Πότε μια στιγμιαία διαταραχή της προσωρινής μνήμης μας μπορεί να αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Oλοι παρουσιάζουμε κενά μνήμης κάποια στιγμή στη ζωή μας- άλλος συχνότερα, άλλος σποραδικά. Συνήθως τα προσπερνάμε ως απλή αφηρημάδα, στιγμιαία διαταραχή της προσωρινής μας μνήμης, που δεν σημαίνει τίποτε. Και όσο μεγαλώνουμε, καθώς ο εγκέφαλος γερνάει όπως και τα υπόλοιπα όργανα, το να ξεχνάμε πότε πότε ένα αντικείμενο ή μια πληροφορία όχι μόνο δεν είναι ανησυχητικό αλλά θεωρείται απολύτως φυσιολογικό.
Τι γίνεται όμως όταν τα συμπτώματα της αφηρημάδας πυκνώσουν; Τι γίνεται όταν τα πράγματα, οι υποχρεώσεις ή τα πρόσωπα που ξεχνάμε δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας αλλά έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μας; Από ποιο σημείο και μετά πρέπει ο αφηρημένος να αρχίσει να ανησυχεί και να χτυπά την πόρτα των ειδικευμένων γιατρών;
Σύμφωνα με έναν από τους καλύτερους αμερικανούς νευρολόγους τον Τζέιμς Λαχ της πανεπιστημιακής κλινικής Εmory το ερώτημα αυτό αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία καθώς εκατομμύρια άνθρωποι που ανήκουν στη γενιά του μεταπολεμικού «μπέιμπι μπουμ» περνούν τα 65 και μπαίνουν στην πιο δύσκολη ηλικία για την ανθρώπινη μνήμη.
Καθώς το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει, αυξάνονται αναλογικά και οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ήπιες νοητικές διαταραχές και πρώιμα συμπτώματα γεροντικής άνοιας. Ηδη περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από την ανίατη νόσο του Αλτσχάιμερ μόνο στις ΗΠΑ- και οι πιθανότητες να παρουσιάσει κάποιος την εκφυλιστική αυτή νόσο του μυαλού διπλασιάζονται κάθε πενταετία μετά τα 65, σύμφωνα με αρκετές επιστημονικές μελέτες. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αρχίζουν να ανησυχούν για τις μικροδιαλείψεις τους πριν από τα 50, οπότε τα φαινόμενα αφηρημάδας αρχίζουν συνήθως να πολλαπλασιάζονται. Στην πραγματικότητα τα κενά μνήμης αρχίζουν από πολύ νωρίτερα- λίγο μετά τα 20 χρόνια.
Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού «Νeurobiology of Αging» το αποκορύφωμα της μνημονικής μας απόδοσης καταγράφεται στην ηλικία των 22 ετών: μετά αρχίζει η σταδιακή κάμψη, η οποία γίνεται εμφανής στα 37 χρόνια και πασιφανής μετά τα 50. Από την άλλη, ως τα 60 ο εγκέφαλος συνεχίζει να εμπλουτίζεται με γνώσεις - διατηρώντας έτσι ένα «ισοζύγιο» μεταξύ νέων και λησμονημένων πληροφοριών.
Για τα κενά μνήμης βέβαια δεν ευθύνεται μόνο η ηλικία, αλλά συχνά και ο τρόπος ζωής μας. Ιατρικά προβλήματα, όπως κάποιο ήπιο εγκεφαλικό επεισόδιο, οι παρενέργειες άλλων φαρμάκων και οι διαταραχές του θυρεοειδούς μπορεί να οδηγήσουν σε απώλεια μνήμης. Το ίδιο ισχύει και για πιο συνηθισμένες καταστάσεις, όπως η κατάθλιψη, οι ορμονικές διαταραχές, το αυξημένο άγχος, ακόμη και η κακή διατροφή και η έλλειψη άσκησης.
πηγή:βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου