Τέσσερις είναι οι βασικές αιτίες του χρέους της αγάπης προς τον πλησίον:
Πρώτον, όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ίδια φύση. Το ν’ αγαπάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο είναι τόσο φυσικό, ώστε εκείνος που θα έπαυε να αισθάνεται αγάπη προς τον πλησίον, θα έπαυε και να είναι άνθρωπος.
Δεύτερον, όλοι μας είμαστε πλασμένοι σύμφωνα με την εικόνα του Θεού. Δεν μπορούμε, λοιπόν, ν’ αγαπάμε το Θεό και να μην αγαπάμε τον πλησίον μας. Ακριβώς αυτό μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αν κάποιος πει, “Αγαπώ το Θεό”, μισεί όμως τον αδερφό του, είναι ψεύτης. Γιατί, πραγματικά, αυτός που δεν αγαπάει τον αδερφό του, τον οποίο βλέπει, πώς μπορεί ν’ αγαπάει το Θεό, τον οποίο δεν βλέπει; Αυτή την εντολή μας έδωσε ο Χριστός: Όποιος αγαπάει τον Θεό, πρέπει ν’ αγαπάει και τον αδερφό του».
Τρίτον, όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί είμαστε, όπως έχουμε ξαναπεί, μέλη του σώματος του Χριστού, όλοι αναγεννηθήκαμε με το ίδιο Βάπτισμα, όλοι κοινωνούμε το ίδιο Σώμα και το ίδιο Αίμα του Κυρίου, όλοι έχουμε τα χαρίσματα του ίδιου Αγίου Πνεύματος.
Τέταρτον, ο Θεός είναι αγάπη. Και αφού όλα στον κόσμο ζουν μέσα στο Θεό, όλα ζουν μέσα στην αγάπη. Όπου, λοιπόν, δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αληθινή ζωή. Και όποιος δεν αγαπάει, δεν έχει γνωρίσει το Θεό, που είναι η ζωή. Όποιος, απεναντίας, αγαπάει, και το Θεό έχει γνωρίσει και μέσα στο Θεό ζει, όπως και ο Θεός μέσα σ’ αυτόν.
Πρέπει ο χριστιανός ν’ αγαπάει τους αμαρτωλούς;
Και βέβαια πρέπει να τους αγαπάει, όσο βαριά κι αν είναι τα αμαρτήματά τους. Παρά την αμαρτωλότητά τους, δεν παύουν να είναι αδερφοί μας με τη δυνατότητα της μετάνοιας και της διορθώσεως. Μήπως ξέρει κανείς μας ποιός θα μπει στη βασιλεία των ουρανών και ποιός όχι; Μήπως αποκλείεται ο αμαρτωλός να μετανοήσει έγκαιρα και να σωθεί, ενώ ο ενάρετος να αμαρτήσει βαριά λίγο πριν πεθάνει και να κολαστεί; Το δικό μας χρέος είναι ν’ αγαπάμε ακόμα και τους πιό κακούς ανθρώπους ως παιδιά του ουράνιου Πατέρα και ως αδέρφια μας εξαγορασμένα με το πανάγιο Αίμα του Χριστού.
«Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό», λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος, «γιατί όλοι είμαστε ένοχοι. Αν τον αποστέργεις για χάρη του θελήματος του Θεού, κλάψε γι’ αυτόν. Και γιατί τον μισείς; Μίσησε τις αμαρτίες του και προσευχήσου γι’ αυτόν. Έτσι θα μοιάσεις στο Χριστό, που δεν αγανακτούσε με τους αμαρτωλούς, αλλά προσευχόταν γι’ αυτούς. Δεν βλέπεις πώς έκλαψε για την Ιερουσαλήμ; Όταν πλησίασε, λέει το Ευαγγέλιο, και είδε την πόλη έκλαψε γι’ αυτήν. Σε πολλά πράγματα μας εξαπατάει κι εμάς ο διάβολος. Γιατί, λοιπόν, να μισούμε τον άνθρωπο που, όπως κι εμείς, εξαπατήθηκε από το διάβολο; Γιατί μισείς τον αμαρτωλό, άνθρωπε μου; Μήπως επειδή δεν είναι ενάρετος σαν κι εσένα; Και πού είναι η αρετή σου, αφού δεν έχεις αγάπη; Γιατί, αντί να κλαις γι’ αυτόν, τον κατατρέχεις; Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που από άγνοια, αν και θεωρούνται διακριτικοί, οργίζονται για τις πράξεις των αμαρτωλών».
(Γέροντος Ευστρατίου, «Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου