«Ἑταίραν ἐκκλησίαν ἡράσθητε»!...

Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου
καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Μακαριώτατε, Πανιερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι,

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς τελευταίας Ἐγκυκλίου σας (13 Μαΐου 2010) περὶ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα —ἀρχηγοῦ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἄρτι, ἀπὸ ἐσᾶς αὐθαιρέτως ἀνακηρυχθέντος, «ἁγίου ἐπισκόπου Ρώμης»— στὴν Κύπρο, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, καὶ περισσότερο καταθλιπτική, νοιώθουμε τὴν πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ ὀρφάνεια μας. Τὴν ὀρφάνεια ποὺ ἔχει προκαλέσει ἡ ἐγκατάλειψή μας ἀπὸ ἐσᾶς, τοὺς πνευματικοὺς πατέρες καὶ ποιμένες μας, οἱ ὁποῖοι «ἑταίραν ἐκκλησίαν ἡράσθητε», καὶ μὲ αὐτὴν συναναστρέφεσθε στὰ καπηλιὰ τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἀσχημονεῖτε στὰ χαμετυπεῖα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ χαίρεσθε στὰ χάνια τοῦ Συγκρητισμοῦ, ξελογιασμένοι μὲ τοὺς ἐξουσιαστικοὺς τρόπους καὶ τὶς διεστραμμένες συνήθειες τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐγκαταλείψατε τὴ σεμνὴ μάνα μας Ἁγία Ὀρθοδοξία, τὴν αὐθεντικὴ καὶ ἀκεραία πίστη τοῦ Χριστοῦ, κι ἐμᾶς τὰ πνευματικά σας τέκνα διασκορπίσατε στοὺς δρόμους τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἀπωλείας, ἐπίορκοι γινόμενοι στὴν διακονία ποὺ ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς σᾶς ἔταξε κι ἐσεῖς οἰκειοθελῶς καὶ ἐν πλήρῃ ἐλευθερίᾳ πάλαι ποτε ἀναλάβατε, ὁμολογώντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ δίδοντας φοβερὲς ὑποσχέσεις ὅτι θὰ τὴν διαφεντεύετε αὐθεντικὴ καὶ ἀκεραία. Τὰ περισσότερα τῶν τέκνων σας, ἐξ αἰτίας σας ἀπληροφόρητα ἢ παραπληροφορημένα, ἀδιαφοροῦν. Πολλὰ παραπλανημένα ἀκολουθοῦν τὸ ἄσωτο παράδειγμά σας. Μερικὰ ταπεινὰ καὶ καταφρονεμένα, ἀλλά γρηγοροῦντα, διαμαρτυρόμεθα... Αἰσθανόμαστε, λοιπόν, τὴν ἀνάγκη μὲ παράπονο καὶ πικρία καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση νὰ σᾶς ἀποστείλουμε τὴν παροῦσα ἀνοικτὴ ἐπιστολή μας, ἐνεργώντας μάλιστα κατὰ τὴ διδασκαλία, τὶς ὑποδείξεις καὶ τὶς προτροπὲς ἐνίων ἐξ ὑμῶν: λ.χ. τοῦ Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ Κυρηνείας κ. Παύλου.

Περιμέναμε ἀπὸ ἐσᾶς, Μακαριώτατε καὶ Πανιερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι, τὴν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὁριζομένη ἁγιοπατερικὴ συμπεριφορὰ τῶν ποιμένων. Λόγο θεολογικὸ καὶ νήφοντα, νουθεσία πατερικὴ καὶ πειστική, μέριμνα ποιμαντικὴ καὶ παραμυθητική, καὶ πολλὴ-μεγίστη τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη σας. Ὥστε ἀναγνωρίζοντας τὸ εὔλογο καὶ καθ’ ὅλα νόμιμο ἐνδιαφέρον μας καὶ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά μας, μὲ τεκμηριωμένη ἐπιχειρηματολογία —ἑδραζομένη στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὴν ἱερὰ Παράδοση— νὰ μᾶς ἐξηγήσετε τὶς ἕωλες ἐνέργειές σας καὶ νὰ μᾶς πείσετε, ἂν σφάλλουμε. Μὲ ὑπομονὴ νὰ ἀναιρέσετε τὴν ἀνησυχία μας γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας μας ὑπὸ τὴν διαποίμανσή σας καὶ μὲ κατανόηση νὰ καταστείλετε τὴν ἀγωνία μας γιὰ τὴν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Νὰ μᾶς ἀποδείξετε ὅτι βρίσκεσθε ἀκόμη ἐν Χριστῷ, ὅτι ἐνεργεῖτε κατὰ Χριστόν, ὀρθοτομώντας τὸν λόγο τῆς ἀληθείας Του καὶ ὄχι καινοτομώντας τὶς προσωπικὲς κακοδοξίες σας. Νὰ μᾶς πείσετε ὅτι μποροῦμε νὰ σᾶς ἔχουμε ἀκόμη ἐμπιστοσύνη!...

Ἀντ’ αὐτοῦ —δίκην ἀγροίκου καὶ ἀστοιχείωτου χωροφύλακα ὁλοκληρωτικῆς σατραπείας— μᾶς ἀπειλεῖτε, ἀσκώντας ἐναντίον μας πνευματικὴ τρομοκρατία καὶ ψυχικὸ καταναγμασμὸ καὶ ὑποκινώντας τὴν βίαιη κρατικὴ καταστολή, μὲ μοναδικὸ ἐπιχείρημά σας ὅτι εἶστε ἡ «διοικοῦσα ἐκκλησία» καὶ ὅλοι ἐμεῖς —ὡς ὑποτελεῖς τῆς σατραπείας σας— ὀφείλουμε δουλόφρονα ὑποταγὴ καὶ ἀδιάκριτη ὑπακοή!... Καὶ μάλιστα ἀπευθύνετε αὐτὴ τὴν ὕβρι κατὰ Ἐκείνου ποὺ ἔπλασε τὸ πλάσμα Του ἀποτυπώντας τὴν εἰκόνα Του στὸ πρόσωπό μας καὶ παραχωρώντας μας τὴν ὑψίστη δωρεὰ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ αὐτεξουσίου μας, τάλαντο ποὺ ὁ Δημιουργός μας ὅρισε νὰ καλλιεργοῦμε καὶ ἐπαυξάνουμε, ἀποδεχόμενοι τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ἀλλὰ ἐσεῖς στανικῶς καὶ συστηματικῶς ἐπιμένετε νὰ μᾶς τὸ ὑπεξαιρεῖτε, ἀκυρώνοντας τὴ δωρεά Του καὶ ἀκριβῶς ἀπομακρύνοντάς μας ἀπὸ Αὐτὸν, τὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ τὸ θέλημά Του!...

Ἀλλά, Μακαριώτατε, σὲ ποιό Πατερικὸ ἢ θεολογικὸ σύγγραμμα διαβάσατε ὅτι ἀπὸ μόνη της ἡ «διοικοῦσα ἐκκλησία» εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Δὲν γνωρίζετε ἀκόμη κι αὐτὴ τὴ στοιχειώδη θεολογία, ποὺ διδάσκεται ὁ πρωτοετὴς φοιτητὴς τῆς θεολογικῆς Σχολῆς, καὶ θέλετε νὰ παριστάνετε τοὺς ἀρχιερεῖς; Ὅταν ὁ Ἀρχιερέας δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ὅταν καταπατεῖ αὐθαιρέτως, ἐξουσιαστικὰ καὶ ἀποδεδειγμένα τὴν ἱερὰ Παράδοση, τότε, ἀλήθεια, πόσο ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Καὶ οἱ ἐπίσκοποι ποὺ μετέρχονται τὰ εἰρημένα ἢ συναινοῦν ἢ σιωποῦν στὴν διάπραξή τους, πῶς θὰ τοὺς ἀποκαλέσουμε; Ποιμένες τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ ἢ προβατόσχημους λύκους καὶ σφετεριστὲς τῶν ἀρχιερατικῶν ἀξιωμάτων ποὺ κατέχουν μὲν τυπικά, ἀλλὰ δὲν τὰ τιμοῦν κατὰ τὴν ἐντολή Του;

Καὶ γιὰ νὰ μὴν σᾶς ἀφήσουμε περιθώριο νὰ ἀμφισβητήσετε τὰ αὐτονόητα, Μακαριώτατε, σᾶς παραθέτουμε ὅσα εἶπε —συμφωνώντας διὰ τῶν λόγων κατὰ πάντα μὲ τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας— ὁ Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος, τὰ ὁποῖα σᾶς ἐκθέτουν ὡς θεολόγο ἀνεπανόρθωτα: «Ἡ πίστη, λοιπόν, πολλὲς φορὲς προδόθηκε ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ ἀπὸ Συνόδους... Τὴν Ἐκκλησία μας δὲν τὴν ἀποτελοῦν μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι. Τὴν ἀποτελοῦμε ὅλοι. Καθένας ἀπὸ σᾶς τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ μᾶς ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς διαφυλάξεως τῆς Παραδόσεως. Δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπακούσουμε, νὰ δεχθοῦμε διδασκαλία ἀλλότρια ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων. Δηλαδὴ [καταλήγει ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ], ἐὰν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐγὼ τώρα λέγω εἶναι λάθος, ὀφείλετε νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ μὲ ἀπορρίψετε».

Ἐκκλησία, Μακαριώτατε, εἶναι τὸ σύνολο τῶν μελῶν της, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ποὺ βρίσκονται ἐν Χριστῷ, ζοῦν κατὰ Χριστόν, εἶναι ἑνωμένοι διὰ τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς Ἁγίους ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά τους καὶ ἐλπίζουν στὴ σωτηρία τους διὰ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πρεσβύτεροι διακονοῦν τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐπίσκοποι ἐπιπλέον διαφυλάσσουν τὴν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα-ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ἐν τῇ ἀληθείᾳ Του. Ὑπ’ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις ὑφίσταται ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ «διοικοῦσα ἐκκλησία» διαχειρίζεται τὰ τῆς Ἐκκλησίας διοικητικὰ πράγματα καὶ ἐν γνώσει τοῦ λαοῦ, καὶ σὲ καμμία περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ ἐξουσιαστικὸ μηχανισμό, ἐνῶ ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι ἐξουσιαστής, ἀλλὰ πατέρας καὶ ποιμένας. Νὰ σᾶς θυμήσουμε τί ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐσᾶς τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ὑποτίθεται πὼς ὑπηρετεῖτε, γιατὶ φαίνεται πὼς τὸ λησμονήσατε: «ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ΄ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδ' ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (1Πετρ. 5, 2-3). Ἂν εἴχατε αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν σας καὶ μέσα στὴν ψυχή σας, Μακαριώτατε, ἐσεῖς ὁ πατέρας καὶ ποιμένας ἀμφοτέρων, δὲν θὰ προτρέπατε χριστιανοὺς ἀστυνομικοὺς τῆς Κύπρου, τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο, νὰ χρησιμοποιήσουν περισσότερη βία κατὰ εἰρηνικῶς προσευχομένων χριστιανῶν, ὠθώντας τους νὰ γίνουν γενίτσαροι κατὰ τῶν ἀδελφῶν τους. Κι εὐτυχῶς ποὺ ἐλάχιστοι σᾶς ἄκουσαν, σοφότεροι ὄντες ἀπὸ ἐσᾶς.

Ἔχετε υἱοθετήσει στὴν πράξη, ἐσεῖς Μακαριώτατε καί τινες ἐκ τῶν Ἱεραρχῶν, τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς τῆς βατικάνειας σατραπείας, τὸ ὁποῖο καλλιεργεῖ: τὴν ἐγωπάθεια, τὴν ἀλαζονεία, τὴν ἑωσφορικὴ οἴηση, ποὺ καθιστᾶ ἑαυτοὺς «θεούς», ὄχι κατὰ χάριν ὅπως ὁ Θεὸς ὅρισε, ἀλλὰ διὰ σφετερισμοῦ καὶ ἀνταρσίας· ἐπίσης, τὴν ἐκκοσμίκευση, ποὺ καθιστᾶ τὸν ποιμένα μάνατζερ κερδοσκοπικῶν δραστηριοτήτων καὶ ποὺ ἐμπορεύεται ἀκόμη τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεως, ποὺ μεταλλάσσει τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη σὲ σκαιότητα, ἐπιβολή, πνευματικὴ τρομοκρατία καὶ ψυχικὸ καταναγκασμὸ ἐπὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν καὶ πολλῶν ἄλλων ἀκόμη, εἶναι τουλάχιστον ἐμπαιγμὸς καὶ παραπλάνηση νὰ ἰσχυρίζεσθε κομπορημονοῦντες καὶ κορδακιζόμενοι ὅτι δὲν ἔχετε παραχωρήσει τίποτε ἀπὸ τὰ ἅγια Δόγματα καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Ἔχετε παραχωρήσει τὰ πάντα, καὶ πρὶν ἀπ’ ὅλα τὶς ψυχές σας καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή σας στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα σας καὶ οἱ συμπεριφορές σας καὶ οἱ σχέσεις σας πασιδήλως μαρτυροῦν περὶ αὐτοῦ, ἡ δὲ διεστραμμένη ἐπίκλησή σας στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» σᾶς αὐτοδιαψεύδει. Διότι ἡ ὑποδεικνυομένη ἀπὸ Ἐκεῖνον ἑνότητα ἐννοεῖται ἐν τῇ ἀληθείᾳ του, στὴν ὁποία μοναδικῶς ἐν Χριστῷ συνυπάρχουν: ἀλήθεια καὶ ἀγάπη καὶ εἰρήνη καὶ ἑνότητα, ἀποκλειομένης τῆς ὑπάρξεως τούτων μεμονωμένως ἢ ἐν συνόλῳ ἐκτὸς τῆς ἀληθείας Του, ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως τηρεῖται στὴν ἱερὰ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του, ὅπως θεολογεῖται ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες μας, ὅπως θεσμοθετεῖται ἀπὸ τὶς ἁγίες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅπως νομοθετεῖται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες.

Τοῦ αἱρετικοῦ σας ξεπεσμοῦ ἀπότοκο εἶναι, ἄλλωστε, τὸ γεγονὸς ὅτι, προκειμένου —μὲ τὴν κατόπιν προσκλήσεώς σας ἔλευσή του στὴν ἁγιοτόκο καὶ πολύπαθη Κύπρο— νὰ δώσετε γῆν καὶ ὕδωρ τοῦ ἐξουνιτισμοῦ σας στὸν Καίσαρα τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἐκλεκτοῦ τῶν παγκοσμιοκρατῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, δὲν διστάσατε —ἐκ συστήματος, συνηθείας καὶ ἐπαγγέλματος— νὰ κερδοσκοπήσετε σπεκουλάροντας ἀκόμη καὶ ἐπὶ τῶν ἱερῶν ἐθνικῶν θεμάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κύπρου, ἐπὶ τῆς τριανταεξάχρονης τουρκικῆς κατοχῆς τοῦ 40% τῆς νήσου, μὲ μίαν ἀνενδοίαστη καὶ διαρκῶς μεταβαλλόμενη ἐπὶ τὰ χείρω ἐπιχειρηματολογία, περὶ δῆθεν ὑποστηρίξεώς του ἐξ ἑνὸς διαχρονικῶς ἐχθροῦ καὶ ὀλετῆρος τῆς Ρωμηοσύνης, ἐξ ἑνὸς παγκοσμίως ἀναξιόπιστου κρατικοῦ ἀρχηγοῦ ποὺ προστατεύει τοὺς παιδεραστὲς κι ἑνὸς διεθνῶς δακτυλοδεικτούμενου ἔκφυλου καὶ διαστροφικοῦ θεοκρατικοῦ μορφώματος!...

Ἀλίμονο, Μακαριώτατε, Πανιερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι, συνειδητοποιοῦμε πλέον σαφῶς ὅτι δὲν μποροῦμε πλέον νὰ ἐμπιστευόμαστε τοὺς Ποιμένες μας, ὅτι πρέπει νὰ διαχειριστοῦμε τὴν πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ ὀρφάνεια μας καὶ ἐγκατάλειψή μας ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ «ἀντι-οἰκουμενιστὲς» ποιμένες, μὲ μόνη μας ἀπαντοχὴ ἀλλὰ καὶ λυτρωτικὴ ἐλπίδα τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γένοιτο, Κύριε. Ἀμήν.

Θεσσαλονίκη, 17 Μαΐου 2010

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης