Μοναδική η πορεία μας,
μοναχική
Και η δορά της θάλασσας
ενιαία
Χωρίς αλλαγή μονόχρωμη
γαλάζια
Πώς να μη νοιώσεις μοναξιά
βαδίζοντας τη μονοτονία της
Βγαίνοντας απ' το δρόμο
βλέπουμε τον προορισμό του
Η απόσταση γίνεται ανάγκη
για να απολαύσουμε τις εκρήξεις
των καινοφανών
Να θρηνήσουμε το τέλος
των ερυθρών γιγάντων
Φως χρειάζεται το ταξίδι μας
Αλλιώς οι εικόνες θα παγώσουν
Και το όνειρο η αγάπη
Να μην μας κατατρέχουν, τη νύχτα
εφιάλτες
Συσσωρεύεται το νερό
σταγόνα τη σταγόνα
στις πέτρινες σπηλιές
Κι αναβλύζει η πηγή
στον βράχο
Θησαυρίζει στάλα - στάλα
Η συμπόρευση
με τον πόνο τον αλλότριο
την καλοσύνη
και αναβλύζει η αγάπη
στο στήθος μας
Σωτήρια ασπίδα μας,
η αλληλεγγύη
Το κεφάλι της μοναξιάς,
ο σύντροφος συνθλίβει
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου