Η αναισθησία του βλάκα είναι γεγονός.
Στον ευφυή, τα κάθε είδους συμβάντα εγγράφονται ανεξίτηλα ως γνωστικές και συναισθηματικές εμπειρίες· οι ευχάριστες ή οδυνηρές αναμνήσεις πλουτίζουν τον ψυχικό του κόσμο και του χαρίζουν λεπτότητα κι ευαισθησία: οι έξυπνοι άνθρωποι είναι αισθαντικοί, έχουν μια αδιόρατη θλίψη πάνω τους.
Το αντίθετο με τον ηλίθιο που είναι κομμάτι αδιάβροχος σ’ αυτά, αφού όσο λιγότερα εννοεί, τόσο λιγότερα νιώθει· είναι όπως λέμε «χοντρόπετσος», δεν «συν- αισθάνεται».
Ο «εντυπωτικός μηχανισμός» του αδυνατεί να καταγράψει όλη την γκάμα των συναισθηματικών αποχρώσεων· τα περισσότερα είναι ψιλή βροχή που πέρασε.
Ο στόκος συγκινείται, χαίρεται, θυμώνει, πονάει, πεισμώνει με τα πρωτογενή. Γι’ αυτό και η επαφή του με τις τέχνες είναι από ανύπαρκτη ως επιδερμική· είναι φτωχός σε παραστάσεις και δεν διαθέτει τα εφόδια (κρίση και συναίσθημα) για να συμμετέχει.
Οι ιδέες και οι αφηρημένες έννοιες είναι περίπου αλαμπουρνέζικα· συνήθως αντιλαμβάνεται και θαυμάζει ποσότητες, απτά μεγέθη, χειροπιαστά: ώρες δουλειάς και όχι αποτέλεσμα, μεγάλη ορχήστρα και όχι άκουσμα· πολλά λεφτά, μεγάλο σπίτι, πολύ φαΐ, μεγάλα βυζιά.
Αντιγραφή από το βιβλίο
του Διονύση Χαριτόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου