Επειδή...

Επειδή δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε κανενός είδους «επιστημονικού» αφελληνισμού της ιστορίας μας, κατά τις νόρμες των όποιων αγενεαλόγητων αγελέων παραχαρακτών της.

Επειδή ακόμα επιμένουμε να ανασαίνουμε συστοιχούντες νοερώς και ευήχως το της δορικτήτου ελευθερίας μελώδημα του Σολωμού· μιας και η «ελευθερία» στις μέρες διώκεται «ποινικώς» με ταμπελο-ανασκολοπίσεις δήθεν φασιστικής και συντηρητικής κόπιας.

Επειδή κοινώς δεν κιοτεύουμε να εναμβρυνώμεθα για τις ηρωϊκές μορφές των προγόνων μας και δεν λησμονούμε τα πάθη αλλά ούτε και τα λάθη του γένους μας· μιας και οι ήρωες μας δεν ήταν Transformers και Ράμπο, είχαν όμως εμποτισμένα στη σάρκα και τα οστά τους αξίες και ιδανικά.

Επειδή ακόμα γονατίζουμε μπροστά σε κείνα «τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά» και επιμένουμε να μην τα αποδώσουμε βορά στους ανθρωπόμορφους νέο-σκοταδιστές και σε όψιμους τιμητές της ιστορίας.

Επειδή ακόμα το γένος μας βιώνει στα τρίσβαθά του τις πληγές της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των Ελλήνων της Μικράς Ασίας· μιας και οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας δεν φύγανε με Liar Jet και πτήση VIP από Σμύρνη και Μουδανιά.

Επειδή ακόμα αρνούμαστε τα γλοιώδη φληναφήματα των «τεχνικών επιτροπών φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των λαών»· μιας και ανέκαθεν η συναδέλφωση λαών δεν στηρίζεται σε Μ.Ο.Ε. και εφιαλτικές Νεφελοκκοκυγίες «αδελφο-κουμπάρων».

Επειδή ακόμα γνωρίζουμε ότι για να απολαμβάνουμε τη φραπεδιά μας στα Da Capo και στις επίλοιπες λοιπές εσπερο-ειδείς ευρεσιτεχνίες της προοδευτικής μας μετεξέλιξης της νέο-γραικυλικο-κουλτούρας μας την οφείλουμε σε εκείνους που αγωνίστηκαν για κάτι παραπάνω από μια θέση στη super league της Pax Americana , για κάτι παραπάνω από τον καλοαναθρεμμένο αφεδρώνα τους· δήλον ότι τα μεταξωτά νεοταξικά βράκια θέλουν κι επιδέξιους ιστορικούς κώλους.

Επειδή ακόμα μνημονεύουμε Ηλία Βενέζη:

«Είπαμε στους Τούρκους:
»– Δεν έχουμε πια να μοιράσουμε τίποτα. Ας γίνουμε φίλοι.
»– Μας είπαν:
»– Πρέπει, πρώτα, να τα σβήσετε όλα. Έχετε μια κλεισμένη πόρτα στο Φανάρι. Τι τη θέλετε;

»Δεν άφηναν να κυκλοφορούν βιβλία ελληνικά που περιγράφανε την περιπέτεια του ελληνισμού. Απαγορεύανε στους συγγραφείς τους να επισκεφθούνε στη Μικρασία τον τόπο που γεννήθηκαν. Η ιστορία που διδάσκανε στα σχολειά τους έλεγε ό,τι ήθελε. Θέλαν να σβήσουμε κι απ' τη δική μας ιστορία την αλήθεια και τα παθήματά μας.

»Τους είπαμε:

»Επειδή ειλικρινά θέλουμε να συμφιλιωθούμε, αισθανόμαστε την ανάγκη να εξηγηθούμε μια για πάντα σ' αυτό το σημείο. Είμαστε ένας τόπος που η μοίρα του είναι να πληρώνει την κίνηση της ιστορίας με πόνο και αίμα. Απ' τους παλαιούς μας χρόνους έρχονται οι ενθυμήσεις, τα παραμύθια και τα δάκρυα. Οι μητέρες μας, για ν' αποκοιμίσουν τα παιδιά τους, δεν έχουν να τους λένε χαρούμενα παραμύθια για πουλιά και για δάση. Τους λένε για αραπάδες και για κουρσάρους, για σφαγές και για πείνα. Τα τραγούδια μας έχουν τον αυστηρό ρυθμό της πικρής μας μοίρας, και τα πουλιά και τα δέντρα μιλάνε στα τραγούδια μας για ν' αλαφρώσουν την καρδιά μας, μα και για να μας θυμίσουν. Όλα σ' εμάς εδώ υπάρχουν για να θυμίζουν. Είμαστε ένας λαός της μνήμης. Αυτό είναι η πηγή της λύπης και της περηφάνιας μας. Πηγή και εκείνης της άλλης δύναμης, που μας βοηθά να μη γονατίζουμε, να σηκωνόμαστε όρθιοι, όσο βίαιοι κι αν είναι οι άνεμοι, όσο άγρια κι αν είναι η θύελλα. Κάθε κομμάτι της γης που πατούμε, κάθε δέντρο, κάθε βουνό, κάθε πέτρα, κάθε κάβος – όλα έχουν να πουν για μεγαλείο και δάκρυα. Περνούν από μητέρα σε μητέρα, από πάππο προς πάππο, στους απλούς ανθρώπους της γης μας και της θάλασσάς μας – και αυτό είναι που τους δίνει την ίσια ματιά, τη λίγο θλιμμένη, τη γεμάτη αξιοπρέπεια και εγκαρτέρηση.

» Λοιπόν – λέμε στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου – αν ζητάτε να σβήσουμε την ιστορία μας, το συναξάρι και το μαρτυρολόγιό μας – αυτό δεν το μπορούμε. Όμως ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο τίμιο και βαθύ: μπορούμε να μη μνησικακούμε. Γι' αυτό, χωρίς να σβήσουμε την ιστορία μας, εμείς τη συναδελφοσύνη των λαών μας θα τη βοηθήσουμε έτσι: θα βάλουμε στο μερίδιό μας όλα όσα υποφέραμε, τόσους αιώνες μίσους, τη λύπη μας και τον ξερριζωμό μας. Και απ' την άλλη θα βάλουμε την αγάπη μας για την ειρήνη, τη συνείδηση της ανάγκης να μη βρεθούνε πια οι λαοί μας σε πόλεμο και εξολοθρεμούς.»

Συνελόντι ειπείν,

«Επειδή ειλικρινά θέλουμε να συμφιλιωθούμε»

Γι' αυτό και θέλουμε

«να εξηγηθούμε μια για πάντα σ' αυτό το σημείο»

Κι επειδή

«ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο τίμιο και βαθύ»

Ποιο δηλαδή;

«να μη μνησικακούμε»

Δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό:"Νέμεσις"