Ότι η απόχρωση του φόντου τοποθετείται πλέον στον κοινό καμβά της κάθε μέρας μας ανάλογα με τα χρωματικά γούστα αυτοδίδακτων και αφηρημένων ζωγράφων, που βρίσκονται στο απόγειο της δημιουργίας τους καθημερινώς 8-9 μμ, είναι κάτι και ο πιο αδαής από τέχνη γνωρίζει.
Η μάνα μου για παράδειγμα.
Που η σχέση της με τη ζωγραφική, περιορίζεται στην αναγνώριση των χρωμάτων. Αυτά μόνο θα κρατήσει ακόμα και μπροστά στο μεγαλύτερο αριστούργημα, ακόμα και μπροστά στο μεγαλύτερο τερατούργημα. Αυτά μόνο θα θυμάται όσο κι αν ο ζωγράφος της αναλύσει το θέμα, την τεχνική και το κρυμμένο νόημα πίσω από τις αποχρώσεις, όση ώρα σκυμμένη και σκεφτική θα προετοιμάζει τα ονειρεμένα γεμιστά της.
Αλλά επειδή ακόμα και γι΄αυτούς που δεν γνωρίζουν πολλά, η τέχνη και κυρίως αυτός ο κοινός καμβάς, ασυναίσθητα είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό, θεωρούν υποχρέωσή τους να μοιραστούν την κάθε σχετική τους εμπειρία. Να μεταφέρουν και του σημερινού καμβά το κεντρικό το χρώμα, κυρίως σε κάποιους άλλους φιλότεχνους αδαείς σαν εμένα, που σίγουροι ότι δεν είναι η απόχρωση το ουσιαστικό, παρακολουθούν τις επεξηγήσεις των καλλιτεχνών προσηλωμένοι, ήσυχοι ότι τα γεμιστά μπορούν να περιμένουν.
Σε τίποτα άλλο δεν μπορώ να αποδώσω εκείνο το καθημερινό τηλεφώνημα, πάντα στις εννιά και κάτι, με το που θα κλείσουν τα φώτα των γκαλερί.
Οι ερωτήσεις γνωστές και διατυπωμένες με την ίδια ακριβώς σειρά, τις ίδιες πάντα λέξεις.
"Το είδες;.." "Τον άκουσες;..." "Έτσι πιστεύεις;..."
Κι εκεί που κι απόψε απαντώ μηχανικά, περιμένοντας να περάσει το πεντάλεπτο περί τέχνης, το δεκάλεπτο αφιερωμένο στα γεμιστά και να καταπιαστούμε μ΄ εκείνη την άλλη επικαιρότητα, παντός καιρού κι ανεξαρτήτως τάσεων και καλλιτεχνικών ρευμάτων της κάθε μάνας, που δυστυχώς κανένας καλλιτέχνης δεν θα κατορθώσει ποτέ να σβήσει από τον καμβά, εκεί που είμαι έτοιμη να απαντήσω κι απόψε σ΄εκείνη την κλασσική αγωνία "Τι θα φάτε αύριο;...." και υπομονετικά να λάβω για χιλιοστή φορά τις απαραίτητες λεπτομερείς οδηγίες για το πως ακριβώς θα το φτιάξω, η σύγχρονη τέχνη επιστρέφει. Αφοπλιστική. Με μια καινούργια ερώτηση, εκτός προγράμματος. Εκδικητική. Για όλους τους ημιμαθείς σαν εμένα, που απασχολημένη να μετρώ τη συλλογή εισιτηρίων μου από μουσεία τέχνης σ΄ολόκληρο τον κόσμο, ξέχασα ότι ζωγραφική χωρίς κρυμμένο νόημα πιθανόν και να υπάρχει, χωρίς χρώμα όχι.
"Πως θα τη βγάλετε αύριο;....."
"Με μαύρο ίσως;......"πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου