"ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ"

«Φοβάσαι, πραγματικά φοβάσαι..όχι να δεις, όχι να γευτείς, ούτε να ζήσεις. Φοβάσαι να νιώσεις, να αφεθείς, να δοθείς σε κάτι που δεν θα είναι περαστικό, δεν θα είναι απλά ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα χάδι. Φοβάσαι να νιώσεις, φοβάσαι να δώσεις κάτι από εσένα, ολόκληρο το είναι σου αν χρειαστεί και μένεις απαθής, μισός, αδιάφορος. Κοιτάς την επιφάνεια, σου αρκεί να βλέπεις τον αφρό, σου αρκεί να μένεις σε ότι γυαλίζει και δεν τολμάς να δεις τι κρύβεται από κάτω. Φοβάσαι να εξερευνήσεις, φοβάσαι να τολμήσεις. Μένεις απλός θεατής κι η ομορφιά του βυθού σε προσπερνάει. Όμως, μέχρι πότε; Σκέφτηκες άραγε ότι λάθος πράγματα φοβάσαι; Θα είσαι κι εσύ άλλος ένας που δεν τόλμησε να ταξιδέψει στο πέλαγος. Εξάλλου σου αρκούσε πάντα μια μικρή ρηχή θάλασσα…κι αυτό είναι που πρέπει να φοβάσαι τελικά!»

Kοίταξε με βλέμμα που δήλωνε απέχθεια, άναψε το πούρο του και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο φυσώντας τον καπνό πάνω στο θολό τζάμι. Eίδε το είδωλό του να τον κοιτά με ειρωνεία και - μη μπορώντας να το αντέξει - τράβηξε με δύναμη τις βαριές κουρτίνες. «Δεν έχεις να πεις τίποτα;», τον ρώτησε χωρίς όμως να περιμένει απάντηση. « Τι να πεις; Δεν έχεις τίποτα να πεις και το ξέρουμε κι οι δυο πολύ καλά! Κοιτάς με απάθεια, με αδιαφορία, να, αυτό το ίδιο βλέμμα που κοιτούσες κι εκείνη όταν έφυγε οριστικά από τη ζωή σου, σαν να μην υπήρξε ποτέ! Θυμήσου… Σαν από θαύμα βρέθηκαν τα βήματά της στο δρόμο σου, όταν σε ανύποπτο χρόνο είχες κάνει μια ευχή κι ήταν η ώρα του σύμπαντος να εισακουσθεί η ευχή αυτή. Είχες μία ευκαιρία, μία και μοναδική! Ήταν τότε που ήρθε στη ζωή σου κάτι αληθινό και ξεχωριστό για πρώτη φορά... κι εσύ; Τι έκανες εσύ; Φρόντισες με τη γνωστή σου "μαεστρία" να χαρείς την επιφάνεια, να γευτείς την χρυσόσκονη που την περιέβαλλε- γιατί αυτό σου αρκούσε εξάλλου- κι όταν ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις τον θησαυρό που βρισκόταν από κάτω, τότε ήταν που πήρες την "βολική" απόφαση. Φυγή, εγκατάλειψη, απόρριψη. Έφυγες χωρίς να σε νοιάξει τι κακό προκάλεσες, εξάλλου πάντα σε ένοιαζε η δική σου βιτρίνα να μένει ανέπαφη και στολισμένη έτοιμη να προσελκύσει υποψήφιους αγοραστές. Έτσι τους βλέπεις όλους, υποψήφιους αγοραστές και υποψήφια θύματα της γοητείας σου…και τώρα; Τώρα τι; Ποια είναι η ρότα σου , ποια η πορεία σου, ποιός ο στόχος σου; Κέρδισες κάτι; Έχασες κάτι; Τι να είναι αυτό που αν το είχες θα λυπόσουν να το χάσεις άραγε; Επιφάνεια καλέ μου, επιφάνεια…γι’ αυτή ζεις, γι’ αυτή υπάρχεις, γι’ αυτή φτιάχτηκες κι ως εκεί μπορεί να ταξιδέψει η ψυχή σου. Μέχρι εκεί που δεν θα μπορεί να σε ανακαλύψει κανείς, δεν θα μπορεί κανείς να δει το σκοτάδι και το κενό που κρύβεις επιμελώς κάτω από την γυαλιστερή επιφάνειά σου. Ξέρω τι φοβάσαι... Πάνω από όλα φοβάσαι τον τρόμο που θα προκαλέσει η αποκάλυψη της ψυχής σου!»

Kοίτα με όταν σου μιλώ! Ακούς; Κοίταξέ με!!!

Σήκωσε το βλέμμα κι αντίκρισε το πρόσωπό του στον καθρέπτη. « Μη μιλάς άλλο εαυτέ μου, πάψε…», ψιθύρισε με πίκρα κι έβαλε ακόμη λίγο ουίσκι στο ποτήρι του.

πηγή