Πάσχα στον τόπο της σκόνης και των στίχων

[…]

Κάτω Ιταλία

Άγιος Ιωάννης ο Θεριστής…

ένα παλιό μοναστήρι του 11ου αιώνα.

Οι τελευταίοι μοναχοί (Λατίνοι) το εγκατέλειψαν πριν από τριακόσια χρόνια.

Τέσσερις τοίχοι με σκεπή και δύο παράθυρα, που όμως ήταν ανοιχτά. Ούτε παντζούρια ούτε τζάμια… Με μια πρόχειρη άδεια από την κοινότητα αρχικά, ένας καλόγερος αποφάσισε να μείνει σ’ ένα μικρό σπιτάκι μέσα στον περίβολο της πάλαι ποτέ μονής. Μέσα σ’ έναν μήνα η κοινότητα του χωριού βοήθησε να δημιουργηθούν και οι πρώτες στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που φαίνεται πως φάνταζε στα μάτια των ανθρώπων εκεί από τρελός μέχρι άγιος… Έβαλαν και τηλέφωνο, αλλά για νερό και ρεύμα ακόμη ούτε λόγος…

[…]

Μέσα στο σκοτάδι του βουνού, στην απόλυτη ερημιά, σ’ έναν δρόμο χωμάτινο ανάμεσα στις ελιές, που τον περνούσες μόνο για να πας στο μοναστήρι, ξαφνικά μπροστά σου μια μικρή φλόγα σ’ ένα καντήλι με λάδι φώτιζε την Παναγία με τον Χριστό στην αγκαλιά της κι ένα γλυκό, πολύ γλυκό φως πλημμύριζε την πλαγιά και την καρδιά του καθενός. Λένε ακόμη πως η φλογίτσα αυτή είχε μέσα της τις προσευχές και τα βήματα του καλόγερου που τ’ άναβε μέσα στη νύχτα και τους καημούς, τους πόνους και τους έρωτες των ανθρώπων από το χωριό που έφερναν το λάδι στο μοναστήρι και νοιάζονταν τον καλόγερο.

[…]

Μέσα σε τρία χρόνια το μοναστήρι είχε μεταβληθεί σ’ έναν τόπο γεμάτο ζωντάνια και φως. Ήρθε και το νερό από το βουνό. Κήπος, περιβολάκια, ακόμη και μια λίμνη με πέστροφες. Τρία κελιά, κουζίνα, αυλή, βιβλιοθήκη και η εκκλησία με εικόνες και Αγία Τράπεζα μέσα στα ερείπια. Για ηλεκτρικό δεν υπήρχε καν η σκέψη. Ανάμεσα σε φθαρμένες τοιχογραφίες που τις χάιδευε ο ήλιος και η βροχή, καθισμένοι σε πέτρες από την παλιά τοιχοποιΐα ριγμένες από τους αιώνες καταγής, άλλοτε στο φως της ημέρας κι άλλοτε πάλι στο φως των κεριών, περνούσαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα μέχρι το Πάσχα, τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας ανάμεσα στο βουνό και τη ψυχή μας, ψάλοντας και ζωγραφίζοντας ή συζητώντας με τον καλόγερο για τους καημούς και τα βάσανα της ζωής. Τρώγαμε λιτά και περιμέναμε τη χαρά της Ανάστασης το Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα, όπου ανάβαμε όλα τα κεριά και θα κάναμε την πιο λαμπρή Λειτουργία του κόσμου.

Κι έπειτα, το πρωί της Κυριακής στο μεγάλο πάρκο, δίπλα στο ποτάμι του χωριού, στήναμε το πιο μεγάλο γλέντι με σούβλες, τραγούδια και χορούς από την Ελλάδα, την Ιταλία και τον Παράδεισο…

[...]

Κείμενο & εικόνα Αγίου Ιωάννου Θεριστού: Κώστας Κωνσταντάτος