Τα πουλιά ανοίγουν τα φτερά τους και πετούν -Στις πρώτες διακοπές ο καημός για Τα αισθήματα του τέλους..

Μέσα σε τέσσερις άσπρους τοίχους, στολισμένους με πολύχρωμα χαρτιά ήρθε σήμερα το "αντίο". Το αντίο που αναβάλλαμε έναν ολόκληρο χρόνο.

Τα γέλια, οι πλάκες, τα πειράγματα, τα σχέδια και ο φόβος για το μέλλον, η αγωνία μου να γεμίσω το μυαλό σας με γνώσεις και τις καρδιές σας με ελπίδα κι αγάπη, τα καρδιοχτύπια όλου αυτού του χρόνου γέμιζαν την αίθουσα με την παρουσία τους διακριτική. Κι όταν έγινε απόλυτη ησυχία, όταν το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες μας και η αναμονή για την επόμενη κουβέντα, αντήχησαν και πάλι στα αυτιά μου.

Μετά ήρθε το ξέσπασμα. Οι αγκαλιές και τα κλάματα, το χαμόγελο που μάταια προσπαθούσα να κρατήσω στα χείλη μου. Μακάρι να είχα περισσότερα χέρια για να σας κρατήσω όλους μαζί αγκαλιά, μακάρι να είχα ακόμη μία καρδιά για να χωρέσει την αγάπη.

Δεν μπόρεσα να σας πω όλα όσα ήθελα. Δεν μπόρεσα να σας πω πόσο πολύ χαράξατε την ψυχή μου, πόσο με στηρίξατε, χωρίς να το ξέρετε, στις δύσκολες στιγμές μου. Δεν πρόλαβα να σας πω ότι το γέλιο σας μου έδινε δύναμη να συνεχίσω να παλεύω μαζί σας... Δεν πρόλαβα να σας πω πόσο σας νοιάζομαι. Όλα, όμως, όσα σας είπα ήταν λόγια μέσα από την ψυχή και την καρδιά. Ελπίζω να σας βοηθήσουν, έστω και λίγο, στον "περίεργο κόσμο" που θα βγείτε.

Ανοίξτε, αγάπες μου, τα φτερά σας και πετάξτε. Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να κόψει αυτά τα φτερά, μην του επιτρέψετε να κλέψει τους στόχους σας και κυρίως μην αφήσετε ποτέ να πει ότι δεν αξίζετε. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που αξίζουν όσο εσείς, λίγοι είναι εκείνοι που έχουν μάθει να αγωνίζονται όπως εσείς. Να θυμάστε πάντα ένα: η ζωή είναι δική σας και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σας στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο...

Σας αγαπώ πολύ

Η δασκάλα σας