Θαρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας μια σκυτάλη;
Μη βλέπεις εμένα – μην κλαίς. Εσύ είσ’ η ελπίδα.
Άκου θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς και δε θα βγαίνουνε έτσι στην τύχη.
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απ’ έξω. Και τη δουλιά θα τη διαλέγουμε.
Δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου – θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό, λέξεις σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι – καταπίεση – μοναξιά – τιμή – κέρδος – εξευτελισμός,
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα – δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι απο μένα πολλά – τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα, ένα κρατάω καλά :
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία
Εκείνο που φοβάμαι πιό πολύ είναι μή γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουν τα ράματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις κι ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μή με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουν τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σ’ αυτά για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω μεγάλα κυάλια για να φέρω πιό κοντά τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος,
μη μέ πιάσουν στην κούραση παπάδες κι ακαδημαϊκοί και πουστέψω.
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που συνηθίζεις, όλα έτσι πάν, σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε την αργία περήφανοι για την ανεργία.
Έτσι είναι. Μας περιμένουν στη γωνιά καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ . . . τον φοβάμαι, το μυαλό μου δρασκελάει κι αυτόν
Αυτοί οι αλήτες φταίνε, δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
Μπορεί . . . έ; . . . μιάν άλλη μέρα
απ’ το "Ιδιώνυμο" της Κατερίνας Γώγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου