Φύλλα με..

Σκόνταψα.
Πάνω στο ζαχαρί μαγικό χαλί του δωματίου.
Εκείνο που όταν μου λείπεις ανεβαίνω πάνω του.

Απόψε σε έψαξα μα ήσουν σε αίθουσα κινηματογράφου.
Εκείνες που σε κοροιδεύουν ότι βλέπεις την ζωή σου.
Η ζωή σου είναι εδώ. Εδώ που δεν ήρθες ποτέ.
Εδώ που είσαι πάντα.

Κάνω γαργάρες τον πλανήτη αυτή την νύχτα.
Γιατί πονάνε τα μπροστινά κάτω δόντια μου.
Δε με πειράζει η γεύση από το αίμα που φτύνω.
Με πειράζει που μοιάζω με άνθρωπο.

Λένε πως είμαι περίεργο πλάσμα.
Το κατάλαβες από την πρώτη στιγμή κι εσύ.
Τότε που με πρωτοάκουσες να γρατζουνάω,
με την πνευματική τερηδόνα,
ένα μικρόφωνο..

Ανοίγω μια εκπομπή κονσέρβα και στην κερνάω.
Αλμυρή σαν τα δακρυά μου όταν κοιτάζουν απέναντι.

Απόψε γράφω με μολύβι.
Έχεις καταπιεί σφαίρα με μολύβι από παιδικό βιβλιοπωλείο;
Σφαίρες που υπακούν σε γρανάζια.
Και γρανάζια που δεν υπακούν σε κανέναν.

Σαν τον αέρα έξω που κάνει κοπάνα από το νηπιαγωγείο.
Που χαρίζει τα κολατσιό του στην δασκάλα του.
Εκείνη που δεν πάτησε ποτέ στο προαύλιο.

Μοιάζω με τρελό, ειδικά σήμερα.
Φαίνεται κι από αυτά που γράφω που δεν έχουν καμιά συνέχεια.
Δε θέλω να έχουν συνέχεια.
Εσένα θέλω να έχουν.

Δεν είμαι διαφορετικός από τα δέντρα.
Και εγώ έχω ρίζες και ας είμαι σπόρος ακόμα.
Περιμένω να βρέξει για να ζήσω.

Γι αυτό φύλλα με..

ακρόνειρο