Ανοίγουν κατά καιρούς παρόμοιες συζητήσεις για θέματα που η προτείνουν η επιβάλλουν, τάχα η Ευρωπαϊκή Ένωση, τάχα κάποιες Ανεξάρτητες Αρχές, τάχα ο Συνήγορος του πολίτη.
Περί όλων αυτών και όσων ενδεχομένως αύριο «μας προκύψουν», νομίζω ότι οφείλουμε να θυμίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
Το Κράτος μας όταν συστάθηκε και θέλησε να οργανωθεί, προκειμένου να μετατρέψει τους επαναστατημένους ραγιάδες σε Έλληνες πολίτες, πήρε τα ιερά μας σύμβολα, πήρε το ιεροτελεστικό της Εκκλησίας μας, πήρε την Ορθόδοξη Θεολογία μας και όλα αυτά, τα έπλεξε με την καθημερινότητα της Διοικήσεώς του και με την επισημότητα του Πρωτοκόλλου του, με στόχο «το στήσιμο» της υπολήψεως των Θεσμών του.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, από της πραξικοπηματικής «ιδρύσεώς της» πλήρωνε το Ελληνικό Κράτος και το πληρώνει μέχρι σήμερα.
Το «σήκωσε» στις πλάτες της και το σηκώνει μέχρι σήμερα. Η Εκκλησία, μπορούμε τώρα να το βεβαιώσουμε, ελάχιστα ωφελήθηκε, μα, το Κράτος μας διόλου δεν βλάφτηκε.
Φαίνεται, όμως, ότι ήρθε ο καιρός, να επανεξεταστούν οι περιχωρήσεις και να αποκατασταθούν οι θεσμοί στους ρόλους τους και στις τροχιές τους. Αλλά, να δοκιμασθούν και οι αντοχές τους.
Το Ελληνικό Κράτος, φαντάζεται ότι μπορεί να συνεχίσει την πορεία του άχρωμο πνευματικά, ανερμάτιστο παραδοσιακά, χωρίς σύμβολα, χωρίς διαχρονικές αξίες και προσανατολισμό, χωρίς πίστη σε εσχατολογικές εμπειρίες.
Το Κράτος μας, δανείζεται τέτοια μοτίβα από την Ευρώπη, η οποία η δεν βλέπει την συμφορά της που έρχεται η επειδή απεμπόλησε την δύναμη που θα μπορούσε να την αποτρέψει, υποκύπτει «ένδοξα».
Σ’ αυτόν τον δρόμο που τραβά το Κράτος μας, λυπάμαι, αλλά ως Εκκλησία, δεν μπορούμε να το συντροφεύσουμε.
Του ευχόμαστε καλή στράτα και καλό κατευόδιο. Μακάρι, το πείραμα που επιχειρεί, να επιτύχει. Το εύχομαι ειλικρινά. Όμως, μην ζητάτε από την Εκκλησία σας να συγκατανεύση, μην ζητάτε να νοθεύσει το κρασί μας.
Ας συνεχίσουμε με την εξάρτυσή μας ο κάθε θεσμός και «το καθ’υμάς απαλλάξατε των φροντίδων ημάς. Την υμετέραν ουν πορευόμενοι...» (Ο Πατριάρχης Ιερεμίας Β’ο Τρανός στους θεολόγους της Τιβίγγης στην δεύτερη «Απόκρισή» του, 1581).
Παρακαλώ να μας αφήσει ήσυχους, το Ελληνικό Κράτος, κι εμάς ως Xριστιανούς, να συνεχίσουμε την δική μας πορεία. Μια πορεία γεμάτη αμαρτωλότητα, που όμως, δεν θα σκυλεύεται στις τηλεοράσεις.
Γεμάτη σκάνδαλα, που όμως δεν θα αποτελούν το μαξιλαράκι που απορροφά τους κραδασμούς των πολιτικών αδιεξόδων.
Γεμάτη σύμβολα, που δεν θα γίνονται παίγνιο στην ψηφοθηρία των μεταναστών. Γεμάτη αξίες, που παραμένουν ανεξίτηλες στο πνευματικό χρηματιστήριο του πλανήτη. Γεμάτη Πίστη, που «κόβει εισιτήρια» στα μαρμαρένια αλώνια, όπου συναγωνίζονται οι πολιτισμοί και η πνευματικότητά τους.
Γεμάτη αγιότητα, που είναι η χωρίς όρους και όρια, πλήρης αποδοχή των μετανοημένων αμαρτωλών.
Κι εμείς οι Χριστιανοί, ας μην εθελοτυφλούμε. Ας μην ζούμε με ωραιοποιημένα ιστορικά φαντάσματα του παρελθόντος.
Ας αποφασίσουμε να αρκεστούμε στο ευαγγελικό πολίτευμά μας, το οποίο «εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ.3,20). Δεν γίνεται «να τα έχουμε καλά με τον Θεό χωρίς να τα χαλάσουμε με τον διάβολο».
Ας επαναβιώσουμε την «Προς Διόγνητον» Επιστολή και την εποχή που περιγράφει.
Και χωρίς τύψεις, παρακαλώ! Είχαμε, ως Εκκλησία και θα έχουμε «στους αιώνες των αιώνων» τεράστια οφειλή στην ελληνική Παιδεία, στην ελληνική Γλώσσα και στην ελληνική φιλοσοφική διανόηση, επειδή «έντυσαν» τα δόγματα της Πίστεώς μας.
Αυτά, (η παιδεία, η γλώσσα και η ελληνική σκέψη), θα συνεχίσουν να ενυπάρχουν τόσο στην Ορθόδοξη Θεολογική Γραμματολογία όσο και στην βιωμένη Χριστιανική Εκκλησία, για πάντα, σ’ Ανατολή και Δύση. (Πάντως, από το Ελληνικό Κράτος εξέλιπαν).
Στο κάτω-κάτω, μπορούμε να πούμε στους απορημένους σκεπτικιστές περί αυτού του ιστορικού διαζυγίου: «ηυλίσαμεν και ουκ ωρχήσασθε, εθρηνήσαμεν και ουκ εκόψασθε...» (Ματθ. 11,17).
Οπότε μην μας βασανίζετε την μια με τον όρκο, την άλλη με την καύση, έπειτα με τις εικόνες από τα σχολεία, με τα σύμβολα από τις σημαίες κ.λ.π. Η Ιστορία θα αποδείξει την αντοχή του καθενός μας.
Εξάλλου, κατά πως έλεγε κι ο Αντώνης Σαμαράκης:
«την Ιστορία την γράφουν
ώρα την ώρα, χρόνο με χρόνο,
με την Αγάπη, μόνο αυτοί.
Την Ιστορία την γράφουν
μόνο οι Χριστιανοί !».
Ποιός ξέρει! Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας, με περισσότερη ειλικρίνεια και αυτοσυνειδησία.
Και με λιγότερη υποκρισία. Κι εκείνη η συνάντηση θα αποζημιώσει τον καθολικό πολιτισμό, για τα όσα θα έχουν μεσολαβήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου