Το ολλανδικής παραγωγής φιλμ της Σουζάνε Ράες που προβλήθηκε χθες στο πλαίσιο του φεστιβάλ οικολογικών ταινιών Εco Films στη Ρόδο πραγματεύεται την πορεία των πρώτων ακτιβιστών του πασίγνωστου σήμερα οικολογικού οργανισμού Greenpeace. Το εξαμελές «πράσινο» πλήρωμα του γέρικου αλλά πεισματάρικου πλοίου διέσχισε τις θάλασσες όλου του πλανήτη προσπαθώντας να προσφέρει βοήθεια όπου χρειαζόταν. Το πλοίο τους «ξαναγεννήθηκε» μέσα από τα ίδια τους τα χέρια. Ματσακόνι, βαφή, οξυγονοκολλήσεις, όλα έγιναν από τους ίδιους τους ακτιβιστές. Αναζητώντας το όνομά του κατέληξαν στο «Rainbow Warrior»- «Μαχητής του Ουράνιου Τόξου».
«Ολο το θέμα ήταν να αρχίσεις να αγαπάς το καράβι» μας είπε χθες από τη Ρόδο η Ρέσκε ντε Ζβαρτς, συν-σεναριογράφος και ερευνήτρια της ταινίας. «Το πλήρωμα αντιμετώπιζε το πλοίο σαν άνθρωπο και εσύ βλέποντας την ταινία αντιλαμβάνεσαι το γιατί και το αποδέχεσαι».
Πώς ξεκίνησε όμως το ταξίδι της επιστροφής στο σπέρμα της Greenpeace;
Επί 15 χρόνια η Ντε Ζβαρτς, η οποία σήμερα εργάζεται ως freelancer δημοσιογράφος, υπήρξε εργαζόμενη και μέλος του παραρτήματος της Greenpeace στην Ολλανδία. Οταν της ζητήθηκε να κάνει τις έρευνες για τη συγγραφή ενός βιβλίου για τα 30 χρόνια του οργανισμού, η δημοσιογράφος διασταυρώθηκε με τους πιονέρους της Greenpeace- πέντε Ευρωπαίους και έναν Νεοζηλανδό. Η Σούζι , ο Ρίεν, ο Μαρτίνι, ο Χενκ, η Χάνε και η Μπάνι είναι τα ονόματα των ακτιβιστών που αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο αφήνοντας πίσω τους την «κανονική» ζωή. Στόχος τους, να αντισταθούν στη ρύπανση, στην καταστροφή, στην αδικία.
«Κανείς όμως δεν περίμενε ότι θα έκαναν την οικολογία της μόδας» λέει η Ντε Ζβαρτς. «Οχι όμως με λόγια ή με πολιτικούς ελιγμούς αλλά μέσα από τον ακτιβισμό και τη δράση».
Και η δράση του «Μαχητή του Ουράνιου Τόξου» δεν πέρασε απαρατήρητη. Αντιθέτως, ενόχλησε και μάλιστα πολύ, διότι εν τέλει το πλοίο δέχθηκε... βομβιστική επίθεση, γεγονός που σήμανε το τέλος του. Οχι από την ίδια τη βόμβα αλλά επειδή τα ψωμιά του είχαν πια τελειώσει. «Ενα πλοίο σαν το “Rainbow Warrior” που έχει περάσει τόσο πολλά δεν πρέπει να γίνει μουσείο» λέει στην ταινία ένα από τα μέλη του πληρώματος. «Αν δεν μπορεί να ταξιδέψει, θα πρέπει να πεθάνει. Θα πρέπει να βυθιστεί με αξιοπρέπεια».
Τα περισσότερα μέλη της παλιοπαρέας των ακτιβιστών ζουν πλέον ήρεμα στο Γουακίκι, ένα μικρό νησί της Νέας Ζηλανδίας. Το φιλμ ερευνά την εξέλιξη της σχέσης τους και αναρωτιέται για το τι μπορεί να σημαίνει γι΄ αυτούς το παρελθόν που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τόσους ανθρώπους. «Το γεγονός ότι πλέον βρίσκονται στο περιθώριο δεν τους έχει μετατρέψει ούτε σε σαρκαστικούς ούτε σε κυνικούς» επισημαίνει η Ντε Σβαρτς. «Αλλωστε στη φιλοσοφία τους παραμένουν πάντα οικολόγοι» .
Πάντως, για την ίδια τη σκηνοθέτιδα, τη Σουζάνε Ράες, αν υπάρχει ένα νόημα ύπαρξης στην ταινία είναι «η συνειδητοποίηση του κόσμου ότι αξίζει να αγωνιστούμε για τη Γη. Και, τέλος, ότι μέσα απ΄ αυτόν τον αγώνα μπορούμε να περάσουμε καλά και να κάνουμε φιλίες που θα κρατήσουν μια ζωή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου