Άλλον γέροντα μέτοχον του θείου φόβου και εργάτην της αρετής γνήσιον, μας περιέγραψαν τον μακαριστόν Γερο-Αγαθάγγελον, τον παλαιόν, ο οποίος και τον θάνατόν του προέβλεψεν ακριβέστατα. Ο γέρων αυτός είχε φιλίαν με τον επίσης ευλαβέστατον Γερο-Μελέτιον, ο οποίος έζησεν εις την καλύβην του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου· ενάρετος και αυτός με πλήρη φόβον Θεού, ετίμησεν επαξίως την μοναχικήν κλήσιν και ιδιότητα, εις όλην του την ζωήν. Κάποτε διά τινα ασήμαντον αιτίαν εμειώθη η μεταξύ των φιλία και στενή επαφή, δι΄ αρκετόν δε διάστημα δεν εδείκνυον τον πρώτον ζήλον της τόσης μεταξύ των πνευματικής αγάπης.
Μίαν ημέραν μετά το γεύμα εκάλεσε τον υποτακτικόν του ο Γερο-Αγαθάγγελος και του λέγει: «Άφησε, παιδί μου, την εργασίαν σου και πήγαινε φώναξε τον Γερο-Μελέτιον να έλθη να τον ιδώ να συγχωρηθώμεν διότι θα πεθάνω σήμερα». Όντως υπήγεν ο υποτακτικός, κατά τον λόγον του γέροντός του και εκάλεσε τον Γερο-Μελέτιον, ο οποίος έσπευσεν αμέσως να συνάντηση τον γέροντα. Αφού αντήλλαξαν τον εν Χριστώ ασπασμόν, χαρούμενοι ωμίλησαν επ΄ αρκετόν, γεφυρώνοντες ούτω το μικρόν χάσμα του παρελθόντος. Όταν εξήλθε ο Γερο-Μελέτιος διά να φύγη, εύρε εις τον κήπον τον μαθητήν του γέροντος και του λέγει επιτακτικώς: «Άφησε, παιδί μου, την εργασίαν σου και πήγαινε στον γέροντά σου να πάρης την ευχήν του, διότι φεύγει και αν αργήσης δεν θα τον προλάβης». Όντως επήγεν ο υποτακτικός και μόλις του έδωκε την ευχήν και την συγχώρησιν ο γέρων, χαμογελών είπε: «Φεύγω, παιδί μου, στον Χριστόν μας που πόθησα από την νεαράν μου ηλικίαν και πρόσεχε την ζωήν σου, να έχης πάντοτε τον φόβον του Θεού». Μετά την τελευταίαν αυτήν συμβουλήν προς τον μαθητήν του, παρέδωκεν εν ειρήνη το πνεύμα του εις τον Κύριον, ως ακριβώς είχε προβλέψει. Έμενον δε αυτοί οι μακάριοι εις την μικράν άνευ ναϊδρίου καλύβην, άνωθεν της πηγής του Ιακώβου.
Γέροντος Ιωσήφ, Οσίων Μορφών Αναμνήσεις, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 4, β’ Έκδοσις, Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, 2003
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου