιμία θέρος, τρύγος, πόλεμος.
Το θέρισμα δεν διαρκούσε πολύ, γιατί γινόταν με βιασύνη, αλλά ούτε και πολλά σπαρτά με σιτάρι υπήρχαν. Διαρκούσε περί τις 4-5 ημέρες. Η παραγωγή, όπως και αλλού αναφέρεται, ήταν μικρή.
Στο τέλος του θερισμού και μετά το κουβάλημα στ’ αλώνια των δεματιών ακολουθούσε το αλώνισμα, που γινόταν τον Ιούλιο μήνα (Αλωνάρη) στ’ αλώνια του χωριού, που ήσαν στα άκρη του χωριού.
Ποικιλίες σταριού
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα ήταν οι εξής:
Σκληρά σιτάρια: ντεβέτα, μαυραγάνι, λήμνος, κοντούζι (πρώιμο σιτάρι), ασπροσίταρο
Μαλακά σιτάρια: αρναούτ, μεντάνα, ερέτρεια, τριμίνι (όψιμο σιτάρι), νούμερο, κουαντέρνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου