Ανθρωπιά

Πρωί εφτά η ώρα. Ο κόσμος βιαστικός ανεβαίνει στο λεωφορείο. Μια νεαρή ευπαρουσίαστη γυναίκα, καλοντυμένη πιάνει τη θέση πίσω από τον οδηγό κι ακούει ραδιόφωνο.

Πέντε στάσεις αργότερα ανεβαίνει μια ηλικιωμένη κυρία, γύρω στα εβδομήντα. Στέκεται εμπρός στην νεαρή γυναίκα. Τότε αμέσως η νεαρή πετάγεται από τη θέση της.

- Σας παρακαλώ καθίστε, απευθύνεται στην ηλικιωμένη κυρία.

- Όχι κοπέλα μου δεν πειράζει, ανταπαντά εκείνη. Εγώ είμαι συνταξιούχος και δεν θα πάω κάπου. Εσύ θα πας στη δουλειά σου και πρέπει να είσαι ξεκούραστη.

Όμως η νεαρή παρέμεινε ανυποχώρητη.

- Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω εγώ καθιστή κι εσείς όρθια.

Και με αποφασιστικότητα σηκώθηκε και της παραχώρησε τη θέση.

Από τη μια στεναχωρήθηκα γιατί εγώ έκλεισα κλασσικά τα μάτια μου στην ηλικιωμένη κυρία, αλλά από την άλλη χάρηκα γιατί δεν χάθηκε η ανθρωπιά .

πηγή