Λίγο πριν τα μεσάνυχτα…..

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα…..
«Σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μην κλάψω – σιγά μη φοβηθώ..»
Αυτό ακούω στο ράδιο ….
Τι μεγάλη αντίφαση ύστερα από δυο εξομολογήσεις ψυχής των παιδιών μου, που νωρίτερα είχαν διαδραματιστεί.
Η ντουντούκα καλούσε την απαραίτητη συμμετοχή μας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και σου έδινε την αίσθηση βαριάς ατμόσφαιρας – όμοιας μ΄αυτές σε κάποιες Ελληνικές ταινίες στα χρόνια της Κατοχής.
Αυτό πυροδότησε την αγανάκτηση της κόρης μου… άνοιξε την ψυχή της και είδα τον φόβο, την απογοήτευση, το θυμό, την απορία….
«Μου στερούν το δικαίωμα να ονειρευτώ» μου είπε…
«Πως μπορώ να κάνω οικογένεια, παιδιά… δεν μου αρέσει αυτή η ζωή…που μου τάζει ένα αύριο τόσο αβέβαιο… τόσο στερημένο»....

Δεν πρόλαβα να στεγνώσω τα δάκρυά της… καταπίνοντας τα δικά μου…ήρθε ο γιος…
Από το πρωϊ στη δουλειά να τελειώνει 9 η ώρα το βράδυ περιμένοντας τον πελάτη με το «τουφέκι».
Ποια θα έπρεπε να είναι η αμοιβή της μη εκπληρωμένης προσμονής….. για να είναι δίκαια αμοιβή?
«Μου’ ρχεται αύριο να πάω να τα σπάσω όλα»….
Εδώ μου’ ρχεται εμένα…θέλω να πω και στους δυο…
Να τους πω «ελάτε …. Πάμε όλοι μαζί.. αύριο δεν δουλεύει κανείς… κανείς δεν χάνει την επόμενη τη δουλειά του γιατί υπερασπίστηκε το δίκιο του…..».
Όμως το ξέρουμε όλοι πως δεν θα γίνει έτσι….
Λέω… εγώ παιδιά θα πάω αύριο και για σας…..
Τηλεφωνώ στον Προϊστάμενο….
- Αύριο θα απεργήσω….
- ΓΙΑΤΙ ????? ρωτάει.
- Γιατί δεν πάει άλλο….. πνίγηκα… θέλω να το φωνάξω…. Να αντιδράσω… να κάνω κάτι….
- Δεν χτυπάς αυτούς… χτυπάς εμένα.. θα έρθεις γιατί εγώ είμαι μόνος και η δουλειά μου πρέπει να γίνει….
- Θα έρθω αλλά θα φύγω στις 11…. Γιατί ο στόχος όντως δεν είσαι εσύ…..
Ή μήπως είσαι και εσύ…. Άλλη διάμετρος πιο μακρινή του ίδιου στόχου….
Γιατί αν δεν ήσουν θα κατέβαινες μαζί μου….
Ξέρεις πόσο θα το γούσταρα….
Αυτό που ολημερίς προσπαθείς με το γραπτό σου λόγο … να με πείσεις ότι μπορείς να το κάνεις πράξη…..
Σ’ αυτή τη μεγάλη πόλη η αγάπη έχει χαθεί….
Η αγάπη για τον ΑΝΘΡΩΠΟ….. έγινε αγάπη για το ΧΡΗΜΑ… για την ΕΞΟΥΣΙΑ….
Λίγοι κατάφεραν να μας κοιμίσουν και να κάνουν υπόδουλους….κατευθυνόμενα «ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ με ΨΥΧΙΚΟ ΜΑΛΑΚΟΜΠΟΥΚΩΜΑ»….ταγμένα να υπηρετούν πιστά τους βασανιστές τους….
«Σύνδρομο Στοκχόλμης» θαρρώ θυμίζει…..
Εικόνες … ήχοι … σα φαντάσματα μας τρομοκρατούν….
-βία, αίμα, εξεγέρσεις, τρομοκράτες, πόλεμοι, εκρήξεις, συμμορίες, Οργανώσεις, Στοές, Λέσχες, ανέχεια, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες, ιοί, εμβόλια………
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες με τους φόβους, που μας μπολιάσατε….. και τρέμουμε τον ίσκιο μας…..
Πόση ακόμη κοροϊδία βρε παιδιά?
Πόσο ακόμα υπομονή να κάνεις και για ποιο λόγο ?
Για να περνάνε αυτοί καλύτερα?
Οι φασισμοί ξεκινάν μέσα από την ίδια μας την οικογένεια….. μεγαλώνουν μικρούς ή μεγάλους φασίστες και παραπονούμενους…… εκτροφείς να απαρνούνται τη συμμετοχή τους σ΄ αυτό το αποσαθρωμένο σύστημα… που οι ίδιοι δημιουργούν….
Βαρέθηκα να σας ακούω όλους….
Ο καθένας σας θέλει να πείσει για τη δική του
-ανωτερότητα
- μοναδικότητα
- αυθεντία…
Πώς να συννενοηθούμε που ο καθένας μας είναι στον κόσμο του?
Ο καθένας λέει τα δικά του….
Και η μόνη αγωνία του είναι να … πείσει.
«Πάμε να φύγουμε με ένα καράβι τρελό σαπιοκάραβο» λέει ο Παπακωνσταντίνου….
Και πάλι όμως μαζί σου θα΄ρθουνε…. Και ξέρεις γιατί???
Γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να βλέπεις τα σημάδια του «Εσταυρωμένου»…. Και να νοιώθεις λατρεία για τον πόνο, το βασανισμό… τη θυσία…..
Μη που πεις πως βλασφημώ…. Γιατί θεωρώ μεγαλύτερη βλασφημία να φοβάσαι να πεις πως είσαι χαρούμενος…ευτυχισμένος….
Τον πόνο τον βγάζεις πιο εύκολα γιατί όλοι νοιώθουν καλύτεροί σου… έτοιμοι να σου συμπαρασταθούν….
Στη χαρά όμως…… τι γίνεται.. για σκέψου….
Μας κάνανε ατομιστές….μας κρύβουν επιμελώς τη χαρά της προσφοράς, της αγάπης .. του να είσαι άνθρωπος……
Θα κατέβεις σ’αυτή την πορεία… άραγε κι αν κατέβεις τι θα απαιτήσεις?
Εγώ πάντως αυτή τη φορά . …θα κατέβω για να φωνάξω:
«Ας δουλέψουμε όλοι με τον εαυτό μας….ας βρούμε το διακόπτη του ανθρωποειδούς που μας εμφυτεύσανε και ας το καταστρέψουμε…….
Ύστερα σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας πράξουμε».

πηγή