Παραμύθια…

Όταν θέλουμε να πούμε για κάτι πως είναι ωραίο, λέμε πως είναι σαν παραμύθι. Έτσι ομολογούμε πως οι καρδιές μας είναι φτιαγμένες τέτοιες από τον Δημιουργό τους , ώστε να χαίρονται με τα παραμύθια και με ότι από τον αντικειμενικό κόσμο μοιάζει με παραμύθι. Αυτό σημαίνει πως ο κόσμος που ταιριάζει στις καρδιές μας είναι ένας κόσμος πολύ διαφορετικός από αυτόν, που έφτιαξε ο πολιτισμός μας και προσπαθούμε να ζήσουμε.
Λέω ότι “προσπαθούμε” να τον ζήσουμε, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή.
Δεν είναι ζωή, γιατί δεν έχει χαρά, γαλήνη, απλότητα, πίστη ότι Αυτός, που μας έπλασε κι εδημιούργησε τον κόσμο, τον συνέχει πάντα και τον συντηρεί και καλλιεργεί τις αρετές στις καρδιές μας και οδηγεί τον κόσμο όλο στην μεταμόρφωση του, μια μεταμόρφωση σαν παραμύθι.
Γι’ αυτό τα παραμύθια είναι πιο αληθινά από τον αντικειμενικό κόσμο. Ο αντικειμενικός κόσμος “πυρί κατακαήσεται” αργά ή γρήγορα. Και η καινή κτίση που θα έρθει με την ανακαίνιση του κόσμου, θα είναι ένα ωραιότατο παραμύθι…


Κώστας Γανωτής, “Ο βοσκός Νικάνορας και το Ρωμαίϊκο”