Έχει πολλαπλό νόημα η κλήρωση με την οποία επιλέχτηκε ο νέος Πατριάρχης της Ορθ. Σερβικής Εκκλησίας

Για άλλη μια φορά ο Πατριάρχης της Σερβίας εκλέχτηκε πριν λίγο με κλήρωση ανάμεσα σε τρεις προεκλεγέντες δημοκρατικά. Η Πατριαρχία του μακαριστού πατριάρχη Παύλου, που δεν ήταν το φαβορί πριν αρκετά χρόνια απεδείχθη «λύρα χρυσή». Εάν και σήμερα γινόταν ψηφοφορία ανάμεσα στους τρεις, οι γνώστες λένε ότι ήταν ο λιγότερο διάσημος και επομένως δεν αποτελούσε το φαβορί.
Ο ογδοντάχρονος επίσκοπος Νύσσης Ειρηναίος (Γαβρίλοβιτς) εν τοις πράγμασι αποτελεί μια καθαρή μεταβατική πατριαρχία. Ποιο άραγε είναι το κέρδος απ’ αυτή τη μεταβατικότητα, για όσα χρόνια του μένουν να πατριαρχεύσει; Προσωπικά δεν μπορώ να ακουμπήσω ένα τέτοιο θέμα. Θα δείξει σύντομα μάλλον
Δυο είναι τα επίπεδα του ζητήματος της εκλογής με κλήρωση που αξίζει κανείς να συζητήσει:
α) Η δημοκρατικότητα του τρόπου επιλογής. Πολλοί πολίτες και πάμπολλοι πολιτειολόγοι, που έχουν αναγάγει την έμμεση δημοκρατία σε φετίχ, ίσως θα υπομειδιούν για την κλήρωση. Ας θυμηθούν έστω την κλήρωση στην «εκκλησία του δήμου» στην αρχαία Αθήνα… Για όσους όμως ασπαζόμαστε την προτεραιότητα της άμεσης δημοκρατίας μια τέτοια θεσμική συνήθεια εκφράζει κάτι βαθύτερο. Την αποδοχή εκ μέρους του «άρχοντα» ότι δεν επιλέχτηκε ως τυπικά άξιος ή από ομάδες συμφερόντων πίσω από μια τέτοια εκλογή ή κάποια φανερή ή μη συναλλαγή.
Επομένως οφείλει να είναι πατριάρχης ταπεινός και εκφραστής του συνοδικού εκκλησιαστικού πνεύματος. Για να πούμε όμως την πλήρη αλήθεια δεν έγινε κλήρωση από το «σωρό», αφού προηγουμένως δημιουργήθηκε τριπρόσωπο από ψηφοφορία ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους που θα είχαν αποσπάσει το 50% των ψήφων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση υποψήφιοι ήταν όλοι οι 45 επίσκοποι του σερβικού Πατριαρχείου, εντός και εκτός Σερβίας. Μπορεί να αποτελέσει μάλιστα και υπόδειγμα για τέτοιες θεσμοθετήσεις ή έστω πειραματικές εφαρμογές στις κοσμικές συλλογικότητες.
β) Η θεολογία της κλήρωσης. Για το θέμα δεν θα πω πολλά. Θεωρώ όμως ότι με τη μέθοδο αυτή συμβολίζεται, αλλά και πραγματοποιείται η διφυής υπόσταση της εκκλησίας. Μετέχει και κυριαρχείτο ανθρώπινο με την εκλογή του τριπρόσωπου (ανεξάρτητα του Φωτισμού των ψηφοφόρων), αλλά και το θείο με την κλήρωση, αφού μετά από προσευχή οι ανθρώπινες σκέψεις έχουν παραμερίσει και ένα «χέρι’ τραβά «τυχαία» ένα χαρτάκι και υποψηφίου…
Να ευχηθούμε να έρθει και στην ελλαδική εκκλησία αυτή η πρωτοχριστιανική παράδοση – που διατηρήθηκε είκοσι αιώνες – αφού θυμηθούμε την δια κλήρου εκλογή του Ματθία μέσα από την εκλογή διπρόσωπου για αντικατάσταση του απαγχονισθέντα μαθητή Ιούδα (Ισκαριώτη).


πηγή





διαβάστε επίσης:ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ