Ο ρυθμός είναι μαύρος...

Βλέπεις τσιγγάνους να τραγουδάνε λαϊκά με κάτι γυρίσματα απίστευτα… και βέβαια ας μη μιλήσουμε για τους μαύρους που τραγουδούν στα gospel με κάτι εκτάσεις εκπληκτικές και μια ελευθερία αξιοζήλευτη στον τρόπο και χορεύουν με απίστευτη ευκολία, έτσι όπως ένας λευκός πρέπει να πάει σε σχολή για να μάθει. Ή για τις μαυρούλες που τραγουδούν και χορεύουν συγχρόνως…



το μοναδικό συστατικό αυτής της ιστορίας είναι ο πόνος… Ο πόνος είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας τους. Ξεκινώντας από τα κατάλοιπα της σκλαβιάς, περνάει στο apartheid τον φυλετικό διαχωρισμό που έχουν υποστεί πολλάκις και σε πολλές γωνιές του κόσμου από τους λευκούς και καταλήγει στη φτώχια. Η μουσική, ο ρυθμός, το τραγούδι αποτελούν μεγάλη διέξοδο και ξέσπασμα στην δυστυχία.

Είναι αλήθεια… Έχω παρατηρήσει ότι όταν δεν νοιώθω καλά, αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική, με θεραπεύει, με χαλαρώνει, με αδειάζει… Φαντάσου λοιπόν αυτό το «αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική» είναι καταγεγραμμένο στο DNA τους… και ιδού το αποτέλεσμα: