Η βορειοανατολική Βραζιλία φυλάει μια ωραία έκπληξη για τον επισκέπτη που θα το τολμήσει: το Εθνικό Πάρκο Lencόis Maranhenses, στην πολιτεία Μαρανιάο (Maranh~ao), ένα από τα κορυφαία φυσικά αξιοθέατα της Βραζιλίας. Η «έρημος» αυτή σχηματίστηκε πριν από χιλιάδες χρόνια, καθώς η άμμος από τις κοίτες των ποταμών μεταφέρθηκε από τους ανέμους και τα θαλάσσια ρεύματα. Τα «λευκά σεντόνια» (lencόis), απλωμένα στη βορειοανατολική ακτή, καλύπτουν περίπου 380.000 στρέμματα
«Οαση» ερήμου, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση και το ποτάμι Εκ πρώτης όψεως η περιοχή μοιάζει με έρημο. Ομως το νερό από τις τροπικές βροχές που πέφτουν στην αρχή του χρόνου συγκεντρώνεται σε μεγάλες ποσότητες στις κοιλάδες που σχηματίζονται ανάμεσα στους αμμόλοφους, δημιουργώντας δεκάδες λίμνες, γεμάτες με καθαρό, βρόχινο νερό.
Οι λιμνοθάλασσες, που γεμίζουν με το νερό της βροχής από τον Ιανουάριο έως και την άνοιξη, πέρα από το μοναδικό θέαμα, δημιουργούν ένα σπάνιο, με λεπτές ισορροπίες οικοσύστημα: μαγκρόβια τροπική βλάστηση, ο ποταμός Πρεγουίσας (Preguicas), αμμόλοφοι έως και 40 μέτρα ύψος, μια «όαση» ερήμου ανάμεσα στο ποτάμι και τον ωκεανό.
Οι αλλαγές στο χρώμα της άμμου από άσπρο σε κίτρινο έχει να κάνει τόσο με την ηλικία της άμμου όσο και με τις πρώτες ύλες που την αποτελούν, αλλά και με την ύπαρξη λιμνών γλυκού νερού ανάμεσα στις θίνες. Σε περιοχές όπου οι λίμνες καλύπτουν το 40% των θινών η άμμος παραμένει λευκή, ενώ σε περιοχές με λιγότερες λίμνες η λεύκανση των αμμοθινών είναι λιγότερο ενεργή.
Από το Σάο Λουίς (S~ao Louis), με λεωφορείο στην Μπαρεϊρίνιας (Barreirinhas), μια μικρή πόλη που στην ουσία είναι η είσοδος του Πάρκου.
Εκεί, θα διασχίσουμε το ποτάμι πάνω σε σχεδίες που μεταφέρουν τα τζιπ, με τα οποία θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Ο «βραδύπους ποταμός» Πρεγουίσας, κυλάει, όπως το λέει και το όνομά του, αργά, και πηγαίνοντας αρχικά στα «μεγάλα» Lencois θα τον διασχίσουμε κάθετα. Η συνέχεια είναι πιο κουραστική, αφού μας περιμένει διαδρομή περίπου μιας ώρας σε ανώμαλο «δρόμο» μέσα στην άμμο.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια το τοπίο, ακόμη δυσκολότερο όμως είναι να περιγραφούν τα συναισθήματα...
Ο χώρος σού «επιβάλλεται», σε μεταμορφώνει σε μια ελάχιστη μαύρη κουκκίδα ανάμεσα στο λευκοκίτρινο της άμμου και τις δεκάδες κρυστάλλινες μπλε και πράσινες λίμνες-καθρέφτες, που αντανακλούν τα ταξιδιάρικα σύννεφα του «χαμηλού» ουρανού (τόσο χαρακτηριστικού σε όλη τη Λατινική Αμερική).
Πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν όλο αυτό είναι μόνο στη φαντασία σου, ενώ γιγαντώνεται μέσα σου μια αίσθηση απομόνωσης, αλλά όχι φόβου, ελευθερίας, χαράς, παιχνιδιού... μια αίσθηση αιωνιότητας.
Κρυστάλλινες λίμνες... ένα κάλεσμα στη μαγεία Κάθε ίχνος πολιτισμού εξαφανίζεται, ενώ τα ίχνη που αφήνουν τα γυμνά πέλματα στην άμμο (να σημειώσουμε ότι η άμμος είναι δροσερή) σβήνουν γρήγορα από τον αέρα.
Η καλύτερη εποχή για να επισκεφθεί κάποιος την περιοχή είναι από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο. Ο καιρός είναι γλυκός και οι λίμνες γεμάτες νερό. Μην ξεχάσετε το μαγιό σας, γιατί οι λίμνες προσφέρονται για κολύμπι, ενώ οι κάτοικοι του Πάρκου (μικρά χωριά υπάρχουν μόνο κατά μήκος του δρόμου) τις χρησιμοποιούν και ως «ιχθυοτροφεία».
Μετά το τέλος του πρώτου εξαμήνου του χρόνου, την εποχή της ξηρασίας, το νερό εξατμίζεται και το τοπίο αλλάζει: μετατρέπεται σε μια στεγνή έρημο με αέρα.
Επιστροφή στην Μπαρεϊρίνιας. Αυτή τη φορά θα αφεθούμε σ' ένα πεντάωρο ταξίδι στον αργόσυρτο νωχελικό ποταμό. Με προορισμό τα «μικρά» Lencois και το μικρό χωριό Καμπουρέ (Cabure).
Ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν τα μαγκρόβια δέντρα. Αποτελούν το βασικό είδος βλάστησης της άλλης όχθης του ποταμού. Οι ρίζες τους, που στέκονται πάνω από το χώμα, σταθεροποιούν την άμμο και τη λάσπη και δεν επιτρέπουν τη διάβρωση των ακτών. Παρέχουν επίσης έναν εξαιρετικό βιότοπο για την άγρια ζωή (σπάνια και απειλούμενα είδη, όπως τα πουλιά ιμπίς, ζουν εδώ) και χρησιμεύουν ως φυσικός απομονωτής στους ανέμους και τα κύματα.
Είναι πρώτα η γαλήνη μέσα σου, πριν τη ματιά, που θα σε κάνει να καταλάβεις ότι έφτασες στο Καμπουρέ.
Αργά το απόγευμα, ώρα μαγική, αφήνεσαι χωρίς ενοχές για το φως που χάνεται, σε μια κούραση στο σώμα που κρατάει όμως όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις σε εγρήγορση. Φως που αλλάζει από μπλε μολυβί σε χρυσό πριν σβήσει εντελώς...
Λίγα κλικ που θέλουν να κρατήσουν όχι μόνο τη στιγμή, αλλά και τους ήχους... τις καληνύχτες των πουλιών, που αναζητούν μέρος να κοιμηθούν, μπερδεμένες στην ησυχία της νύχτας που έρχεται.
Αν και το μέρος έχει πολλή ζωή γύρω του, εμείς θα φτάσουμε εκεί μια ώρα που μόνο σαν «ώρα της σιωπής» μπορεί να χαρακτηριστεί. Αυτή η αίσθηση θα μείνει: σιωπή, αρμονία, γαλήνη, ένας άχρονος τόπος.
Από την άλλη μεριά, η παραμονή στο Καμπουρέ, μπορεί να εξελιχθεί και σε περιπέτεια, αν το επισκεφθεί κάποιος τη «λάθος» εποχή.
Αιώρες για τον κουρασμένο ταξιδιώτη που επιθυμεί να διανυκτερεύσει Από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο είναι ιδανικά. Σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους, ο δυνατός άνεμος και το συνεχές μαστίγωμα της άμμου κάνουν τη διαμονή δύσκολη. Η άμμος δε, γίνεται σοβαρό πρόβλημα.
Οι κάτοικοι της κοινότητας συχνά εργάζονται μέχρι και δώδεκα ώρες την ημέρα για να αφαιρέσουν την άμμο από το χωριό.
Το Καμπουρέ, ανάμεσα στον Ατλαντικό ωκεανό και τον Πρεγουίσας, είναι η άκρη του πουθενά... Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα ή κάποιο μαγαζί, ένα μικρό ψαροχώρι που σου προσφέρει μια θέα στο απέραντο... Αυτό κι αν είναι πολύ!
Θα φύγουμε ξημερώματα, λόγω της παλίρροιας, θα ταξιδέψουμε κάτω από δυνατή βροχή και θα φτάσουμε στο Παουλίνιο Νέβες (Paulinho Neves).
Αλλο ένα μικρό χωριό, η είσοδος των Μικρών Lencois, περισσότερο τουριστικό, που αναλογικά με τα άλλα, στα μάτια του Δυτικού επισκέπτη μοιάζει με κωμόπολη.
Ωραία χρώματα, καλό φαγητό σε μικρά εστιατόρια, φιλικοί άνθρωποι. Η ηρεμία της μικρής πόλης μας επαναφέρει ήπια στον «πολιτισμό», όμως αναρωτιόμαστε: «Μήπως αφήσαμε πολύ νωρίς το Καμπουρέ;».
Οι τροπικές βροχές πέφτουν κατά το πρώτο εξάμηνο του χρόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου