Θέατρο χωρίς λόγια... αυστηρώς για μωρά

Με τη νέα της παράσταση «Ελα, έλα» η Ξένια Καλογεροπούλου προσκαλεί τα βρέφη να γνωρίσουν τη θεατρική εμπειρία

Τι θα συμβεί αν ένα βράδυ μπει από το παράθυρο το φεγγάρι; Πώς θα νιώσει ένα παιδί αν δει στο δωμάτιό του το φεγγάρι; Τι θα κάνει; Θα το ακολουθήσει; Θα το βάλει κάτω από το μαξιλάρι του; Και αν το πιάσει, τι άλλο μπορεί μετά να ζητήσει; Αλήθεια, πώς είναι να σου συμβεί κάτι που «δεν γίνεται»; Πώς είναι να κάνεις δικό σου το φεγγάρι; Μέσα από αυτές τις απορίες, αυτές τις σκέψεις και τις ιδέες, η Ξένια Καλογεροπούλου λέει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους «Ελα, έλα» στο φεγγάρι· αυτός είναι ο τίτλος της παράστασης για πολύ μικρά παιδιά που ετοιμάζει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Και είναι η πρώτη φορά που γράφει για βρέφη· ένα έργο δίχως λόγια, στο οποίο μάλιστα παίζει μόνο η ίδια.

«Στο παρελθόντο άκουσμα παραστάσεων για βρέφη μού φαινόταν αστείο... Αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνει κάποιος σε κοινό που δεν μιλάει καλά καλά» ομολογεί σήμερα η Ξένια Καλογεροπούλου, μόλις δέκα ημέρες πριν από τη δική της πρεμιέρα.

Ολα άλλαξαν όμως έπειτα από ένα ταξίδι στη Ρώμη, όπου παρευρέθηκε στη βράβευση της καλύτερης ιταλικής παράστασης για παιδιά («Μικρά μυστήρια» από το θέατρο Κισμέτ, το οποίο στη συνέχεια παίχτηκε στη Μικρή Πόρτα). «Μου γεννήθηκε η όρεξη, αλλά όχι και η έμπνευση». Ενα δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία, στην Μπολόνια αυτή τη φορά, ολοκλήρωσε τα σχέδιά της. Εκεί, μαζί με τη Μάρθα Κλουκίνα , με την οποία συνσκηνοθετούν το «Ελα, έλα», παρακολούθησαν 30 παραστάσεις για βρέφη, στο πλαίσιο σχετικού φεστιβάλ: «Ηταν συγκλονιστικές και για μεγάλους» τονίζει. Οπότε, «σαν από θαύμα ήρθε η έμπνευση, όπως παλιά με τον “Οδυσσεβάχ” και αργότερα με το “Σκλαβί”. Μέσα σε μία μέρα έγραψα το “Ελα, έλα”· και ας μην έχει λόγια, έχει δράση και πολλές λεπτομέρειες, γι΄ αυτό και θέλει πολλή δουλειά τόσο ερμηνευτικά όσο και πρακτικά. Είναι μια παράσταση που απαιτεί μεγάλη ακρίβεια».

Τρυφερό, με στιγμές «έντασης» και «αντιπαράθεσης» ανάμεσα στο φεγγάρι, μια δημιουργία της Νάνσυς Μπινιαδάκη, και στην ηθοποιό, το έργο, μέσα στο σκηνικό της Κυριακής Τσίτσα , μας θυμίζει ότι πολλές φορές κάτι θέλουμε, κάτι μας λείπει, χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτό. «Τότε δεν είναι που λέμε “Μα τι θέλεις τέλος πάντων, το φεγγάρι;”. Εδώ λοιπόν έρχεται η παράστασή μας» λέει και σημειώνει ότι συνήθως τα έργα για πολύ μικρά παιδιά αρέσουν ιδιαίτερα και στους γονείς τους. Οσο για τον τίτλο, είναι και οι μόνες λέξεις που ακούγονται στο έργο, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους: «Με το “έλα” μπορείς να παρακαλέσεις, να διατάξεις, να δηλώσεις έκπληξη ή ενόχληση».

Καινούργιο και μοντέρνο είδος, που γνωρίζει άνθηση στο εξωτερικό, «ασυνήθιστο, γιατί δεν ξέρεις πραγματικά τι να κάνεις και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον απ΄ όλα», το θέατρο για βρέφη σου επιτρέπει να διαφοροποιηθείς «θεματολογικά, υφολογικά, οπτικά... Γιατί όλα μπορούν να γίνουν. Και ομολογώ πως έχω δει πολλά και διαφορετικά πράγματα» .

Οπως για παράδειγμα μια παράσταση με θέμα ένα μήλο ή μια άλλη με θέμα τις τουαλέτες ανδρών, γυναικών και παιδιών. «Μπορεί να είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά και κάτι πολύ απλό, πολύ αστείο ή και πολύ ποιητικό· η ποίηση αγγίζει τα παιδιά» καταλήγει η ιδρύτρια της Μικρής Πόρτας, η οποία ύστερα από τις «Μεταμορφώσεις» του Αμόρε επανέρχεται με κάτι «πολύ προσωπικό» .

Τρεις αλήθειες για το μωροθέατρο
* Στο εξωτερικό οι θεατές ξεκινούν από την ηλικία... μηδέν. Στην Ελλάδα από ενάμισι-δύο ετών.

* Οι γονείς δεν χρειάζεται να προετοιμάζουν τα παι διά, ειδικά αν είναι τόσο μικρά.

* Επειτα από μια παράσταση δεν πρέπει να τα ρωτούν «Πώς σου φάνηκε;». Θυμίζει μάθημα.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, τηλ. 210

7711.333

η Παραστάσεις από 19 ως 27 Ιουνίου, στις 18.00.

η Επιπλέον παραστάσεις στις 19, 20, 26, 27/6 στις 12.00.

η Διάρκεια: 35΄