Το να μπορείς να ξέρεις,
να γνωρίζεις, να μαθαίνεις
είναι κάτι που παραμένει για πάντα.
Δεν είναι μέθη, έκσταση, πάθος αυτό
που νιώθω μέσα μου
που ήδη κυνηγά την νύχτα.
Δεν είναι σμάλτο,
μα κι ούτε η λάμψη κεριών
Που το πρωινό γκρίζο
την έδιωξε μακρυά
Μια φορά αν το νιώσεις,
παραμένει βαθιά μέσα στο αίμα.
Είναι δικό μου και υπάρχει
μόνο επειδή υπάρχεις εσύ.
Μην δροσίζεις πια το μέτωπο
στο παράθυρο
Έξω μια βαθιά ομίχλη απλώνεται.
Μια φορά αν το βρεις πραγματικά,
να μην αλλάξεις
ποτέ αυτό που πιστεύεις
Το παράπονο ενός πουλιού
αχ και το δικό μου φτέρωμα
μουσκεύει η βροχή
Πετώντας, ταξιδεύω στον κόσμο
Πετώντας, ταξιδεύω στον κόσμο
αερικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου